την προηγούμενη φορά που ο Αρης είχε παρουσία σε τελικό Ελλάδος κάποιοι από τους φίλους του που βρέθηκαν χτες στο Χαριλάου ίσως να μην είχαν γεννηθεί ή να γεννιούνταν τότε... Βλέπετε, 33 χρόνια δεν είναι και λίγα. Κι όμως, από χτες τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Ο Αρης φιγουράρει πλέον στον τελικό της διοργάνωσης και δικαίως οι 15.000 φίλοι της ομάδας που γέμισαν χτες το γήπεδο μετά το σφύριγμα του Μάκη Ευθυμιάδη για τη λήξη του παιχνιδιού κόντρα στο Αιγάλεω ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς. Μπορεί να μην ευτύχησαν να δούν την ομάδα τους να πετυχαίνει κάποιο τέρμα αλλά σίγουρα για αυτούς η λευκή ισοπαλία ήταν η πιο γλυκιά φέτος. Το 1-1 που είχαν αποσπάσει στο «Σίτι» ήταν ικανό ακόμα και έτσι να δώσει την πρόκριση.

Πάντως, οι γηπεδούχοι ήταν σαφώς πιο επιθετικοί από το ξεκίνημα του αγώνα. Ο Αρης είχε τον πρώτο λόγο προσπαθώντας να επιβάλει το ρυθμό του. Με κύρια επιθετική αιχμή τους Επαλέ και Κνόπερ, δημιούργησε προβλήματα στην άμυνα του Αιγάλεω χωρίς όμως ουσία στην τελική προσπάθεια. Από την πλευρά του το Αιγάλεω, αντιμετώπισε προβλήματα στην άμυνα, κυρίως από την αριστερή πλευρά καθώς ο Εντουσέι δεν μπορούσε να σταματήσει τον Επαλέ. Αντίθετα, επιθετικά έδειχναν νωθροί χωρίς να απειλήσουν την εστία του Λαμπάκη, με εξαίρεση κάποια μακρινά σουτ, τα οποία όμως δεν είχαν βρει στόχο. Το ξεκίνημα της επανάληψης δεν είχε να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, από ό,τι στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αρης συνέχισε να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αναπτυσσόμενος κυρίως από τη δεξιά πλευρά με τον Επαλέ.

ΑΡΗΣ: Λαμπάκης, Κολτσίδας, Κατσιαρός, Μορίς, Διγκόζης, Σελάντερ, Επαλέ, Κνόπερ, Μπράγκα (80' Πανόπουλος), Μπασίρ (60' Καμπάνταης), Νιρέν.

ΑΙΓΑΛΕΩ: Σιντιμπέ, Παπουτσής, Εντουσέι, Μεϊδάνης, Αλεξόπουλος, Ουάνγκα, Φωτάκης, Σκοπελίτης, Χλωρός (72' Χατζής), Αγρίτης, Νικολόπουλος.