Λίγο πριν από τον πόλεμο, όταν το ραδιόφωνο ήταν είδος πολυτελείας, οι κινηματογράφοι σχεδόν ανύπαρκτοι (εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη), ενώ η τηλεόραση θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή της τέσσερις δεκαετίες περίπου, το συνηθέστερο μέσο ψυχαγωγίας ήταν το θέατρο. Ομως στην επαρχία οι περισσότερες παραστάσεις γίνονταν από τα λεγόμενα «μπουλούκια» που στήνονταν με ελάχιστα μέσα, χωρίς καλλιτεχνικές απαιτήσεις (πλην εξαιρέσεων). Μισό αιώνα μετά, η τηλεόραση είναι μέρος της ζωής μας και θεωρητικά τα «μπουλούκια» νομίζαμε ότι είχαν εξαφανιστεί. Ομως ως αναδυόμενος φοίνικας, έσκασαν και πάλι μύτη, επί το ...εκσυγχρονιστικότερο, μες στη χλιδή και την γκλαμουριά αποδεικνύοντας τις αντοχές της ελληνικής βιοποικιλότητας. Ομως εξαιτίας των πολλαπλών μεταλλάξεων, μπουλουκτσήδες δεν είναι πια θεατρίνοι, αλλά επαγγελματίες πολιτικοί. Τα κάρα που τους μετέφεραν, αντικαταστάθηκαν από απαστράπτουσες μερσεντές και κρουαζιερόπλοια. Τις αυλές και τους καφενέδες που τους φιλοξενούσαν τα αντικατέστησαν ξενοδοχεία πολλών αστέρων. Ο γνωστός υποβολέας που υπενθύμιζε τους ρόλους, υποκαταστάθηκε από παπαγαλάκια δημοσιογράφους και διαμορφωτές γνώμης. Τα κοστούμια δεν αλιεύονται πλέον από το Μοναστηράκι, αλλά από το Μιλάνο και το Παρίσι, όσο για τα σκηνικά των λαϊκών τεχνητών, ξεχάστηκαν και έχουμε τα ντεκόρ βιλών και επαύλεων.

Παραστάσεις έγιναν πολλές το τελευταίο διάστημα. Πρεμιέρα με το διήμερο στην Αθήνα, της Συνόδου των πρωθυπουργών της ΕΕ. «Weekend μετά θεάματος», κωμικού ως επί το πλείστον. Εν μέσω καλπάζοντος πληθωρισμού, ανεργίας και αποβιομηχάνισης, οι μπουλουκτσήδες αναφέρονταν σε αναπτυξιακά επιτεύγματα. Οι στημένοι όπως πάντα κλακαδόροι - όπως απαιτεί το σενάριο - χειροκροτούσαν ενθέρμως τους συντελεστές της παράστασης. Σε ρόλο πρωταγωνιστή το σενάριο είχε κάποιον Πρόεδρο που ως άλλος Τειρεσίας έκανε προβλέψεις για το μέλλον και ζητούσε θυσίες (τους εργαζόμενους) για να έχει καλούς οιωνούς στη μεγάλη πορεία του. Ομως υπήρξαν κι άλλες παραστάσεις, αυτή τη φορά στην επαρχία. Με την ίδια συνταγή, αλλά διαφορετικό ρεπερτόριο.

Το νησί των Φαιάκων επέλεξε ένας θεατρώνης. Μια παράσταση με βουκολικό περιεχόμενο. Πρωτοτυπώντας μάλιστα, το τέλος ήταν μακάβριο! Εξαφανίζονταν όλοι οι εξεγερμένοι αγρότες. Αλλά υπήρχε ηθικόν δίδαγμα. Οι ξύπνιοι, οι πονηροί και οι υπάκουοι της εξουσίας, έκαναν την αρπαχτή τους και την ...έκαναν γενικώς. Οσο για τους υπόλοιπους, στον Καιάδα.

Αλλοι δυο θεατράνθρωποι του εκσυγχρονισμού επέλεξαν Πάτρα - Μεσολόγγι και Κυκλάδες αντίστοιχα. Και οι δυο πρωτοτύπησαν. Εκτός του θιάσου τους, κουβαλούσαν τους φιλοξενούμενους συναδέλφους τους, αλλά και τους κριτικούς των παραστάσεων και τους θεατές, σε δρώμενα με παγκόσμια αποκλειστικότητα.

Τέλος, μια θιασαρχίνα μες στην καλή χαρά, ανέβασε μια παράσταση με οικολογικό περιεχόμενο που προφανώς εκτίμησε ότι πουλά, αλλά κανείς από τους θεατές δεν κατάλαβε το έργο. Κι επειδή στο Ελλαδιστάν ο πολιτισμός βρίσκεται πάντα στην κορυφή της πυραμίδας, τα έξοδα των παραστάσεων χρεώθηκαν στους υπηκόους - υποτελείς. Το πόσο κόστισαν, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Εξάλλου ο πολιτισμός πρέπει να ενισχύεται από όλους μας!