Υπάρχουν όρια για τους απόλυτους υπερήρωες της Φόρμουλα 1; Ακόμα και αν υπάρχουν, σίγουρα βρίσκονται πολύ μακρύτερα από τη φαντασία. Ο Μίχαελ Σουμάχερ, λένε, δεν μπορεί να ηττηθεί παρά μονάχα από τον εαυτό του. Ομως στην πίστα της Ιμολα κατάφερε να νικήσει ακόμα και τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τον οδηγό. Με τη μητέρα του να έχει αποβιώσει το ίδιο πρωί, όχι μόνο αποφασίζει να τρέξει αλλά συντρίβει τον ανταγωνισμό, οδηγώντας αλάνθαστα. Το βάθρο των νικητών στο Σαν Μαρίνο δε λούζεται με σαμπάνιες, αλλά με δάκρυα. Η χαρά της νίκης δεν παίζει κανένα ρόλο σε σχέση με την αναγκαιότητά της. Οι υπεράνθρωποι πρέπει να μπορούν να κάνουν με τον καλύτερο τρόπο ό,τι είναι ταγμένοι να κάνουν, αλλά δε διατηρούν το δικαίωμα ούτε στον ανθρώπινο πόνο.

Η ανάγκη για τη νίκη ήταν πολύ πιεστική για τη Φεράρι και τον Σουμάχερ στην Ιμολα. Τα τρία πρώτα γκραν πρι είχαν χαθεί, τα πρώτα σχόλια αμφισβήτησης είχαν ήδη ακουστεί, και ένα νέο αστέρι, ο Κίμι Ραϊκόνεν είχε χρήσει τη Μακλάρεν φαβορί. Τόσο ο Μίχαελ όσο και ο Ραλφ Σουμάχερ είχαν πληροφορηθεί το θάνατο της μητέρας τους, αλλά αυτό δεν τους απάλλασσε από την υποχρέωση να συμμετάσχουν στο γκαν πρι. Παρότι η FIA εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία δεν υποχρεώνονταν να τρέξουν, ήταν σαφές πως τα συμφέροντα που υπηρετούν δεν καλύπτονται από τέτοιες ανακοινώσεις. Ο Μίχαελ, επιστρατεύοντας ό,τι περισσότερο είχε μέσα του - έφθανε να τον δει κανείς μετά τον αγώνα για να καταλάβει - ξεκίνησε από την πρώτη σειρά της εκκίνησης.

Ο αγώνας με το που ξεκίνησε και για τους πρώτους δεκαπέντε γύρους εξελίχθηκε σε μάχη των δύο αδελφών, συγκλονιστικό γεγονός από μόνο του, αν συνυπολογίσει κανείς το πένθος. Η οδήγηση του Μίχαελ ήταν απόλυτα ισορροπημένη. Καμιά υπερβολή, κανένα «χάσιμο», απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και η απόλυτη οδηγική ικανότητα του πρωταθλητή σε όλο της το μεγαλείο. Η Φεράρι είδε τον πρωταθλητή να κατακτά τη νίκη και το άλλο της «παιδί», τον Μπαρικέλο να κατακτά την τρίτη θέση, αφού εκμεταλλεύτηκε ένα λάθος του Ραλφ, και παρ' όλο το βαρύ κλίμα ήταν σαφές ότι επικρατούσε ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, κάτι σαν να βάλανε τα πράγματα στη θέση τους.

Από την άλλη πλευρά, οι Ραϊκόνεν και Κούλθαρντ έκαναν για μια ακόμη φορά τη δουλιά τους υποδειγματικά. Κατακτώντας τη δεύτερη και πέμπτη θέση, αντίστοιχα, έδειξαν τα δόντια της Μακλάρεν Μερσεντές, που ξεπροβάλλει σαν το λογικό φαβορί με τους δύο οδηγούς της να φιγουράρουν στην κορυφή της βαθμολογίας. Αν συνυπολογίσει κανείς και το ότι δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα το μονοθέσιο του 2003, τότε δεν αποκλείεται η Μακλάρεν να εκθρονίσει τη Φεράρι. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει βέβαια και στο στρατόπεδο των Ιταλών, που και αυτοί δεν έχουν τρέξει το νέο αυτοκίνητο, αλλά φαίνεται ότι με το περσινό είναι σε θέση να κάνουν ταχύτατους γύρους, αλλά όχι αντίστοιχα καλούς αγώνες.

Η Γουίλιαμς, από την άλλη πλευρά, δείχνει ικανή αλλά ασταθής. Ο Ραλφ στην Ιμολα ήταν πρώτος μέχρι το πρώτο πιτ στοπ, αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, και τελικά τερμάτισε τέταρτος. Οσο για τον Μοντόγια φαίνεται να διεκδικεί και φέτος πρωτάθλημα στην ατυχία. Οι μηχανικοί του τον αγαπούν τόσο που φροντίζουν να περνά αρκετό χρόνο κοντά τους, κάνοντας γκάφες όπως ο ανεπιτυχής ανεφοδιασμός και μια παραπανίσια στάση στα πιτς. Εβδομος και πάλι καλά ο Κολομβιανός. Η Ρενό καταφέρνει να συνεχίζει με ικανοποιητικότατες εμφανίσεις. Στην Ιμολα που ο μισός αγώνας είναι τα φρένα αποτελεί κατόρθωμα η 6η θέση του Αλόνσο. Η γαλλική ομάδα έχει ίππους αλλά δε φημίζεται για το στήσιμο του μονοθεσίου, όμως φαίνεται ότι οι ρυθμοί εξέλιξης είναι γρήγοροι και σύντομα δε θα υστερεί σε τίποτε. Πάντως η 13η θέση του Τρούλι ήταν απογοήτευση. Οσο για την Τζάγκουαρ είναι ταχύτερη από πέρσι και σαφώς πραγματοποιεί αξιοπρόσεκτες εμφανίσεις, όμως με τον Πιτσόνια να σβήνει στην εκκίνηση και τον Βέμπερ που ξεκίνησε πέμπτος αλλά έμεινε αμέσως πίσω, μετά τιμωρήθηκε και στο τέλος εγκατέλειψε δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά. Την οκτάδα των βαθμολογούμενων οδηγών συμπλήρωσε ο Μπάτον με την Μπαρ, που έτρεξε με κινητήρα Χόντα. Από τους υπόλοιπους αναφορά αξίζει στην Toyota που κατάφερε να τερματίσει και τα δυο μονοθέσια για πρώτη φορά φέτος, σε αντίθεση με τις Τζόρνταν και Μινάρντι που εγκατέλειψαν.

Ο αγώνας κρίθηκε στις προσωπικές μονομαχίες, αλλά και την τακτική των ομάδων. Η Ιμολα είναι μια δύσκολη πίστα που δεν επιτρέπει προσπεράσεις, και ένα παραπάνω πιτ στοπ ή ένα παραφορτωμένο από καύσιμα μονοθέσιο αρκούν για να χαθεί ο αγώνας. Ο Μίχαελ κέρδισε ακριβώς γιατί έμεινε μακριά από λάθη. Αυτή ήταν η 65η νίκη του πολυπρωταθλητή, και φυσικά θα του μείνει αξέχαστη όπως και σε όλους εμάς. Ηταν ένας αγώνας που δικαίωσε όσους αποκαλούν τη Φόρμουλα 1, τσίρκο. Ισως εδώ ταιριάζει και το «γέλα παλιάτσο». Επόμενη παράσταση στο Μοντμέλο της Ισπανίας...

Βαθμολογία Κατασκευαστών:

1. Μακλάρεν 51, 2. Φεράρι 32, 3. Ρενό 26, 4.Γουίλιαμς 23, 5. Τζόρνταν 10, 6. Ζάουμπερ 8, 7. BAR 6

Βαθμολογία Οδηγών:

1. Ραϊκόνεν 32, 2. Κούλθαρντ 19, 3. Μ.Σουμάχερ 18, 4. Αλόνσο 17, 5. Μπαρικέλο 14, 6. Ρ. Σουμάχερ 13, 7. Τζιανκάρλο Φιζικέλα, 8. Μοντόγια 10, 9. Γιάρνο Τρούλι 9, 10.Χ.Χ. Φρέντσεν 7, 11. Ζακ Βιλνέβ 3, 12. Τζένσον Μπάτον 3, 13. Νικ Χάιντεφελντ 1