ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τακτικές διπροσωπίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

«"Δαγκωτό" στα ψηφοδέλτια της ελπίδας. Οχι στο δικομματισμό και στις αντεργατικές, αντιλαϊκές του πολιτικές». Με τα συνθήματα αυτά κλείνει χτεσινή ανακοίνωση της ΚΕΔΑ, η οποία δηλώνει για μια ακόμη φορά την υποστήριξή της στην υποψηφιότητα του Μ. Γλέζου και κάθε ανάλογη πρωτοβουλία, σε όλη τη χώρα, που «συμβάλει στη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων».

Πώς συμβιβάζεται τώρα, το «Οχι στο δικομματισμό και στις αντεργατικές, αντιλαϊκές του πολιτικές», με την υποστήριξη συνδυασμών, μαζί με τον ΣΥΝ και το κυβερνών κόμμα, μόνον η ΚΕΔΑ μπορεί να το εξηγήσει. Ή, διαφωνούν με την κοινή κάθοδο ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ στις μισές περίπου Νομαρχίες της χώρας; Μήπως, ακόμη, διαφωνούν με την προχτεσινή από κοινού εμφάνιση των Χρ. Πρωτόπαπα, Ν. Κωνσταντόπουλου, Β. Κοντογιαννόπουλου (βουλευτής ΠΑΣΟΚ), Φ. Γεννηματά και Σπ. Λυκούδη (υποψήφιος νομάρχης στο συνδυασμό Γλέζου), στο πλευρό της κοινής (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ) υποψήφιας δημάρχου στο Νέο Ψυχικό; Εκδήλωση στην οποία ο Μ. Γλέζος έστειλε γραπτό μήνυμα συμπαράστασης; Και, τέλος, δεν καταλαβαίνουν, ότι οι τακτικές αυτές της διπροσωπίας, υποκρισίας και του ψαρέματος στα θολά νερά, μόνο με την Αριστερά και την ελπίδα δεν έχουν σχέση;

Οι εγγυήσεις...

Ομως, μια και η ηγεσία του ΣΥΝ, αλλά και η ΚΕΔΑ, επανέρχονται και θέλουν σώνει και καλά, να μας πείσουν, ότι στο πρόσωπο του Μ. Γλέζου συμπυκνώνονται τόσο η κοινή δράση της Αριστεράς, όσο και ο αγώνας ενάντια στο δικομματισμό και τις αντεργατικές πολιτικές του, θυμίζουμε και τα εξής: Ο Μανώλης Γλέζος, το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Το 1984 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Το 1985 εκλέχτηκε και πάλι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ!

Ισως, αναρωτηθεί κανείς, τι σημασία έχει αυτό; Αποτελεί εμπόδιο, να ηγείται σήμερα του ψηφοδελτίου του ΣΥΝ και της ΚΕΔΑ, για την πρώτη σε σημασία υπερνομαρχία της χώρας; Οχι, βέβαια. Κάθε άλλο. Ισα ίσα, που η θητεία του Μ. Γλέζου στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια εγγύηση, ώστε να παίξει με συνέπεια το ρόλο του επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΝ... Αλλά και μια εγγύηση, για την ασυνεπή εναντίωσή του στην αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και του δικομματισμού γενικότερα...

Οσα εννοούνται παραλείπονται

Την υψηλή εκτίμησή του για τη σοβαρή και επαγγελματική δουλιά, που κάνουν οι ελληνικές αρχές, σε ό,τι αφορά στα μέτρα ασφαλείας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ανέφερε ο Ισραηλινός πρέσβης, Νταβίντ Σασόν, σε χτεσινή συνάντησή του με δημοσιογράφους. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να θυμίσει και να τονίσει τις αλλεπάλληλες επαφές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην ομάδα των 7 χωρών που συμμετέχουν στον τομέα της ασφάλειας (ανάμεσά τους, βέβαια, συμπεριλαμβάνεται και το Ισραήλ). Τέλος, ο Ντ. Σασόν, αφού ανέφερε ενδεικτικά ότι ο πρόεδρος της Υποεπιτροπής Ασφαλείας του 2004 είναι Ισραηλινός, επανέλαβε με νόημα, ότι η συνέχιση των αστυνομικών ερευνών για την τρομοκρατία στην Ελλάδα θα αποκαλύψει τις διασυνδέσεις των τρομοκρατικών οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο και θα επιβεβαιώσει την ισραηλινή κυβερνητική άποψη πως ο στόχος τους, ασχέτως καταβολών, είναι κοινός, εξ ου και η ανάγκη κοινού αγώνα εναντίον τους.

Με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στην πρώτη γραμμή. Το τελευταίο δεν το είπε, βέβαια, ο Ισραηλινός πρέσβης, αλλά όσα εννοούνται συνήθως παραλείπονται...

Μια ενδιαφέρουσα έκδοση

Την πρωτοβουλία μιας πολύ ενδιαφέρουσας, ιδιαίτερα χρήσιμης και επίκαιρης, λόγω των δημοτικών εκλογών, έκδοσης πήρε η «Συμπαράταξη για την Αθήνα» και της αξίζουν συγχαρητήρια γι' αυτό. Η έκδοση έχει τίτλο «Οι πολεοδομικές παρεμβάσεις στην Αθήνα» και περιέχει τα πρακτικά της αντίστοιχης ημερίδας, που είχε πραγματοποιηθεί τον Οκτώβρη του 2000, λίγες μέρες πριν φύγει από κοντά μας ο αξέχαστος σύντροφος Λεων. Αυδής. Μάλιστα, η έκδοση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Λεων. Αυδή και συμπεριλαμβάνει και την εισήγησή του στην ημερίδα, την οποία συνέταξε λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή και τα χαρακώματα των αγώνων.

Η πρεμούρα...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΤΕ, τη μεγάλη πρεμούρα των κυβερνώντων -και όχι μόνον...- να πάρουν δημόσια θέση και να συμπαραταχτούν ολόψυχα με το Λευκό Οίκο, καθώς συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ;

Ο μόνος, που δεν είχε πρόβλημα, ήταν ο Κ. Σημίτης. Εδωσε στη δημοσιότητα τη σχετική ανακοίνωση, δηλώνοντας την ολόψυχη συμπαράστασή του στον Μπους και ησύχασε...

Δε συνέβαινε το ίδιο, όμως, και με τους υπουργούς. Η έκδοση ισάριθμων ανακοινώσεων, βέβαια, δεν αποτελούσε λύση. Και επειδή, η σχετική εκδήλωση ήταν μόνο μία, το ενδιαφέρον όλων εστιάστηκε στο ποιοι θα είναι οι ομιλητές. Κάποιος έριξε την ιδέα, να μιλήσουν όλοι, αλλά κρίθηκε κι αυτή αδόκιμη και απορρίφθηκε...

Ετσι ανέλαβε ο Γ. Παπανδρέου - ίσως, ως ο... πλέον κοντινός στο Λευκό Οίκο και, επομένως, ο καταλληλότερος - να διαμορφώσει το σχετικό πρόγραμμα. Και η τελική διαπραγμάτευση, άφησε απ' έξω τον Γ. Παπαντωνίου...

Ε, ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε. Αγανάκτησε σφόδρα ο πολιτικός προϊστάμενος του ελληνικού Πενταγώνου. Και δεν είχε άδικο ο άνθρωπος, εδώ που τα λέμε...

Δε φτάνει, που παίρνει την ευθύνη και στέλνει τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας, όπου ζητήσουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δε φτάνει, που προωθεί με γρήγορους ρυθμούς την προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων, σε όσα ορίζουν το νέο ΝΑΤΟϊκό δόγμα των απανταχού επεμβάσεων και οι ανάγκες του «ευρωστρατού». Δε φτάνει, που κάνει τα στραβά μάτια στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και στα ελληνοτουρκικά... ζεϊμπέκικα...

Ε, κατόπιν όλων αυτών, να μη θεωρείται και ο καταλληλότερος, για να μιλήσει μπροστά στον κ. Μίλερ και τους λοιπούς εκπροσώπους της «υπερδύναμης», είναι από τ' άγραφτα...

Το 'λυσε, όμως, το πρόβλημα ο Γ. Παπαντωνίου. Προχώρησε σε μια δημόσια δήλωση, κάνοντας περισσότερο κι από σαφές, ότι θέτει τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις στην υπηρεσία των ΗΠΑ, για τις όποιες και οπουδήποτε, ανά τον κόσμο, ανάγκες του παγκόσμιου πολέμου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Φανταζόμαστε, πως δε θα πέρασε απαρατήρητη από τον Αμερικανό ομόλογό του, κ. Ράμσφελντ. Αλλωστε, τον καιρό αυτό, μαζεύει υποψηφιότητες για το νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή...

Ιμπεριαλιστικοί «τσιλιαδόροι... »

Πόλεμο θέλω τώρα τον θέλω...», λέει σε όλους τους τόνους η αμερικάνικη διοίκηση, αφού εκεί οδηγείται, έτσι και αλλιώς, από το τυφλό ιμπεριαλιστικό «ένστικτο». Τα άλλα όλα, που συνοδεύουν αυτήν την κατεύθυνση, είτε με λόγια, είτε με πράξη, είναι: `Η προπαγανδιστικές φανφάρες πέρα από κάθε λογική, που, όμως, χρησιμεύουν στη διαμόρφωση κλίματος, ή αποενοχοποίησης σε τμήματα της κοινωνικής συνείδησης, ή πραγματικοί ελιγμοί για να αντιμετωπιστούν οι εσωτερικές αντιθέσεις, αλλά ακόμα και οι πρακτικές δυσκολίες στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Ετσι, για παράδειγμα, στις φανφάρες χωρίς λογική περιλαμβάνεται η χτεσινή μεγαλοστομία (ήταν τέτοια;) του Προέδρου Τζ. Μπους ότι «δε θα επιτρέψει στους τρομοκράτες και στους τυράννους να απειλήσουν τον πολιτισμό...»! Ποιος είναι αυτός, που δε θα επιτρέψει; Ποιος τον διόρισε «δικαστή του κόσμου» να αποφασίζει ποιος είναι τρομοκράτης, ποιος τύραννος και να αναλαμβάνει και το «ξεκαθάρισμα»; Για λογαριασμό ποιου πολιτισμού μιλάει; Εκείνου που δολοφονεί τους λαούς για να υπάρχει, ή το δικό του εσωτερικό τρόπο ζωής με το μεγαλύτερο δείκτη εγκληματικότητας στον κόσμο; Η φράση, όμως, δεν ήταν τυχαία. Μίλησε σαν να έχει πραγματικά αυτό το δικαίωμα των επεμβάσεων ακριβώς για να το κατοχυρώσει τουλάχιστον σε τμήματα της κοινωνικής συνείδησης.

Στους ελιγμούς για να ξεπεραστούν οι εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, περιλαμβάνεται όλη αυτή η «φασαρία» για να εξασφαλίσουν απόφαση του ΟΗΕ. Αλλοι, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μπορεί να το χρησιμοποιούν σαν πραγματικό εμπόδιο, αν έχουν αντίθετα συμφέροντα (π.χ., η Γερμανία). Αλλοι, απλά, να το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι ακριβώς για να νομιμοποιήσουν την επέμβαση, αλλά να έχουν και «τοίχο» να κρυφτούν από πίσω μπροστά στους λαούς τους ή στους συμμάχους (π.χ., όλες οι πρόσφατες τοποθετήσεις μελών της ελληνικής κυβέρνησης).

Υπάρχουν, όμως, και οι πρακτικές δυσκολίες στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που περιλαμβάνουν από τα εσωτερικά της Τουρκίας ή τα προβλήματα με τη Σαουδική Αραβία έως και τον καταμερισμό των καθηκόντων, ώστε να έχουν τα καλύτερα δυνατά ιμπεριαλιστικά αποτελέσματα. Σ' αυτόν τον καταμερισμό των καθηκόντων σαν αναπόσπαστο τμήμα του εκμεταλλευτικού συστήματος, η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να «τακτοποιήσει κάποιες τρύπες», προσπαθώντας και να εκτεθεί το λιγότερο δυνατό στο λαό της, αλλά και να κάνει όλα τα χατίρια στο μεγάλο σύμμαχο. Ετσι, όλη η κινητικότητα, αλλά και η φοβερή ευλυγισία και «ευθύνη», που υπέδειξε τελευταία η ελληνική κυβέρνηση, ώστε να διευκολυνθεί η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να μπορούν να αντικαταστήσουν τις αμερικάνικες ΝΑΤΟικές δυνάμεις στα Βαλκάνια, δεν είναι εκτός των ιμπεριαλιστικών στρατηγικών σχεδιασμών.

Γι' αυτό και έδωσε έτσι γρήγορα «τόπο στην οργή» στα ζητήματα του Ευρωστρατού. Ουσιαστικά, για άλλη μια φορά, είναι σαν να λέει στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό: «Ξεκινήστε τη δολοφονική δουλιά σας και εγώ, όπως πάντα, θα κρατάω τσίλιες...». Οι λαοί δεν έχουν ποτέ τίποτα να κερδίσουν ούτε από το ρόλο του «μεγάλου» ιμπεριαλιστή, ούτε από το ρόλο του τσιλιαδόρου του. Αγωνίζονται μαζικά και οργανωμένα για την οριστική ανατροπή του δολοφονικού συστήματος.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Η κυκλοφοριακή ασφυξία ...

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε ολόκληρη την Ελλάδα το 1991 υπήρχαν 2.888.009 οχήματα και το 2001 είχαν φθάσει τα 5.168.148. Από τα τελευταία, τα 2.339.158 οχήματα κυκλοφορούσαν στο Λεκανοπέδιο. Σήμερα, βέβαια, είναι ακόμη περισσότερα. Στην περιοχή της Αττικής, η αναλογία κατοίκων ανά επιβατικών αυτοκινήτων έχει πλέον φθάσει στο επίπεδο του 2,07 προς 1.

Τα προαναφερόμενα στοιχεία ανακοινώθηκαν, στη διάρκεια πρόσφατης σχετικής ημερίδας, από τους εκπροσώπους της Ενωσης Συγκοινωνιολόγων και αποτελούν μια ακόμη απόδειξη των συνθηκών κυκλοφοριακής ασφυξίας, που υπάρχουν ήδη στην Αθήνα και τον Πειραιά, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, έστω και σε μικρότερο βαθμό. Συνθήκες, που σχετίζονται άμεσα με τα σοβαρά προβλήματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αλλά και την καθημερινή μεγάλη απώλεια πολύτιμου χρόνου, όπως και του τεράστιου οικονομικού κόστους, που συνεπάγονται οι παράγοντες αυτοί. Χαρακτηριστικά, οι εκπρόσωποι των συγκοινωνιολόγων ανέφεραν ότι η μέση ταχύτητα των οχημάτων στην Αθήνα δεν ξεπερνά τα 8 χλμ./ώρα, ενώ ο χρόνος, τον οποίο καταναλώνουν οι οδηγοί ψάχνοντας για μια θέση πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, φθάνει πλέον κατά μέσο όρο τα 30 λεπτά.

Αραγε, ποιες θα είναι οι συνθήκες το 2011, εάν και στη δεκαετία αυτή διπλασιαστούν και πάλι τα επιβατηγά οχήματα, όπως συνέβη στην προηγούμενη;

... και οι βαθύτερες αιτίες της

Βέβαια, οι προαναφερόμενες και συνεχώς εντεινόμενες συνθήκες κυκλοφοριακής - και όχι μόνο - ασφυξίας, δε δημιουργήθηκαν από μόνες τους. Ηταν και είναι, πρώτα και κύρια, το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών, που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν, δεκαετίες τώρα, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Πολιτικές, που έδιναν και δίνουν στο ΙΧ τον πρώτο κυκλοφοριακό ρόλο και αφήνουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο περιθώριο. Πολιτικές, οι οποίες φέρουν τις κύριες ευθύνες για τη δημιουργία του μεταπολεμικού υδροκέφαλου και απάνθρωπου τέρατος, που φέρει το όνομα πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας και συγκεντρώνει περισσότερο από το 50% των οικονομικών δραστηριοτήτων της χώρας και το 40% του συνολικού πληθυσμού, στοιβαγμένου μέσα στο τσιμέντο, ενώ το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της υπόλοιπης Ελλάδας - στον ένα ή άλλο βαθμό - πορεύεται ανάμεσα στην υποβάθμιση και την περιθωριοποίηση. Πολιτικές, οι οποίες είχαν πάντα, ως κύριο σύνθημά τους - όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα - την ανάπτυξη και το δήθεν καλύτερο αύριο. Στην πραγματικότητα, όμως, στόχευαν πάντα στην ανάπτυξη και την ενίσχυση της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης και των κερδών της. Στην εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού και πρώτων υλών, για τις επιχειρήσεις της.

Αυτές είναι οι πραγματικές και βαθύτερες αιτίες της σημερινής, άθλιας και τραγικής κατάστασης. Και μόνο το ξερίζωμά τους, η ριζική και ουσιαστική αλλαγή πορείας, μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική και προς όφελος των εργαζομένων αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η διάσταση των έργων

Μπορεί, βέβαια, να ισχυριστούν κάποιοι ότι όλ' αυτά πράγματι ίσχυαν μέχρι πρότινος, αλλά τα τελευταία χρόνια ένα μπαράζ σχετικών έργων σηματοδοτούν μια σαφή αλλαγή πορείας, αναφέροντας ως αποδείξεις το Μετρό, το τραμ, κλπ.

Ας μας επιτρέψουν όλοι αυτοί, λοιπόν, να σημειώσουμε τα εξής: Καθόλου δεν υποτιμούμε τα έργα αυτά. Πολύ περισσότερο, γιατί αποτελούσαν από δεκαετίες αιτήματα και συνθήματα του μαζικού λαϊκού κινήματος. Ομως, ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τη διασπάθιση τεράστιων ποσών, που όδευσαν και οδεύουν στα χρηματοκιβώτια των μεγάλων εταιριών. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε σοβαρές ενστάσεις στο σχεδιασμό και την εκτέλεσή τους, τα έργα αυτά, έτσι κι αλλιώς, εξασφαλίζουν απλά και μόνον την αποτροπή της πλήρους και οριστικής κυκλοφοριακής ασφυξίας στην πρωτεύουσα. Είχαν γίνει εντελώς απαραίτητα και, μάλιστα, από αρκετά χρόνια τώρα, για την ίδια τη λειτουργία του συστήματος. Αδυνατούν και ούτε, βέβαια, μπορούσαν από μόνα τους να εξασφαλίσουν την ελαχίστως αντίστοιχη των σύγχρονων συνθηκών ποιότητα ζωής στους εργαζόμενους κατοίκους της Αθήνας και του Πειραιά.

Το τελευταίο απαιτεί μια συνολική φιλολαϊκή πολιτική, με ανάλογο περιεχόμενο και διάρθρωση σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Οδηγεί σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα και το σημερινό κατεστημένο. Προϋποθέτει τον ισχυρό και οργανωμένο σε μέτωπο εργαζόμενο λαό, που παίρνει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια και βάζει τη δική του σφραγίδα στην πορεία της ανάπτυξής της.

Δε θα περάσει!

Ολοταχώς προς την ποινικοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης κινείται η κυβέρνηση με το πρόσχημα της «ενίσχυσης» του «τρομονόμου». Μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη αφού με την ενσωμάτωση του ορισμού της τρομοκρατίας, όπως διατυπώθηκε από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο νόμο, δίνεται η δυνατότητα στην κυβέρνηση να εντάξει απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, μαχητικές κινητοποιήσεις στις τρομοκρατικές ενέργειες με τις ανάλογες συνέπειες.

Χαρακτηριστικό των κυβερνητικών μεθοδεύσεων είναι το γεγονός ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης, παρουσιάζοντας τις «συμπληρώσεις» του «τρομονόμου», προέβαλε δύο δευτερεύοντα στοιχεία, τις διατάξεις που αφορούν τον αρχηγό τρομοκρατικής οργάνωσης και τη διεύρυνση του χρόνου παραγραφής των εγκλημάτων τρομοκρατικού χαρακτήρα. Αποσιώπησε όμως τα δύο σημαντικότερα στοιχεία αυτής της υπόθεσης, τον ορισμό που δίνεται στην τρομοκρατία και τη δυνατότητα έκδοσης συλληφθέντων ή υπόπτων σε άλλες χώρες. Στις μεθοδεύσεις αυτές η κυβέρνηση βρήκε αρωγούς τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία στην πλειοψηφία τους υποβάθμισαν τα δύο αυτά ζητήματα, αν και με αυτά ανοίγει ο δρόμος για τη δραστική περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων, ακόμη και των συνταγματικών εγγυήσεων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ορισμό της τρομοκρατίας από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο οποίος θα ενσωματωθεί στον «τρομονόμο»: «Εγκλήματα τρομοκρατίας είναι οι εκ προθέσεως πράξεις, όταν ο δράστης τις διαπράττει με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό, ή να εξαναγκάσει αδικαιολόγητα τις δημόσιες αρχές ή έναν διεθνή οργανισμό να εκτελέσουν οποιαδήποτε πράξη, ή να απόσχουν από την εκτέλεσή της, ή να αποσταθεροποιήσει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις πολιτικές, συνταγματικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Από τον ορισμό και μόνον της τρομοκρατίας είναι σαφές ότι ως έγκλημα τρομοκρατίας μπορεί να θεωρηθεί και να χαρακτηριστεί η δράση ενάντια στις βασικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ισχύοντος οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.

Αν πάλι νομίζετε ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από μια τέτοια προοπτική, θα σας θυμίσουμε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις που δείχνουν ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Τον Ιούλη του 2000, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μπερλουσκόνι, χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις στη Γένοβα «τρομοκρατικές εκδηλώσεις» και τους διαδηλωτές «τρομοκράτες». Το Μάρτη του 2002, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, Αθνάρ, με επιστολή του προς τους άλλους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάλεσε σε από κοινού αντιμετώπιση των διαδηλώσεων κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, σημειώνοντας ότι ο «ριζοσπαστισμός τους κάθε φορά και περισσότερο χρησιμοποιείται ως όργανο απ' τις τρομοκρατικές οργανώσεις για την επίτευξη των εγκληματικών στόχων τους». Θυμίζουμε, τέλος, τη δήλωση του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Γ. Ανωμερίτη, τον περασμένο Ιούνη, ο οποίος παρουσίασε την κινητοποίηση των απεργών ναυτεργατών στους καταπέλτες των πλοίων περίπου ως «ένοπλη στάση».

Ο κίνδυνος δεν είναι εκτός των πυλών, είναι παρών και δε χωράει κανένας εφησυχασμός. Μόνο μία μπορεί να είναι η απάντηση: «Δε θα περάσει»! Είναι ζήτημα τιμής για τους εργαζόμενους, για τον ελληνικό λαό.

«Τρομονόμος»

Δεν ήταν, λέει,

αυστηρός

και διά νέων άρθρων

θα τον αλλάξουν

σύντομα

ολόκληρο εκ βάθρων

και έτσι

θα τον κάνουνε

ώστε ως «τρομοκράτες»

να συλλαμβάνονται

εύκολα