Μπορεί, βέβαια, να ισχυριστούν κάποιοι ότι όλ' αυτά πράγματι ίσχυαν μέχρι πρότινος, αλλά τα τελευταία χρόνια ένα μπαράζ σχετικών έργων σηματοδοτούν μια σαφή αλλαγή πορείας, αναφέροντας ως αποδείξεις το Μετρό, το τραμ, κλπ.

Ας μας επιτρέψουν όλοι αυτοί, λοιπόν, να σημειώσουμε τα εξής: Καθόλου δεν υποτιμούμε τα έργα αυτά. Πολύ περισσότερο, γιατί αποτελούσαν από δεκαετίες αιτήματα και συνθήματα του μαζικού λαϊκού κινήματος. Ομως, ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τη διασπάθιση τεράστιων ποσών, που όδευσαν και οδεύουν στα χρηματοκιβώτια των μεγάλων εταιριών. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε σοβαρές ενστάσεις στο σχεδιασμό και την εκτέλεσή τους, τα έργα αυτά, έτσι κι αλλιώς, εξασφαλίζουν απλά και μόνον την αποτροπή της πλήρους και οριστικής κυκλοφοριακής ασφυξίας στην πρωτεύουσα. Είχαν γίνει εντελώς απαραίτητα και, μάλιστα, από αρκετά χρόνια τώρα, για την ίδια τη λειτουργία του συστήματος. Αδυνατούν και ούτε, βέβαια, μπορούσαν από μόνα τους να εξασφαλίσουν την ελαχίστως αντίστοιχη των σύγχρονων συνθηκών ποιότητα ζωής στους εργαζόμενους κατοίκους της Αθήνας και του Πειραιά.

Το τελευταίο απαιτεί μια συνολική φιλολαϊκή πολιτική, με ανάλογο περιεχόμενο και διάρθρωση σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Οδηγεί σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα και το σημερινό κατεστημένο. Προϋποθέτει τον ισχυρό και οργανωμένο σε μέτωπο εργαζόμενο λαό, που παίρνει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια και βάζει τη δική του σφραγίδα στην πορεία της ανάπτυξής της.