Στις 14 Νοέμβρη 1999 διεξήχθη στην Ουκρανία ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών. Οι ωμές πιέσεις στους ψηφοφόρους, οι πολυάριθμες παραβιάσεις της νομοθεσίας, οι τεράστιες χρηματικές δαπάνες της εκτελεστικής εξουσίας έφεραν το αποτέλεσμα: Ο εν ενεργεία Πρόεδρος Λεονίντ Κούτσμα επανεκλέχτηκε με 56,18%, ενώ ο ηγέτης του ΚΚ Ουκρανίας Πιοτρ Σιμονένκο έλαβε το 37,89% των ψήφων.

Στις 26 Νοέμβρη το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας αρνήθηκε να εξετάσει τις καταγγελίες του Σιμονένκο για τις πολυάριθμες παραβιάσεις κατά τη διεξαγωγή των εκλογών και ο Κούτσμα ανέλαβε στις 30 Νοέμβρη επίσημα τα προεδρικά καθήκοντα της δεύτερης θητείας του. Από τις αρχές του Γενάρη 2000 άρχισε η διαδικασία που οι Ουκρανοί κομμουνιστές τη χαρακτηρίζουν ως προσπάθεια σφετερισμού της εξουσίας, εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, ως απόπειρα κατά της δημοκρατίας και της νομοθεσίας. Ο Κούτσμα αποφάσισε την πραγματοποίηση στις 16 Απρίλη δημοψηφίσματος, με σκοπό την ενίσχυση των προεδρικών δομών και γενικά της εκτελεστικής εξουσίας στο σύνολό της σε βάρος της νομοθετικής εξουσίας.

Στο μεταξύ, ενεργοποιήθηκαν οι αντικομμουνιστές όλων των αποχρώσεων, οι εθνικιστές, οι αντίπαλοι της ολοκλήρωσης με τις χώρες της ΚΑΚ, πριν απ' όλα της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Ετσι, στις 20 Γενάρη, 259 από τους 446 βουλευτές του Κοινοβουλίου πέρασαν με το μέρος της προεδρικής ομάδας. Αρχισαν να εμποδίζουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, διεξάγοντας συνεδριάσεις εκτός του Κοινοβουλίου και την 1η Φλεβάρη εξέλεξαν νέο πρόεδρο του Κοινοβουλίου τον Ιβάν Πλιούστς. Ενάντια στους νόμιμους ηγέτες του Κοινοβουλίου Αλεξάντρ Τκατσένκο και Αντάμ Μαρτινιούκ, ο δικαστής μιας από τις κεντρικές συνοικίες του Κιέβου κίνησε ποινική δίωξη «για αναρμόδιες ενέργειες των βουλευτών». Οι ενέργειες αυτές συνίσταντο στο γεγονός ότι οι βουλευτές που δεν πρόσκεινται στον Κούτσμα έκριναν τις πράξεις των συναδέλφων τους ως αντισυνταγματικές και διοργάνωσαν την περιφρούρηση σε 24ωρη βάση του κτιρίου του Κοινοβουλίου, ενώ 10 βουλευτές κήρυξαν απεργία πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Οι κομμουνιστές προσέφυγαν στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Ενώ το Δικαστήριο σιωπούσε, η «πλειοψηφία» καταλαμβάνει κυριολεκτικά με έφοδο την αίθουσα συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου.

Τη στιγμή που οι οπαδοί του ισχύοντος Συντάγματος αρνούνται να συμμετάσχουν στη διαδικασία που η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚ Ουκρανίας την αποκάλεσε «αντισυνταγματικό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα πολιτικών τυχοδιωκτών και ραδιουργών», οι τελευταίοι δε χάνουν καιρό. Στις 30 Γενάρη οι βουλευτές των Συμβουλίων Ιβανο-Φρανκόφσκ και Τιράσπολ παίρνουν απόφαση για «την απαγόρευση της δράσης του ΚΚ Ουκρανίας» στο έδαφος αυτών των δυτικών περιοχών της Ουκρανίας και ζητούν «τη διεξαγωγή δίκης κατά του ΚΚ Ουκρανίας» για «εγκλήματα κατά του λαού, αντικρατικές ενέργειες των κομμουνιστών στη διάρκεια των προεδρικών εκλογών και την οργάνωση ταραχών την Πρωτομαγιά και στις 7 Νοέμβρη 1999». Στη συνέχεια η «πλειοψηφία» του Κοινοβουλίου ψηφίζει την 1 Φλεβάρη νόμο με τον οποίο καταργεί το γιορτασμό της επετείου της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Οι αντικομμουνιστικές δυνάμεις συνέχισαν τις προκλητικές ενέργειές τους. Στις 11 Φλεβάρη η Γραμματεία του Κοινοβουλίου καταγράφει το νομοσχέδιο «Για την απαγόρευση της δράσης του ΚΚ Ουκρανίας». Εμπνευστές αυτού του νομοσχεδίου ήταν κυρίως οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του δεξιού εθνικιστικού Λαϊκού Ρουχ, οι οποίοι ζητούν την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας, «με σκοπό την εξασφάλιση των εγγυήσεων για την εφαρμογή των συνταγματικών δικαιοδοσιών της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης». Την ίδια μέρα η Γραμματεία του Κοινοβουλίου καταγράφει το νομοσχέδιο «Για την έξοδο της Ουκρανίας από τη συμφωνία της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της ΚΑΚ». Οι οπαδοί της δημοκρατίας διοργανώνουν πικετοφορίες μπροστά στο κτίριο του Κοινοβουλίου, κρατώντας κόκκινες σημαίες.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 15 Φλεβάρη, ο ηγέτης του ΚΚ Ουκρανίας Πιοτρ Σιμονένκο, αναφερόμενος στη δημιουργηθείσα κατάσταση στο Κοινοβούλιο και γενικά στην πολιτική κατάσταση, στην οξύτατη διαμάχη σε σχέση και με το δημοψήφισμα που προκήρυξε ο Κούτσμα για τις 16 Απρίλη, μεταξύ άλλων είπε: «Οι ενέργειες του Προέδρου είναι απολύτως παράνομες και συντελούν στην παραπέρα ένταση της πολιτικής αστάθειας στην κοινωνία. Είναι ολοφάνερο ότι ο Κούτσμα επιδιώκει να αποσείσει την ευθύνη του για την αντιπαράθεση της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί χρειάστηκε ξαφνικά το Κοινοβούλιο με δυο Βουλές; Πριν απ' όλα για να περιπλακεί η διαδικασία υιοθέτησης νόμων που δε συμφέρουν στον Πρόεδρο και το περιβάλλον του. Η Ανω Βουλή θα είναι το φίλτρο που θα μπορεί να το χρησιμοποιεί πάντα ο αρχηγός του κράτους προς το συμφέρον του. Για την ώρα δεν είναι ακόμα σαφές με ποιο τρόπο θα συγκροτείται η Ανω Βουλή - από τους επικεφαλής των διοικήσεων, από τους προέδρους των τοπικών Συμβουλίων ή κάποιους άλλους ακόμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δημιουργία της Ανω Βουλής εξυπηρετεί τις περιφερειακές φατρίες που υποστήριξαν τον Κούτσμα στις εκλογές, είναι μια ιδιόμορφη ανταμοιβή για την πίστη στον αρχηγό τους. Κατ' αρχήν η συνταγματική μεταρρύθμιση έχει ένα μοναδικό σκοπό - την εγκαθίδρυση στην Ουκρανία (όπως και στη Ρωσία) καθεστώτος προσωπικής εξουσίας του Προέδρου, δηλαδή, στην ουσία, δικτατορίας. Το γεγονός ότι είναι υπαρκτή μια τέτοια απειλή, το μαρτυρεί και το πραξικόπημα που πραγματοποίησαν οι δεξιοί στο Κοινοβούλιο. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του το ΚΚ έκανε την εκτίμηση των συμβάντων».

Ο Σιμονένκο αναφέρει ότι ο στρατηγικός σκοπός του κόμματος - η πάλη για την αποκατάσταση της εξουσίας των εργαζομένων -παραμένει αμετάβλητος. Μεταξύ των καθηκόντων τακτικής του κόμματος επισήμανε τα εξής:

Ενίσχυση και εδραίωση των δομών του κόμματος, ώστε σε κάθε κατοικημένη περιοχή να δρουν κομματικές οργανώσεις. Ανέβασμα σε ποιοτικά νέο επίπεδο της ιδεολογικής, θεωρητικής και της προπαγανδιστικής δουλιάς του κόμματος. Πρέπει να εξηγηθεί στους πολίτες τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα, ποια είναι η θεμελιακή αντίθεση της σημερινής εποχής και ποιος δρόμος ανάπτυξης ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της πλειονότητας του πληθυσμού. Ανάπτυξη, παράλληλα με την κοινοβουλευτική πάλη, των εξωκοινοβουλευτικών μορφών πάλης. Η δουλιά στο Κοινοβούλιο αποτελεί μέρος της κομματικής δραστηριότητας, δεν αποτελεί αυτοσκοπό, διότι δεν μπορεί το ΚΚ να κλειστεί στα κοινοβουλευτικά πλαίσια που σημαίνει θάνατος για το κόμμα.

Τέλος, μετά τη νίκη του Κούτσμα στις εκλογές, τα «δημοκρατικά» ΜΜΕ και στην Ουκρανία και στη Ρωσία διατυμπάνισαν για άλλη μια φορά τα περί «χρεοκοπίας της κομμουνιστικής ιδέας» και μάλιστα προανήγγειλαν τη γρήγορη αποχώρηση του ΚΚ Ουκρανίας από την πολιτική σκηνή. Ο Σιμονένκο υπογράμμισε ότι όποια χτυπήματα κι αν δεχτεί το κόμμα, δε θα κατορθώσει κανείς να καταπνίξει τη θέληση των κομμουνιστών για αγώνα. Το ΚΚ Ουκρανίας ήταν και παραμένει στην πρωτοπορία της αντίστασης στο εγκληματικό ολιγαρχικό καθεστώς.