«Οι άνθρωποι αυτοί - εννοώντας τη νεοπαγή καπιταλιστική εξουσία - φοβούνται μήπως επανέλθουν στο σοβιετικό καθεστώς». Η θριαμβική αυτή δήλωση του κυρίου Κ. Σημίτη συνοδεύτηκε από τη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Μετά εκείνη την αλήστου μνήμης αντικομμουνιστική του δήλωση περί «σιδηρού παραπετάσματος», ο κύριος Κ. Σημίτης επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος ως γνήσιος ρίψασπις της όποιας αριστεράς. Εκείνο που αυτή τη φορά δεν ανέφερε ο αδίδακτος καθηγητής είναι ποιες συνθήκες υπαγόρευσαν αυτόν το φόβο και ποιας πολιτικής παράταξης είναι αυτοί που τον εξέφρασαν. Δεν είπε τι έγινε η βαριά βιομηχανία των πρώην υπό εξέλιξη σοσιαλιστικών χωρών, τι έγινε η βιομηχανία αυτοκινήτων της Τσεχοσλοβακίας. Τι έγινε, επίσης, η βιομηχανία τρακτέρ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, που αναπτυσσόταν την ίδια στιγμή που η νικηφόρα στον Εμφύλιο αστική Ελλάδα έστελνε κατά χιλιάδες τον ανθό των Ελλήνων μετανάστες στις «φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές».

Ισως αυτή η νέα αντισοβιετική δήλωση του κύριου Σημίτη να μοιάζει με παρωνυχίδα, όταν έχει συμμετάσχει στο ευρω-ατλαντικό μακέλεμα λαών, όπως η Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, στο όνομα της εθνικής και διεθνούς ολιγαρχίας, που το βάφτισε «εθνικό συμφέρον». Ομως, το δεύτερο αυτό συνεχές αντισοβιετικό χτύπημα σηματοδοτεί την προσπάθεια αναβίωσης ενός αντικομμουνιστικού κλίματος, που δείχνει να εγκαταλείπει η παραδοσιακή επίσημη δεξιά. Δείχνει να αναβιώνει στα μυαλά του κυρίου Κ. Σημίτη το κλίμα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του 1919, που οδήγησε στη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ και στη σφαγή των εργατών του «Σπάρτακου».

Αδυνατεί να καταλάβει την ιστορική διαλεκτική του θανατερού ανταγωνισμού μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού στην παγκόσμια αγορά. Αδυνατεί να καταλάβει το διεθνή ανταγωνιστικό συσχετισμό μεταξύ της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας, που επέφερε τη ραγδαία ταχύτατη ανάπτυξη της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών, και της μιλιταριστικής καπιταλιστικής οικονομίας, που επέφερε την προσωρινή ιστορική ανακοπή της σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης. Χωμένος μέσα στην ευρωενωσιακή αρχηγική έπαρση, ο κύριος Κ. Σημίτης δε χαμπάριασε ότι η σημερινή κατάντια αυτών των κρατών είναι το αποτέλεσμα μιας καθεστωτικής ανατροπής, στην οποία συνέβαλαν άνθρωποι σαν κι αυτόν. Οι σαλτιμπάγκοι αυτού του είδους έτρεξαν να δηλώσουν άνευ όρων υποταγή στους ευρω-ατλαντιστές, που υποτίθεται ήταν πολέμιοι. Εναγκαλιζόμενος με αυτούς ο κύριος Κ. Σημίτης εκπέμπει μύδρους ως γνήσιος Μήδος κατά της σοβιετικής ψυχής.