Δεν μπορούσα να μη μελαγχολήσω. Υστερα, άρχισα να κουράζομαι και, ταυτόχρονα, να πλήττω. Ούτε ν' ακούω ήθελα, ούτε και να δικαιολογώ την άρνησή μου. Οσο, όμως, προχωρούσε η συζήτηση και τα κανάλια δεν έλεγαν να χαμηλώσουν τους τόνους, οι αυτοσχέδιοι αναλυτές δεν έλεγαν να περιορίσουν την αναλυτική τους φλυαρία, οι «καλώς» πληροφορημένοι δημοσιογράφοι δεν έλεγαν ν' αφήσουν στην άκρη το καχύποπτο ύφος του Ηρακλή Πουαρό και να σοβαρευτούν, απομακρύνονταν και η κούραση και η πλήξη και όλο το μέσα μου γέμιζε με μια ασίγαστη αγανάκτηση.

Ναι, δεν έχω ούτε καν τη δύναμη να κουραστώ και να πλήξω. Την αγανάκτησή μου μόνο θέλω να εκδηλώσω κι αν μπορούσα να στείλω και ένα μήνυμα σ' όλους αυτούς τους «συζητηματίες» της «17^ης Νοέμβρη». Να σταματήσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα, γιατί άρχισαν να γίνονται επικίνδυνοι. Γιατί με την αφέλεια των αδιασταύρωτων υποθέσεών τους, την αστεία αυτοπεποίθησή τους ότι ξέρουν πολύ περισσότερα ακόμα και από τον υπουργό της Δημόσιας Τάξης και τον σταθμάρχη της CIA στην Ανατολική Μεσόγειο γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι. Και γίνονται επικίνδυνοι, γιατί σιγά σιγά, αλλά άκρως μεθοδικά, και ασφαλώς με βάση ένα συγκεκριμένο «πρόγραμμα», στήνουν ένα εφιαλτικό «σχήμα», που ταυτίζεται με την ίδια την κοινωνία. Περιλαμβάνει όλον τον ελληνικό λαό και συνιστά, σε τελευταία ανάλυση, την πρακτική δομή μιας εμφύλιας σύγκρουσης. Και το σχήμα αυτό, κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν προσδιορίζεται γεωμετρικά, δεν ανήκει, δηλαδή, σε κανένα από τα γνωστά μας σχήματα. Χαρακτηρίζεται, πρώτ' απ' όλα από μια «απειλή», από την πικρή γεύση ενός εκδικητικού ενθουσιασμού, που χαρακτηρίζεται και ως εθνική περηφάνια, σαν αυτή, πάνω - κάτω, που αισθανθήκαμε, όταν ένας Ελληνας διαιτητής εκλήθη να διαιτητεύσει σε κάποιον από τους αγώνες του πρόσφατου mundial. Το σχήμα, όμως, στο οποίο αναφέρομαι έχει και δυο άλλα επικίνδυνα στοιχεία. Αυτά μπορεί να είναι γωνίες για να συγκροτηθεί η δομή του και να λειτουργεί σίγουρα, μπορεί, όμως, να είναι και δυο αλάνθαστα ιδεολογικά εργαλεία, που αναλαμβάνουν τη λειτουργία του σχήματος, ως συστήματος, βέβαια, και όχι ως αφηρημένης γεωμετρικής κατασκευής.

Κι αυτός είναι ο κίνδυνος. Μπορεί τα δικαστήρια να κάνουν τη δουλιά τους. Να τιμωρήσουν και να φυλακίσουν. Μπορεί ο αρμόδιος υπουργός μαζί με τους ένστολους υπηκόους του να βγάλουν κάποια στιγμή, χωρίς φόβο, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους και τα κλοπιμαία του Συκουρίου να μη χρησιμοποιηθούν τελικά. Ο τρόμος πάνω από την ελληνική κοινωνία δε θα φύγει, όμως. Η άποψη αυτή θα παραμείνει, και δε θα ξεχαστεί εύκολα πως, έτσι κι αλλιώς, είμαστε χωρισμένοι στα δυο: Από τη μια οι μοχθηροί επαναστάτες, χωρίς αιτία, της Αριστεράς κι, από την άλλη, τα αθώα θύματα της απροστάτευτης Δεξιάς. Πώς, λοιπόν, να μη θυμηθώ ακόμα μια φορά τον αγαπημένο μου δάσκαλο, Τηλέμαχο Βασδέκη, που τον δολοφόνησαν πίσω από το Επταπύργιο, ενώ ο παπάς ευλογούσε την εκτέλεση και ο εισαγγελέας διάβαζε τη δικαστική απόφαση, για να νομιμοποιηθεί η τρομοκρατία της «εκτέλεσης»! Και τον αγαθότατο θείο μου, Κωνσταντίνο Χουρμουζιάδη, που παρακολούθησε το ξόδι της μάνας του φορώντας χειροπέδες, γιατί πίστευε στη Δικαιοσύνη και στη Λευτεριά!