Η Γάντα Μουράτ, η Χαζάρ Σίλο και όλες οι άλλες γυναίκες που συναντήσαμε κατά την παραμονή μας στη Συρία, δε μας έδωσαν την εντύπωση ότι προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Δεν έκρυψαν, όμως, τη δυσαρέσκειά τους για τη στερεότυπη εικόνα της γυναίκας του αραβικού κόσμου, που υπάρχει στη Δύση, τονίζοντάς μας, επανειλημμένως, ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα στις αραβικές χώρες, αλλά υπάρχουν και τεράστιες διαφορές.

«Οι αραβικοί πληθυσμοί νιώθουν, μεταξύ τους, ότι είναι αδέλφια, ότι ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Οταν σκοτώνονται Παλαιστίνιοι, όλοι οι απλοί Αραβες πονούν και εξοργίζονται. Οταν σκοτώνονται Ιρακινοί, το ίδιο. Αυτό το χαρακτηριστικό καθώς και ένα συναίσθημα αδικίας που βιώνει ο αραβικός πληθυσμός ιδιαίτερα έντονα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, σε συνδυασμό με τη στερεότυπη αυτή ισοπέδωση που έχει προωθηθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τωρινής εκρηκτικής κατάστασης που επικρατεί στον αραβικό κόσμο», μας λέει η Μόνα Γκάνεμ, συντονίστρια του προγράμματος οικογενειακού προγραμματισμού του ΟΗΕ, στη Συρία.

«Αυτό λειτουργεί ως θερμοκήπιο για την καλλιέργεια και ενίσχυση των ακραίων απόψεων. Και, πραγματικά, δεν μπορώ να προβλέψω πώς θα εκφραστεί αυτή η οργή αν πληγεί το Ιράκ», κατέληγε. Σήμερα, η εισβολή στο Ιράκ είναι γεγονός όπως και οι αμερικανικές ευθείες απειλές κατά Συρίας και Ιράν. Και πραγματικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο, στον οποιονδήποτε, να κάνει την οποιαδήποτε πρόβλεψη ακόμη και για την επόμενη μέρα. Το σίγουρο είναι ότι η οργή στη Συρία και σ' όλο τον αραβικό κόσμο, μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα...».