Προχωρά ο Ιούνης, προχωρά με βήματα γοργά, ζεστά και φιλικά. Είκοσι εννιά μέρες έχει ζήσει μέχρι τώρα. Τελείωσαν και οι Κυριακές του.

Μα κάπου θα πάμε σήμερα, έτσι δεν είναι. Κάπου, εάν είναι δυνατόν, που να μην είναι πολύ μακριά αλλά ούτε και πολύ κοντά. Να πάμε στο Ναύπλιο; Νομίζουμε ότι είναι ο ιδανικός τόπος και η ιδανική απόσταση. Απέχει 148 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Τι πειράζει εάν έχουμε ξαναπάει; Κάτι μου λέει μέσα μου ότι αυτή τη φορά θα περάσουμε καλύτερα. Το Ναύπλιο χτίστηκε, σύμφωνα με τη μυθολογία, από το γιο του Ποσειδώνα και της Δαναΐδας Αμυμώνης και κατοικήθηκε από την προϊστορική εποχή, ενώ πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Παρέμεινε ανεξάρτητη μέχρι τον 7ον αιώνα π.Χ. και τελικά καταστράφηκε από τους Αργείους. Στα Ελληνιστικά Χρόνια δημιουργήθηκε ένας αξιόλογος οικισμός που οχυρώθηκε και άρχισε να ακμάζει πάλι. Μα την ακμή ακολουθεί η παρακμή. Το 1210 περιήλθε στους Φράγκους, για να περάσει στα χέρια των Βενετών το 1377 μέχρι το 1540 που πέφτει στους Τούρκους. Και, φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, το Ναύπλιο έγινε η πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, όπου και εγκαταστάθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Αυτά τα λίγα ιστορικά στοιχεία έχουμε στο μυαλό μέχρι να φτάσουμε.

Μπροστά μας η θάλασσα και απέναντί μας το Μπούρτζι. Το μικρό ξερονήσι που έκανε χρέη φρουρίου στην είσοδο του λιμανιού και ενωνόταν με την Ακροναυπλία με μια αλυσίδα, που επί Βενετών, έκλεινε το λιμάνι στα ανεπιθύμητα πλοία. Παλιά το νησάκι ονομαζόταν των «Αγίων Θεοδώρων», όνομα που πήρε από το εκκλησάκι που υπάρχει εκεί, αργότερα οι Ευρωπαίοι το βάφτισαν Passage και τώρα το λένε Μπούρτζι. Το 1471 οχυρώθηκε από τους Βενετούς και αργότερα, την εποχή των Τούρκων, προστέθηκε ένας ακόμη πύργος στον περίβολο. Μετά την απελευθέρωση, το Μπούρτζι έγινε η κατοικία των δημίων για τους θανατοποινίτες του Παλαμηδιού.

Πρέπει να ανέβουμε τα 857 σκαλοπάτια, για να φτάσουμε στο μεσαιωνικό κάστρο που στέκεται αγέρωχο πάνω στην πόλη του Ναυπλίου. Αντε κουράγιο, απότομα είναι. Μερικοί θα πάνε με το αυτοκίνητο, και άλλοι θα ανέβουν μαζί τους για να τα κατέβουν. Ανάμεσα στους τελευταίους κι εγώ. Πιάστηκα ολόκληρη την τελευταία φορά που το έκανα αλλά τελικά τα κατάφερα, θα αντέξω και τούτη τη φορά; Θα δούμε. Προς το παρόν είμαι πάνω στο κάστρο και αγναντεύω τη θέα, τη μοναδική αυτή θέα που ποτέ δεν τη χόρτασα. Ενας τουρίστας διαβάζει την ιστορία του κάστρου και άθελά μου(;) ρίχνω μια ματιά για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, βομβαρδισμένη καθώς είναι από τις χιλιάδες συνεχείς πληροφορίες. Ο απόκρημνος λόφος, που έδωσε το όνομά του στο κάστρο, οχυρώθηκε από τους Βενετούς το 1686, όταν δηλαδή ο Μοροζίνι απέσπασε την πόλη από τους Βενετούς. Την κατασκευή ανέλαβε ο Γάλλος Λα Σαλ, ο οποίος όμως πρόδωσε τους Βενετούς για χάρη των Τούρκων αχρηστεύοντας τα κανόνια τους. Επτά οχυρά, στην ουσία επτά ερείπια που κάποτε ήταν οχυρά έχουν τα ονόματα των Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, Αχιλλέα, Φωκίωνα, Επαμεινώνδα και Λεωνίδα. Και στην κορυφή του φρουρίου το εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα. Εκεί στο Παλαμήδι φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης σε ένα εφιαλτικό κελί. Υγρό, μικρό, ανατριχιαστικό. Εδώ μου έρχεται τρέλα. Να φυλακίσουν έναν ήρωα οι δικοί του είναι δυνατόν; Φαίνεται πως είναι.

Χτισμένη στα πόδια του Παλαμηδιού είναι η Ακροναυπλία, αποτελείται από τρία διαφορετικά επίπεδα και συγκοινωνούσε με το Παλαμήδι με ένα μυστικό πέρασμα. Αυτά τα τρία επίπεδα ήταν το καθένα ένα κάστρο και πιο παλιό ήταν το δυτικό, όπου κατά την αρχαιότητα ήταν και η ακρόπολη. Σήμερα, μονάχα ερείπια από το τείχος μπορεί να δει ο επισκέπτης. Οι Βενετοί είχαν χτίσει δικά τους τείχη στην ανατολική πλευρά και τα είχαν ενισχύσει με πέντε κανόνια που τα ονόμαζαν τα «πέντε αδέλφια». Στη νότια πλευρά κυριαρχεί το κάστρο των Ελλήνων που είναι χτισμένο πάνω σε μυκηναϊκή ακρόπολη και δυτικά βρίσκεται το κάστρο των Φράγκων που είναι έργο των Γάλλων δουκών ντε λα Ρος, με πυροβολεία και επάλξεις με πολεμίστρες, ενώ, δυστυχώς, δε σώζεται τίποτε από το βενετσιάνικο κάστρο, επειδή εκεί χτίστηκε το ξενοδοχείο «Ξενία».

Η πόλη του Ναυπλίου ασκεί μια γοητεία στον ταξιδιώτη, που περπατά στα γραφικά σοκάκια και κάποια στιγμή ξεθεωμένος θα σταθεί να πάρει μια ανάσα στο πανέμορφο παραδοσιακό καφενείο. Μια ανάσα μόνο, στην Πλατεία Συντάγματος που θυμίζει ιταλική πλατεία, με τα δυο τούρκικα τζαμιά (στο ένα από αυτά συνεδρίασε η πρώτη Βουλή των Ελλήνων), την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε από του Βενετούς τον 16 αιώνα (εκεί διατηρείται ένα αντίγραφο του «Μυστικού δείπνου» του ντα Βίντσι), καθώς και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Οταν θα φτάσουμε στο Μουσείο θα πρέπει να θυμηθούμε να θαυμάσουμε την «αποσπασματική τοιχογραφία από τις Μυκήνες» του 15 αιώνα π.Χ. και το πήλινο κεφάλι ειδωλίου, τον «άρχοντα της Ασίνης» που χρονολογείται επίσης τη Μυκηναϊκή εποχή.

Μα δεν τελειώνει κανείς, έτσι μέσα σε μια Κυριακή με αυτή την ευλογημένη πόλη, με αυτήν πανέμορφη περιοχή της πατρίδας μας. Ισως να μην τελειώνει ποτέ και να επανέρχεται εδώ κάθε τόσο. Να, μόλις το αφήσαμε και ήδη το νοσταλγούμε...