Η κυβέρνηση στα πλαίσια της νομοθετικής θωράκισης της χώρας που επιχειρεί, αλλά και στα πλαίσια της απόλυτης ταύτισης με την ΕΕ και την Αμερική, θα ψηφίσει - πολύ σύντομα - νέο νόμο που θα αφορά τη ναυτιλία. Ενα νόμο που θα λύνει τα χέρια τόσο στους χωροφύλακες όσο και στους δικαστικούς. Οπως ακριβώς έγινε για τη «17Ν». Ενα νόμο σκληρό που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ενα νόμο που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες. Ενα νόμο που θα κάνει τους πλοιοκτήτες να φτύσουνε αίμα. Που θα τους αναγκάσει να γονατίσουνε. Να παραδοθούνε «μόνοι τους και αυτοβούλως».

Στο εξής τους εφοπλιστές πριν ακόμα σκεφτούνε να διαπράξουνε το έγκλημα, πριν ακόμα αποφασίσουν να λύσουν τους κάβους από τα σαπιοκάραβά τους, θα τους βουτάει η αντιτρομοκρατική. Θα τους φοράει αλεξίσφαιρα γιλέκα και θα τους τρέχει στα σκαλιά του Εφετείου. Και από κοντά ο Τράγκας, ο Ευαγγελάτος, ο Παπαπέτρος να χειροκροτούν... και αν δε φτάνουν αυτοί θα τρέχουν για βοήθεια ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Γείτονας, ο Λυκουρέζος, ο Μαντούβαλος.

Πώς, λοιπόν, να εξομοιώσεις το έγκλημα του «τρομοκράτη» με το έγκλημα του εφοπλιστή; Είναι ο εφοπλιστής στο βυθό της θάλασσας για να βλέπει την αγωνία; Να βλέπει να φουσκώνουν οι κοιλιές, να βγαίνουν από τις κόγχες τα μάτια; Αισθάνεται ο εφοπλιστής την ηδονή που μπορεί να νιώσει ένας οποιοσδήποτε δολοφόνος. Ενας δολοφόνος που έχει μπροστά του το θύμα και τον παρακαλάει. Ακούει, λέτε, ο εφοπλιστής τον επιθανάτιο ρόγχο των θυμάτων του, δεν τον ακούει. Είναι ένας δυστυχισμένος δολοφόνος ο εφοπλιστής. Ενας δολοφόνος που δε θα νιώσει ποτέ τη χαρά να ακούσει τον κρότο της σφαίρας. Να δει το φόβο στα μάτια του θύματος.