Μια από τις παράπλευρες επιδιώξεις των κυρίαρχων του συστήματος - στο πλαίσιο της δίκης για τη «17Ν» - είναι να εμπεδωθεί, και μάλιστα a priori, στη συνείδηση του λαού, ο ισχυρισμός τους πως ακριβώς αυτό το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι «δίκαιο», «δημοκρατικό», πρότυπο «ισονομίας» και «αξιοκρατίας».

***

Στην επιχείρηση αυτή, με αφορμή τη συγκεκριμένη δίκη, ακούγονται συνέχεια τα περί «δίκαιης» δίκης και τα περί «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης. Επιδιώκεται, έτσι, να «πειστεί» ο λαός ότι όλες οι δίκες είναι δίκαιες, ότι πάντα η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Οτι οι «τρομονόμοι», δηλαδή, αποβλέπουν και διασφαλίζουν το «κοινό καλό».

Ομως, αυτή η προσπάθεια δεν είναι καθόλου τυχαία. Η αστική Δικαιοσύνη, ως βασικός πυλώνας του αστικού εποικοδομήματος, έχει προφανώς πολλούς λόγους να θέλει να εμφανίζεται σαν «δίκαιη» και «ανεξάρτητη», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι: Δηλαδή αστική Δικαιοσύνη, που τα όρια του δικαίου που εφαρμόζει και επιβάλλει είναι σαφώς προσδιορισμένα, είναι τα ταξικά όρια του συστήματος.

Για παράδειγμα, τα δικαστήρια που βγάζουν παράνομες τη μια απεργία μετά την άλλη, πόσο ανεξάρτητα είναι από το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου λειτουργούν;

Για παράδειγμα, οι καταδικαστικές αποφάσεις σε εκείνες τις δίκες κατά των αγροτών ή των μαθητών που διαδηλώνουν, πόσο δίκαιες είναι και πόσο απαλλαγμένες από το «δίκαιο» των μεγαλοτσιφλικάδων (κάθε εποχής) και των εμπόρων της γνώσης (κάθε εποχής);

***

Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε «δίκαιη» δίκη, γενικώς, ούτε «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη, γενικώς (άλλο πράγμα η διεξαγωγή μιας δίκης «σωστά», στο πλαίσιο δηλαδή των υφιστάμενων κανόνων δικαίου). Υπάρχει ταξική Δικαιοσύνη και δίκες που διεξάγονται σε ορισμένο κοινωνικοπολιτικό (και άρα ταξικό) πλαίσιο.

Το γεγονός ότι η «17Ν» δίνει τη δυνατότητα στους ινστρούχτορες του συστήματος (μετά την αποθέωση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους) να αποθεώνουν και το νομικό εποικοδόμημα του αστικού κράτους, και μάλιστα σε συνθήκες «τρομονόμου», συνιστά, ακριβώς, άλλη μια υπηρεσία της συγκεκριμένης οργάνωσης προς το αστικό κράτος.