Πέρασαν πενήντα χρόνια από τότε που η προοδευτική ανθρωπότητα θρήνησε το χαμό του κομμουνιστή μάρτυρα Νίκου Μπελογιάννη. Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που «ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» έγινε σύμβολο του πατριωτικού και αντιφασιστικού αγώνα όλων των θυσιασμένων ηρώων του ελληνικού κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος. Εγινε πίνακας από τον Πικάσο. Εγινε τραγούδι. Ονοματοδότησε δρόμους και οικισμούς της ελληνικής αναγκαστικής προσφυγιάς στις σοσιαλιστικές χώρες. Οκτώβρης του 1952 ήταν, όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης συνάντησε στη Μόσχα, μαζί με άλλους νέους Ελληνες κομμουνιστές και τον 28χρονο μαχητή του ΔΣΕ, σπουδαστή πια στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο «Μαξίμ Γκόρκι», Σωτήρη Λεωνιδάκη, γνωστό αργότερα στα ελληνικά γράμματα με το ψευδώνυμο Αλέξης Πάρνης. Ο νέος ποιητής εξομολογήθηκε στον ηγέτη του ΚΚΕ ότι άρχισε να γράφει ένα μεγάλο ποίημα με τίτλο «Μπελογιάννης». Αφού ο Ζαχαριάδης άκουσε «καμιά εκατοσταριά δεκαπεντασύλλαβους στίχους στη μορφή της κριτικής μαντινάδας» που, ήδη, είχε γράψει ο Πάρνης, τον «χρέωσε» με το καθήκον να γράψει το έπος «Μπελογιάννης» σαν «εγκόλπιο του αντάρτη» και να απαθανατίζει τις θυσίες του «για μια Ελλάδα λεύτερη, απαλλαγμένη από κάθε εξάρτηση». Ο Πάρνης έγραψε το έπος. Δυόμισι χιλιάδες στίχους, που αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, κι έπειτα τη μετεμφυλιακή «οδύσσεια» του Μπελογιάννη στην Αθήνα, τη δίκη και τη θυσία του από το αγγλοαμερικανόδουλο ελληνικό καθεστώς.

Το «έπος των ελεύθερων πολιορκημένων» κομμουνιστών και του κορυφαίου ήρωα γράφτηκε, κυρίως, σε ένα δωμάτιο που πλήρωνε - όπως έμαθε μετά από 37 χρόνια ο Πάρνης - ο Τούρκος ποιητής και φίλος του, Ναζίμ Χικμέτ. Ο Χικμέτ πρότεινε τη μετάφραση και δημοσίευση του έργου στο περιοδικό «Νόβι Μιρ» το 1954. Το 1955 το έργο κυκλοφόρησε από τις «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις» του ΚΚΕ στο εξωτερικό και απέσπασε το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, στη Βαρσοβία. Ακολούθησε η έκδοσή του σε βιβλίο στα ρωσικά (1958) και στα κινέζικα (1959). Πενήντα χρόνια μετά, κυκλοφόρησε και η ελληνική έκδοση του έργου («Εκδοχή», Σόλωνος 70, τηλ. 210 3390.815). Την έκδοση προλογίζουν ο Δημοσθένης Γεωργοβασίλης και ο ποιητής, με αναμνήσεις του από τη Μόσχα του 1952. Κλείνουμε το σημείωμα, υπογραμμίζοντας ότι αυτό το ιστορικό και χειμαρρώδες έπος - κάλλιο αργά παρά ποτέ - πρέπει να γίνει «κτήμα» όλων, ιδιαίτερα της νέας γενιάς.