Από τις διαδηλώσεις ενάντια στις συλλήψεις των αγωνιστών

Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, με απόφαση της ανακρίτριας Νάντια Πλαστίνα της Εισαγγελίας της Κοσέντζα, 42 άνθρωποι από τη Νάπολη, την Κοσέντζα, το Τάραντο, το Ρέτζιο και το Βίμπο Βαλέντσια (όλες πόλεις του Νότου) βρέθηκαν να κατηγορούνται, σύμφωνα με το αντιτρομοκρατικό άρθρο 270/bis του ιταλικού Ποινικού Κώδικα, με τα εξής: «Πολιτική συνωμοσία ενάντια στην κυβέρνηση, ανατρεπτική προπαγάνδα ενάντια στην οικονομική σταθερότητα και πρόκληση φθορών των υποδομών του κράτους κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της Γένοβας και της Νάπολης το 2001». Με μια αστραπιαία ενέργεια της τοπικής Ασφάλειας, 20 από αυτούς τους ανθρώπους συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε φυλακές ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Συγκεκριμένα, 11 άντρες και 2 γυναίκες οδηγήθηκαν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, ενώ ακόμη 7 βρέθηκαν να κρατούνται αιχμάλωτοι στο σπίτι τους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν όλοι μαχητικά στελέχη του μαζικού κινήματος της νότιας Ιταλίας. Χαρακτηριστικά, μεταξύ των συλληφθέντων, βρίσκονται στελέχη από όλες τις οργανώσεις, που έχουν κατά καιρούς διακριθεί για τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στην ταλανισμένη από την οικονομική υπανάπτυξη νότια Ιταλία (και, φυσικά, για την κριτική που ασκούν στην αντιδραστική κυβέρνηση Μπερλουσκόνι).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις ανακοινώσεις της Αστυνομίας (όπως αναφέρει η εφημερίδα «Ρεπούμπλικα»), οι συλληφθέντες - μέλη του μαζικού κινήματος θεωρούνται ως οι καθοδηγητές, του «Rette Meridionale del Sud Ribelle», που υποτίθεται ότι σκοπεύει στη διεξαγωγή ανατρεπτικών πράξεων και την πρόκληση χάους σε διεθνείς συνόδους, ανάλογες με αυτές του G-8 στη Γένοβα το 2001 και στη Νάπολη νωρίτερα τον ίδιο χρόνο. Μάλιστα (πάντα σύμφωνα με την Αστυνομία και τις δικαστικές αρχές), «προέκυψαν» και αποδείξεις: Μπαστούνια του μπέιζμπολ, σιδερολοστοί και μάσκες που βρέθηκαν στα σπίτια των συλληφθέντων... Ολα αυτά υποστηρίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν στις διαδηλώσεις της Γένοβας.

Το πραγματικά εξωφρενικό της υπόθεσης, ωστόσο, έγκειται στο νομικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να κατηγορούνται. Ο νόμος 270/bis χρονολογείται από το 1930 και είναι δημιούργημα του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι! Σκοπός του, φυσικά, ήταν να προστατέψει το καθεστώς από οποιαδήποτε συλλογική ενέργεια εναντίον του. Η εφαρμογή του, λοιπόν, σε μια περίοδο «αστικής δημοκρατίας» είναι, το λιγότερο, περίεργη.

Οπως δήλωσε και ο Λούκα Σεμεράρο, Ναπολιτάνος δικαστικός: «Το άρθρο αυτό προστέθηκε στον Ποινικό Κώδικα, προκειμένου να πλήξει τους αντιπάλους του φασιστικού καθεστώτος. Με το Σύνταγμα του 1948, που κατοχυρώνει το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας, που ανάμεσα σε άλλα προβλέπει το δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση και του συναθροίζεσθαι, το άρθρο μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες απειλείται με βίαια μέσα η συνταγματική τάξη και η αστική δημοκρατία».

Το ερώτημα, λοιπόν, γεννάται: Είχαν ως στόχο οι συλληφθέντες να συνωμοτήσουν ενάντια στην κυβέρνηση και να ανατρέψουν βίαια τη συνταγματική τάξη; Ακόμη, είχαν οι συλληφθέντες τα μέσα να καταφέρουν (με τη δήθεν χρήση μπαστουνιών μπέιζμπολ!) τέτοια φθορά στις υποδομές του κράτους, που να ανατρέψουν την αστική δημοκρατία; Είναι γελοίο και μόνο να αναλογιστεί κανείς κάτι τέτοιο. Ολοι οι συλληφθέντες διακρίνονται για ενέργειες, που στοχεύουν στην υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων από τις αντιλαϊκές πολιτικές και για αγώνες κατά της ανεργίας, της φτώχειας και της υποβάθμισης, από τις οποίες πλήττεται η νότια Ιταλία. Πολύ περισσότερο, που, σύμφωνα με τη λογική του νόμου, εκατομμύρια Ιταλοί θα μπορούσαν να λογιστούν ως τέτοιου είδους «τρομοκράτες» και να καταλήξουν στη φυλακή...

Οπότε η κινητοποίηση των δικαστικών αρχών εναντίον των αγωνιστών μάλλον έχει να κάνει με άλλα πράγματα. Οπως, παραδείγματος χάρη, με την εντυπωσιακή επιτυχία των εκδηλώσεων στη Φλωρεντία (μόλις μια βδομάδα πριν τις συλλήψεις), συμπεριλαμβανομένης και της τεράστιας αντιπολεμικής διαδήλωσης. `Η με την πρόσφατη απέλαση 1.324 μεταναστών από τη χώρα (που προβλέπει η επιχείρηση «Καθαροί Δρόμοι») και το γενικότερο κλίμα καταστολής, που διέπει την αντιδραστική κυβέρνηση συμμαχίας του Μπερλουσκόνι και των «μετριοπαθών» οπαδών του, με τους ακροδεξιούς της Εθνικής Συμμαχίας και της Λέγκας του Βορρά.

Η απάντηση, ωστόσο, δόθηκε στην τεράστια διαδήλωση της 23ης Νοέμβρη στην Κοσέντζα (καθώς και σε πολυάριθμες διαδηλώσεις συμπαράστασης, που ξέσπασαν την επομένη των συλλήψεων σε όλη την Ιταλία, με προεξάρχουσα αυτήν της Ρώμης, στην οποία συμμετείχαν 30.000 άνθρωποι). Το μαζικό κίνημα, όπως στην Κοσέντζα, θα απαιτήσει ξανά και ξανά την άμεση απελευθέρωση όλων των αγωνιστών.

Στις 23 Νοέμβρη αφέθηκαν ελεύθεροι 4 από τους κρατούμενους.