Δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε τελικό κείμενο συμπερασμάτων οι μετέχοντες στη διάσκεψη της Θεσσαλονίκης για το μέλλον των οπτικοακουστικών και του κινηματογράφου στην Ευρώπη. Γεγονός που δείχνει τις αντιθέσεις των επαγγελματικών, εθνικών και ευρωενωσιακών κινηματογραφικών φορέων. Παρουσιάστηκε μόνο ένα δισέλιδο κείμενο, με ένδειξη «προσωρινό», το οποίο χαρακτηρίστηκε «κείμενο εργασίας», που πρέπει να συμπληρωθεί με προτάσεις για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη στη Θεσσαλονίκη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα συνεννόησης παρατηρήθηκε στο φλέγον θέμα της διανομής, ενώ στο αντίστοιχο κείμενο προτάσεων για την ένταξη της κινηματογραφικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, οι σύνεδροι «τα βρήκαν» πιο εύκολα. Στα προσωρινά, λοιπόν, συμπεράσματα για την «κυκλοφορία των ευρωπαϊκών ταινιών» χαρακτηρίζεται ως «απογοητευτικό» το μερίδιο που αντιπροσωπεύουν οι χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης στην αγορά της ΕΕ. Συγκεκριμένα, από το 1996 έως 2002, το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 0,05% και χαρακτηρίζεται «σκανδαλώδες». Οι συντάκτες του κειμένου δείχνουν να «μην» καταλαβαίνουν την αιτία αυτής της κατάστασης: «Το παράδοξο δε είναι πως κάποιες από τις χώρες αυτές διέθεταν και διαθέτουν ισχυρές κινηματογραφίες, με πληθώρα γνωστών και ταλαντούχων καλλιτεχνών. Οσον αφορά κάποιες από τις καινούριες χώρες, οι δημιουργοί τους αισθάνονται πως αποκλείονται, όχι μόνον από το αγοραστικό κινηματογραφικό κοινό, αλλά και από τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, όπου άλλοτε ήταν καλοδεχούμενοι».

Δεν υπάρχει τίποτα «παράδοξο» εδώ. Επί σοσιαλισμού οι χώρες αυτές ευημερούσαν και κινηματογραφικά, γι' αυτό και δημιούργησαν αυτή την ισχυρή παράδοση που τώρα αποδιαρθρώνεται. Απλώς τώρα έχουν να δείξουν ελάχιστα ποιοτικά κινηματογραφικά δείγματα, ενώ ακόμη και τα δυτικά μεγάλα φεστιβάλ κουράστηκαν από τη θεματική «μόδα» της αντικομμουνιστικής «ομφαλοσκόπησης» από πολλούς νέους κινηματογραφιστές της Ανατολικής Ευρώπης.

Ωστόσο, οι κινηματογραφιστές φοβούνται - πέρα από τις αυταπάτες τους - την πλήρη εμπορευματοποίηση της δημιουργίας τους. «Ο χώρος της κυκλοφορίας της εικόνας δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στις δυνάμεις της αγοράς, που σημαίνει πως θα αφεθεί να υποστεί το δίκαιο του ισχυρότερου», σημειώνεται στο κείμενο. Κατά τ' άλλα ζητούν από την ΕΕ να αναλάβει «μια πολιτική μακράς πνοής» για τη διανομή και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα υπάρχοντα προγράμματα «στήριξης» του οπτικοακουστικού, τα οποία όμως και απέτυχαν και δεν έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής.