Μιλούσε ήσυχα, κόντρα στο άγχος, που βγάζανε τα λόγια του. Βέβαια, ο κρύος ιδρώτας και το ελαφρό τρέμουλο στο κάτω χείλος του αποκάλυπταν - για όποιον ήθελα να δει - την αγωνία του. Προσπαθούσε, όμως, να δείχνει ψύχραιμος.

«Πρέπει εμείς - οι υπόλοιποι - με τη στάση μας να τους αποθαρρύνουμε για τα χειρότερα» δικαιολογήθηκε. «Εχουν χάσει το μέτρο. Εχουν τυφλωθεί! Θα μας γράψουνε οι εφημερίδες του κόσμου. Η χώρα μας θα περάσει στο βιβλίο Γκίνες. Θα μας δείχνουν με το δάχτυλο! Θα γίνουμε σάιτ στο Ιντερνέτ»!

«Παρακαλώ, ηρεμήστε»! τον παρότρυνα.

«Κύριέ μου, δεν καταλαβαίνετε, πώς να ηρεμήσω», με αποπήρε. «Δε σας λέω γι' αυτά που έχουν ήδη συμβεί. Πάνε αυτά. Τα κατάπιαμε! Αυτά που έρχονται - και όλα δείχνουν πως θα είναι τα χειρότερα - αυτά με τρομάζουν. Δεν ξέρω - τώρα που πλησιάζει το τέλος - πού μπορεί να σταματήσουν και πού μπορούνε να φτάσουν! Τελείωσαν οι επισκέψεις στα ΚΑΠΗ και στους σταθμούς με τις ειδικές ανάγκες. Χόρεψαν οι κυρίες τους, ό,τι ήταν να χορέψουνε, τελείωσε το ρεπερτόριο! Τέλειωσαν και τα κάθε λογής πάρτι - των κάθε λογής στελεχών - στα κάθε λογής σκυλάδικα, μπαρουτάδικα, Ελληνάδικα, σκατάδικα και να με συγχωρείτε για τη λέξη, πώς να τα περιγράψω, όμως, όλα αυτά;... Τώρα, σας παρακαλώ, πέστε μου, τι είναι το επόμενο; Ποιος μπορεί να απαντήσει»;

«Το βλέπετε, σηκώσατε τα χέρια. Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει, γι' αυτό είμαι τρομοκρατημένος! Μετά τα τσα-τσα και τα βαλς, μετά τα ζεϊμπέκικα και τα τσιφτετέλια, τι θα ακολουθήσει κύριε, σας ρωτάω; Στριπ-τιζ, επιδείξεις με μαγιό, άλμα σε ύψος, ακόντιο, σφαλιάρες, γιαουρτώματα; Κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως τα πράγματα θα μείνουνε μέχρις εδώ; Θα μπορούσα - όλοι θα μπορούσαμε - να συμβιβαστούμε, αν ξέραμε, πως, αυτό θα ήταν το τέλος. Ακόμα και στην επανάληψη των ροζ σκανδάλων θα συναινούσαμε. Ακόμα και σε κασέτες, που θα μοιράζονται στην Ομόνοια, θα λέγαμε, εντάξει! Ομως, σας θυμίζω, και πρέπει να το λάβετε πολύ σοβαρά υπόψη, πως στενεύουν τα όρια. Ο αγώνας γίνεται άγριος. Επιθετικός. Πού θα φτάσουνε κύριε, σας ρωτάω»;

«Λυπάμαι, δεν μπορώ να απαντήσω».

«Μπορώ, όμως, εγώ κύριε, γι' αυτό τρέμω! Θα δούμε, στα δελτία ειδήσεων, τον Λαλιώτη να τρέχει σαν δαίμονας πάνω στις οροσειρές της Μακεδονίας, κάνοντας κόντρες με την Μπακογιάννη, για να μας αποδείξει πως το αυτοκίνητό του τρέχει πάνω στην Εγνατία και όχι σε βουνοκορφές και λαγκάδια. Και η ψυχή μας θα σφίγγεται σε κάθε - απότομη - πλαγιά που θα κατεβαίνουν. Θα δούμε στα δελτία ειδήσεων τον κ. Γιαννόπουλο ζωσμένο στα άρματα - στην κορυφή του Ολύμπου - να ξεκινάει τον ένοπλο αγώνα!

«Αυτά δεν είναι πράγματα απίθανα να γίνουν», τολμάω.

«Αυτά είναι μόνο η αρχή», με αποπαίρνει. «Για τη συνέχεια σας ρωτάω»;

«Δεν μπορώ να φανταστώ τη συνέχεια», λέω.

«Η συνέχεια θα είναι μια τραγωδία», μου αποκαλύπτει. «Αφού θα κάνουν όλα τα παραπάνω - και άλλα ακατονόμαστα, ακόμα - θα καταλήξουνε πρωθυπουργός και αρχηγός της αντιπολίτευσης στο Ρίο. Πρώτος θα δοκιμάσει ο κ. Σημίτης. Θα ανέβει προσεκτικά στο τεντωμένο σκοινί και θα προσπαθήσει να περάσει απέναντι στο Αντίρριο. Θα προσπαθήσει να αποδείξει πως η ζεύξη επιτεύχθηκε. Στα χέρια του θα κρατάει το κοντάρι της ισορροπίας. Από κάτω το πλήθος θα αλαλάζει. Και έτσι όπως είναι αγύμναστος, ακριβώς στη μέση του πελάγους, θα απολέσει την ισορροπία του και θα χαθεί - οριστικά - στα νερά».

«Τότε, κύριε, θα έρθει η σειρά του άλλου Κώστα να αποδείξει πως αυτό είναι ικανότερος - σαν νεότερος. Οχι μόνο θα προσπαθήσει να περάσει απέναντι, αλλά, γελώντας - με εκείνο το σαρκαστικό γέλιο του - θα φωνάξει στο πλήθος, που τον παροτρύνει: και βέβαια η ΝΔ θα περάσει απέναντι χωρίς κοντάρι»!

Εδώ, για πρώτη φορά, μου φάνηκε πως είδα το φίλο μου να χαμογελάει. Με ένα χαμόγελο που έλεγε πολλά.

«Φυσικά θα πέσει και ο άλλος Κώστας»! είπε.

«Τελικά», καταλήγει σκεφτικός και θυμόσοφα, «υπάρχει θεία Δίκη».