Υεμένη. Ινδονησία. Φιλιππίνες. Ρωσία... Στην πρώτη (προ βδομάδων) περίπτωση, ο στόχος ήταν γαλλικό εμπορικό πλοίο, που δέχτηκε επίθεση (κατά τους Αμερικανούς) από μέλη και πυρήνες της «αλ-Κάιντα» στην Υεμένη. Επρόκειτο για μία περίοδο, που το Παρίσι διατηρούσε τις πιο έντονες ενστάσεις του για το αμερικανικό σχέδιο πολέμου εφ' όλης της (πετρελαϊκής...) ύλης στο Ιράκ.

Στη δεύτερη περίπτωση, είχαμε την πρόσφατη πολύνεκρη έκρηξη σε νυχτερινά κέντρα του Μπαλί της Ινδονησίας. Ως βασικότερος στόχος προέβαλε η περίπτωση της Ινδονήσιας Προέδρου Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι, που βρέθηκε στο επίκεντρο πιέσεων και επικρίσεων, επειδή μήνες τώρα κώφευε στις απαιτήσεις των ΗΠΑ για «ενεργότερη συμβολή και συσπείρωση στη διεθνή αντιτρομοκρατική» εκστρατεία, μέσω «της πάταξης ισλαμικών παραστρατιωτικών οργανώσεων».

Στην τρίτη περίπτωση, που εκδηλώθηκε λίγα μόλις 24ωρα μετά τις επιθέσεις της 12ης Οκτώβρη στο Μπαλί, είχαμε μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε εμπορικό κέντρο και λεωφορεία των νότιων Φιλιππίνων. Μίας χώρας, που μολονότι ενέδωσε στις πιέσεις της Ουάσιγκτον (με την Πρόεδρό τους, Αρόγιο, να καταστρατηγεί το Σύνταγμα για να εξασφαλίσει την επέμβαση και δράση Αμερικανών στρατιωτών στο έδαφός της με πρόσχημα την πάταξη της οργάνωσης «Αμπού Σαγιάφ»), δεν έχει, φαίνεται, «ξεπληρώσει» τα «χρέη» της έναντι της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας...

Η τέταρτη και πιο πρόσφατη, χρονικά, περίπτωση (βράδυ περασμένης Τετάρτης) αφορά την υπόθεση ομηρίας εκατοντάδων ανθρώπων (ανάμεσά τους λέγεται πως ήταν, πάλι, μερικοί Δυτικοευρωπαίοι τουρίστες) σε θέατρο της νοτιοανατολικής Μόσχας από 40 ένοπλους που αυτοχαρακτηρίζονταν «Τσετσένοι μαχητές»... Η ομηρία εκδηλώνεται μεσούσης της επιμονής της Μόσχας να μη συμμορφώνεται πλήρως προς τις αμερικανικές «υποδείξεις» για την «αναγκαιότητα» της άμεσης εξαπόλυσης εισβολής στο Ιράκ και την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν, με στόχο την αναδιανομή των πηγαδιών του μαύρου χρυσού (προς μέγιστο όφελος εννοείται της Ουάσιγκτον).

Τέτοιες - διάσπαρτες σε καίρια γεωπολιτικά πεδία - επιχειρήσεις επιθέσεων, σε συνάρτηση με όσα συγκυριακά διαδραματίζονται σε ένα ομιχλώδες διεθνές οικονομικοπολιτικό πεδίο, με υπόγειες ή ημιυπόγειες αντιπαραθέσεις εντός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και με δεδομένη την «αδυναμία» της Ουάσιγκτον να μην μπορεί πλέον, σ' αυτό το σημείο, να «αντισταθεί» στην εξαπόλυση ενός πολέμου κατά πάντων, με στόχο την εξασφάλιση της (για πόσο;) «παντοδυναμίας» της, προκαλούν επιφυλάξεις και προβληματισμούς ακόμη και στους πιο καλόπιστους παρατηρητές της διεθνούς σκακιέρας...

Τουλάχιστον στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, η μακιαβελική τακτική της δημιουργίας «προβλήματος» (κρίσης), εν μέσω κλίματος μαζικού πανικού και τρόμου, έδειχνε να διευκολύνει τα μέγιστα τις εφαρμογές μέτρων «λύσης», που πρότειναν κατά καιρούς (κατά το δοκούν...) διάφοροι καλοθελητές. Οι επιπτώσεις των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη 2001 υπήρξαν, για παράδειγμα, καταλυτικές, τόσο για το εσωτερικό των ΗΠΑ (βλέπε μία σειρά πολυτρομονόμων και μέτρων ασφυκτικής παρακολούθησης και αστυνόμευσης), όσο και στο εξωτερικό, αναφορικά με τη συσπείρωση παλιών και τη συστράτευση νέων συμμάχων (βλέπε την έντονη παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων σ' όλη την περιοχή της Κεντρικής Ασίας και στην ευρύτερη της Νοτιοανατολικής...) Ομως, η αρχική συμπάθεια που κέρδισαν οι ΗΠΑ ένα χρόνο πριν, με τα τρομακτικά γεγονότα σε Νέα Υόρκη και Βιρτζίνια και την αλυσιδωτή έκφραση είτε πολιτικής είτε και πρακτικής (στρατιωτικής) υποστήριξης μίας πλειάδας χωρών (ανάμεσά τους οι ηγεσίες χωρών της Μέσης Ανατολής, του ευρύτερου μουσουλμανικού κόσμου έως και της Κίνας), φάνηκε να εξατμίζεται...

Μεγάλο ρόλο σ' αυτό έπαιξαν οι ακόρεστες απαιτήσεις των ΗΠΑ σε διεθνές, αλλά και περιφερειακό επίπεδο και οι απροκάλυπτες διαθέσεις του αμερικανο-βρετανικού άξονα για την εξαπόλυση πολλών ανοιχτών μετώπων σε καίριες γεωπολιτικές θέσεις του πλανήτη, αφού προηγουμένως φρόντισαν να στρώσουν το «αντιτρομοκρατικό» χαλί αρχικά με μαύρες λίστες (ακόμη και πολιτικών...) οργανώσεων ή και ανταρτικών κινημάτων, έπειτα με χάρτες χωρών του λεγόμενου Αξονα του Κακού, αργότερα με επιθετικά δόγματα περί στρατιωτικών επεμβάσεων σε φίλιες και μη περιοχές «για προληπτικούς λόγους»!

Ετσι, σήμερα, ένα χρόνο μετά τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν, το ξεδίπλωμα του αμερικανικού στρατιωτικού «χταποδιού» στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ασία, και με το μάτι της Ουάσιγκτον καρφωμένο στο Ιράκ, η διεθνής υποστήριξη στην «αντιτρομοκρατική» πανστρατιά της κυβέρνησης του Τζορτζ Ουόκερ Μπους αντιμετωπίζει ορατά, πλην ίσως όχι και τόσο έντονα (όσον αφορά στη δημοσιοποίησή τους...) προβλήματα (βλέπε τις σχετικές αντιρρήσεις Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων, πλην Βρετανών, ηγετών, τα τουρκικά αντιφατικά μηνύματα στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ για τη Βαγδάτη, τις συναφείς - αλλά με άλλα κίνητρα... - αντιδράσεις του Ηνωμένου Αραβικού Συνδέσμου)...

Την τρέχουσα περίοδο, οι «καταιγίδες» εκρηκτικών γεγονότων φαίνεται πως όχι μόνον δεν εστιάζονται τυχαία σε δύο ζέουσες περιοχές του πλανήτη (Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία), αλλά και πως δεν αποκλείεται να πάρουν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα σε όποιο άλλο μέρος της υφηλίου «κωλυσιεργεί», συμπτωματικά ή μη, στην ικανοποίηση των απαιτήσεων που προβάλλει το επιτελείο της κυβέρνησης του Τζορτζ Ουόκερ Μπους και των πολυεθνικών ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που αυτό εκπροσωπεί...

Μία βδομάδα πριν, ο διευθυντής της CIA, Τζορτζ Τένετ, «προφήτευε» νέες τρομοκρατικές επιθέσεις και περιγράφοντας την ανάκαμψη έως και ισχυροποίηση των απανταχού πυρήνων του γνωστού αποδιοπομπαίου τράγου («αλ-Κάιντα» και λοιπές παραστρατιωτικές ισλαμικές οργανώσεις), μιλώντας στο περιοδικό ΤΑΪΜ (28 Οκτώβρη 2002), ανέφερε τα ακόλουθα: «Μας κυνηγούν. Το περιβάλλον απειλών που βρίσκουμε σήμερα είναι το ίδιο κακό μ' αυτό που υπήρχε το καλοκαίρι πριν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη». Ο Τζορτζ Τένετ, όμως, παρέλειψε να αναρωτηθεί ποιος έσπειρε τους σπόρους για να ανθίσουν σήμερα τα «άνθη του Κακού»!