Η Νατάσα δίπλα σε ένα από τα έργα της

δίχως μετάνοια μήτε χαλινό

κι επήγαινα παιχνίδι κάθε ανέμου.

Τώρα παραξενεύομαι γιατί

ο θάνατος να με συλλογιστεί,

που δεν τον συλλογίστηκα ποτέ μου» (Mathurin Regnier)

Το θάρρος και η αισιοδοξία έχασαν, την περασμένη Τρίτη τα ξημερώματα, το «δάσκαλό» τους. Η γενναία «ύλη» και το σθεναρό πνεύμα της Νατάσας Γερασιμίδου «παραδόθηκαν», δίνοντας τέλος στον μακροχρόνιο αγώνα της με το «μικρό» της «τερατάκι», όπως αποκαλούσε τον καρκίνο της, ξορκίζοντάς τον. Το «μάθημα» της δύναμης και αισιοδοξίας που δίδαξε η Νατάσα Γερασιμίδου, δίνοντας με αξιοπρέπεια τη μάχη της για τη ζωή της, ήταν εντυπωσιακό. Ηταν από τις λίγες φορές που μπορούσαμε να μιλάμε για την ασθένεια αυτή με το όνομά της. Γιατί η ίδια η Νατάσα Γερασιμίδου μιλούσε με θάρρος για τον καρκίνο, που τη «χτυπούσε» κάθε τόσο και σε άλλο όργανο του σώματός της και τον περιγελούσε. Του έγραφε γράμματα: «Μικρό μου τερατάκι θα σε σκοτώσω. Ξέρω πόσο πολύ αγωνίζεσαι να ζήσεις. Νιώθω τον πόνο σου, όταν περνάει μέσα μας το κόκκινο φάρμακο. Πονάμε μαζί. Δεν είναι είναι όμως άδικο να πεθάνουμε και οι δύο; Χωρίς εμένα δε ζεις, ενώ εγώ...».

Είχε εισαχθεί πριν από δεκαπέντε μέρες με επιβαρυμένη λειτουργία πολλών ζωτικών οργάνων. Το μεσημέρι της Δευτέρας παρουσίασε πνευμονικό οίδημα εξαιτίας κολπικής μαρμαρυγής, που ο οργανισμός της δεν μπόρεσε να ξεπεράσει, παρά τη θεραπευτική αντιμετώπιση και έτσι κατέληξε τα ξημερώματα της Τρίτης. Στις 15 Ιουνίου γιόρτασε τα 50ά της γενέθλια.

Η Νατάσα δεν ήταν απλώς γενναία, ήταν νικήτρια. Η νίκη της ήταν η λεβεντιά της και η αντοχή της για περισσότερα από δέκα χρόνια. Κάθε τόσο πολεμούσε τη μια πληγή κι ενώ «εκείνος» άνοιγε άλλη πληγή στο σώμα της, η Νατάσα με χαμόγελο υποβαλλόταν σε νέες θεραπείες. Ο «μεταστατικός» εχθρός της την πολεμούσε, αλλά εκείνη ήταν δυνατότερη για όλα αυτά τα χρόνια. Ομως είναι κι αυτός ο σκληρός νόμος της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να του πάει κόντρα για πολύ. Ετσι η Νατάσα έφυγε. Και ήταν μόνο πενήντα χρόνων. Είχε τόση δύναμη που προετοίμασε από χρόνια όλους τους δικούς της ανθρώπους για το «αναπόφευκτο». Τα αδέλφια της, τη μάνα της, τα δυο παιδιά της. Η οικογένεια ήταν πολύ δεμένη και δυνατό στήριγμα για τη Νατάσα. Και κυρίως τα παιδιά της. Δεν πάλευε μόνο για την ίδια, αλλά και για εκείνα. «Αν δεν είχα παιδιά» - έλεγε - «θα είχα πεθάνει πολύ καιρό πριν».

Η Νατάσα Γερασιμίδου γεννήθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης από προσφυγική οικογένεια. Ηταν πολύπλευρο ταλέντο, καθώς εκτός από ηθοποιός, ήταν χορεύτρια, σόου-γούμαν και τραγουδίστρια. Ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια από τη σχολή του Νικόλαου Μπαζάκα, ενώ έπαιξε στις κωμικές ταινίες «Αγριες πλάκες στα θρανία», «Οι ατσίδες με τα ροζ», «Βαμβακούλας και η γκολάρα του», «Η γυναικάρα από το Κιλκίς», «Ο δάσκαλός μας είναι εδώ», «Ο δυναστείας», «Καμαριέρα χωρίς καριέρα», «Μια γυναίκα για μένα», «Η μπάτσα», «Μπορούμε και κάτω από τα θρανία» και οι «Πόντιοι».

Το μεγαλύτερό της χάρισμα, όμως, ήταν η φωνή της, με την οποία κυριολεκτικά σημάδεψε τη Θεσσαλονίκη τραγουδώντας στις μπουάτ από τα μέσα της δικτατορίας, κάνοντας κυριολεκτικά σόου και μετά τη μεταπολίτευση σε υπαίθριες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Ανέβαινε στη σκηνή χωρίς κείμενο και μπορούσε να κάνει τα πάντα. Τα ταλέντα της ή αλλιώς η ανάγκη της για έκφραση και επικοινωνία είχαν πολλά και διαφορετικά «χρώματα». Η καλλιτεχνική της δημιουργικότητα δεν επαναπαυόταν, καθώς έτρεχε ακούραστη στο μέλλον. Το μέλλον που φώτιζε με τα χρώματα της ψυχής της σε έργα ζωγραφικής και γλυπτικής. Και τα τρία παιδιά της οικογένειας Γερασιμή, η Νατάσα, η Ελένη και ο Γιώργος (τραγουδάει, γράφει και ζωγραφίζει) ήταν «σημαία» για το Πανόραμα, αφού η Νατάσα, η Ελένη και ο Γιώργος, μεγαλωμένοι στο δήμο αυτό, αποτελούν μια καλλιτεχνική οικογένεια που τον τιμά με την πορεία της. Η Νατάσα, το 1997, ζήτησε άδεια από τον δήμαρχο να «βάψει το καμένο δάσος», για να ξαναπάρει πάλι χρώμα το Πανόραμα. Και άρχισε, ήδη, να το «βάφει» με τα έργα της, με τα «χρώματα» της δύναμης, της αγάπης και της χαράς για τη ζωή.

Το 1994, η Νατάσα θέλησε να καταθέσει την εμπειρία ζωής, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο «Ανάστα», θέλοντας όπως έλεγε να μάθει ο κόσμος μερικά πράγματα. «... Η τσάντα μου είναι γεμάτη ηρεμιστικά. Κάθε λίγο βάζω κι ένα στο στόμα. Μεγάλη απόφαση, θ' αντέξω; Δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου. Τα νύχια μου είχαν χωθεί στο στήθος του άντρα μου. Τον κοίταξα στα μάτια και μέσα στο σκοτεινό του βλέμμα, προσπάθησα να διαβάσω το μέλλον μου. Αλλο ένα βάλιουμ... Χάος! Και το ταξίδι δεν τελείωνε. Φωνές... από πάνω μου ένας γιατρός... Δε θυμάμαι τίποτε άλλο... Το αεροπλάνο άρχισε να προσγειώνεται στη Νέα Υόρκη. Κοίταξα από το παράθυρο. Εφθασα κιόλας στον άλλο κόσμο είπα μέσα μου. Ευτυχώς δε μ' έστειλε ο θεός στην κόλαση, παρ' όλο που τον είχα βρίσει επανειλημμένως»...

Η αγωνιστικότητά της όμως ποτέ δεν εξαντλήθηκε στον προσωπικό και μόνο αγώνα της. Η αγωνιστική της παρουσία για τα δικαιώματα των Πανοραμιτών συμπολιτών της στο θέμα του κτηματολογίου του Πανοράματος ήταν διαρκής και είχε πρωτοστατήσει σε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις ακόμη και με απεργία πείνας, με κόστος στην ήδη επιβαρυμένη υγεία της. Η μαχητική Νατάσα υπερασπίστηκε ως το τέλος τα δικαιώματα των ηθοποιών και των συμπολιτών της. Ηταν παρούσα σε κάθε αγώνα κοινωνικό ή κάποιου συνανθρώπου της που έδινε παρόμοιο με εκείνη αγώνα.

Παρηγορούσε και έδινε κουράγιο σε συγγενής ασθενών που κατέρρεαν από την επιθανάτια είδηση που «λάμβαναν» από τους γιατρούς. Κι εκείνη ήταν εκεί, πάνω από ένα τηλέφωνο να σου δίνει θάρρος, να μοιράζεται τον πόνο σου... Εκείνη που λογικά θα χρειαζόταν συμπαράσταση, συμπαραστεκόταν σε σένα. Κι ένιωθες αμηχανία στην αρχή, αλλά θάρρος και δύναμη αμέσως μετά το πρώτο «ξάφνιασμα». Με τη δύναμή της μετάλλασσε τη συμπαράσταση σε αγάπη και θαυμασμό, κάτι που είχε βέβαια από συγγενείς και φίλους, ακόμη και ανθρώπους που δεν την ήξερα προσωπικά. Γιατί η προσωπική επαφή μαζί της μεγέθυνε την αλήθεια της. Την ευχαριστούμε για το «μάθημά» της.