Μέσα στα «μαύρα» ορυχεία του Λιγνίτη και των τεσσάρων μονάδων της ΔΕΗ που παράγουν ηλεκτρισμό από την καύση του, περίπου 2.500 εργαζόμενοι στην Μεγαλόπολη, βάζουν καθημερινά σε κίνδυνο τη ζωή τους, όχι μόνο επειδή η ίδια η εργασία τους είναι αντικειμενικά επικίνδυνη, αλλά και επειδή οι συνθήκες εργασίας, τα μέτρα προστασίας, οι παραγωγικές απαιτήσεις, καθορίζονται από τη λειτουργία της ΔΕΗ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μια επιταγή της κυβερνητικής πολιτικής, στη βάση και της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας. Καθοριστικό ρόλο στη συνέχιση αυτής της κατάστασης έχει και η διοίκηση των μονάδων της ΔΕΗ, καθώς δεν είναι τυχαίος ο φόβος των εργαζομένων να αντιδράσουν στον καθημερινό κίνδυνο που βιώνουν. Παράλληλα, οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους οργάνων, αντιμετωπίζουν αυτή την πραγματικότητα, είτε με αδιαφορία, στην καλύτερη περίπτωση, είτε και με τη συνεργασία τους με τη διοίκηση.

Στο πρόσφατο ατύχημα, από την καθίζηση - κατολίσθηση στο ορυχείο Κυπαρισσίων, για μία ακόμα φορά από τύχη δε θάφτηκαν κάτω από τον μαύρο λιγνίτη έξι εργαζόμενοι. Δεν ήταν όμως ένα μεμονωμένο ατύχημα. Την τελευταία 15ετία, στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη, έχουν συμβεί εκατοντάδες μικρά και μεγάλα ατυχήματα, για πολλά από τα οποία δεν υπάρχει καταγραφή, ούτε ως απλή αναφορά στην αστυνομία. Επιπρόσθετα, για όσα από αυτά γίνονται γνωστά, η διοίκηση της ΔΕΗ ρίχνει πάντα τις ευθύνες στους εργαζόμενους.

Ο «Ρ», έκανε ένα οδοιπορικό στα «μαύρα» λιγνιτωρυχεία της Μεγαλόπολης και συζήτησε με τους εργαζόμενους που κατήγγειλαν για το πώς βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους καθημερινά όλο το 24ωρο και τις αιτίες. Αιτίες, όπως η μείωση του προσωπικού τα τελευταία χρόνια και η παράλληλη αξίωση της διοίκησης για αύξηση της παραγωγής, που οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δυνατότητα των εργαζομένων να αντιμετωπίζουν έκτακτα περιστατικά. Η ανυπαρξία μελετών και εδαφοτεχνικού γεωλόγου και άλλου επιστημονικού προσωπικού ώστε να εξετάζεται καθημερινά η ασφάλεια του εδάφους. Η παντελής ανυπαρξία ακόμα και απλών μέτρων προστασίας, υγιεινής και ασφάλειας και γιατρού εργασίας, αν και υπάρχει ιατρείο για έκτακτα περιστατικά. Ακόμα, καταγγέλλουν τη στάση των ηγεσιών των σωματείων τους, που μία βδομάδα μετά το τελευταίο ατύχημα το μόνο που έχουν κάνει, είναι να συσκεφτούν με τη διοίκηση, κάτι που επαναλαμβάνεται για κάθε ατύχημα που συμβαίνει, αφού σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση «κουκουλώνουν» τα ατυχήματα που γίνονται κάθε φορά, με τρομοκρατία αλλά και «ανταλλάγματα» στους εργαζόμενους.