Χαιρετώ και τιμώ την ιστορική και κοινωνικοπολιτική δράση του ΚΚΕ στην υπερ-εκατόχρονη διαδρομή του, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας (ακόμα περισσότερο σε συνθήκες παρανομίας από το αστικό κατεστημένο). Με αφορμή τον δημόσιο διάλογο, σαν καλωσόρισμα του συνεδρίου που έπεται, μοιράζομαι μερικές σκέψεις μαζί σας, τιμώντας την αμέριστη προσφορά και στήριξη του Κόμματος στην κοινωνία μας.

Η πρωτοστάτηση σε όλους τους αγώνες, για το δίκαιο και την στήριξη των λαϊκών στρωμάτων δεν έπαψε ποτέ, ακόμα και όταν οι συνθήκες για τα άλλα κόμματα της «βολικής» για το σύστημα «αντιπολίτευσης» ήταν απαγορευτικές.

Με γρήγορα αντανακλαστικά το Κόμμα ήταν κοντά σε κάθε πρόβλημα του λαού μας, με σωστή αντίληψη και τοποθετήσεις.

Συνδικαλιστική δράση πλούσια και παραγωγική, σε μια μάχη που μπορεί να μοιάζει άνιση, αλλά οι κοινωνικές ζυμώσεις - ακόμα κι αν αργούν - υπάρχουν και θα φέρουν αποτελέσματα. Δράσεις υπέρ αδικημένων συμπολιτών μας από αρπακτικά του πιστωτικού ληστρικού συστήματος, που με όρους «συμμοριών» καταπίνουν το καταφύγιο της ανθρώπινης ύπαρξης, το σπίτι του κάθε αναγκεμένου συμπολίτη μας.

Συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενους λαούς από συγκρούσεις, απότοκα ιμπεριαλιστικών γνωστών κέντρων, που απομυζούν και αρπάζουν ό,τι βάλουν στο αχόρταγο μάτι τους.

Εκδηλώσεις μνήμης που συγκινούν και ενισχύουν την μνήμη για το ποια είναι η «σωστή» πλευρά της ιστορίας, ποιος στάθηκε στα δύσκολα δίπλα στον λαό σταθερά και διαχρονικά, χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος, στηλιτεύοντας τους ισχυρούς κι ανάλγητους του κόσμου, πολιτιστικά δρώμενα που είναι ανάσες στην καταχνιά, δημιουργώντας πολιτική κουλτούρα, και τιμώντας καλλιτέχνες που αφιέρωσαν το χάρισμά τους στην καρδιά του λαού.

Η σύμπλευση όλης της υποτιθέμενης αντιπολίτευσης είναι ενδεικτική της ταύτισής τους (σκέψεις για κοινό μέτωπο ενάντια στη «δεξιά», και τη συντήρηση, λες και αυτοί είναι κάτι άλλο, δήθεν προοδευτικοί, με ψήφιση όλων των αντιδραστικών εχθρολαϊκών νομοσχεδίων), με μισόλογα και υπεκφυγές, που ολοένα και δυσκολεύουν τον λαό, και άλλα κουραφέξαλα [ατομικά και αποκομμένα από συλλογικές ανάγκες δικαιώματα, -για ευνόητους λόγους- συμπερίληψη για ό,τι να 'ναι] και το μόνο που κάνουν (γι' αυτό προβάλλονται δεόντως απ' τους επιχειρηματίες καναλάρχες) είναι να καρπώνονται την λαϊκή δυσαρέσκεια, ν' αλλοτριώνουν πολιτικές αγυρτείες, και να μετατοπίζουν την ελπίδα του κόσμου σε κομπάρσους, φιλόδοξους φιλοτομαριστές, υπαλλήλους των κέντρων της πραγματικής εξουσίας κάθε αστικού κράτους.

Δεν έπαψε ποτέ να αναδεικνύει με σαφήνεια την αληθινή αιτία που ο κόσμος μας, οι γειτονιές που ζούμε, δημιουργούμε, βιώνουν την αδικία και την καταπίεση (οικονομική κυρίως και κατ' επέκταση σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, σαν «συστατικό» της ζωής, σαν αναπόσπαστο μέρος της φύσης του ανθρώπου, σαν κάτι φυσικό που δεν γίνεται ν' αλλάξει.

Αυτό ακριβώς νομίζω είναι και το ζητούμενο για εμάς, καθώς και ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει, και δυναμική οργανωτική. Υπάρχει το «υλικό» και δεν χωρά αμφιβολίες ότι πρέπει να γίνει το παραπάνω βήμα στην ποιότητα της επικοινωνίας με τον κόσμο.

Να γίνει συνείδηση στον λαό ότι μπορεί να βάλει στο «χρονοντούλαπο» όλο αυτό το αρρωστημένο και σάπιο αστικό πολιτικό μόρφωμα, που με τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού ρουφάει τους πόρους και τον ιδρώτα αυτού που κάθε υγιής νους θέλει να αποκαλεί πατρίδα.

Δεν αρκούν η συνθηματολογία, και οι συνηθισμένες παρεμβάσεις στον κόσμο (πολλές φορές με επαναλαμβανόμενη και μονότονη κριτική, με υπερ- απλουστεύσεις, μονοδιάστατη θεώρηση πολλών θεμάτων, χωρίς εμβάθυνση και ανάλυση λεπτομερώς επιμέρους ζητημάτων) που μοιραία γεννώνται, απουσία σύνθετης επιχειρηματολογίας από στελέχη, με επαναλαμβανόμενα και βαρετά τσιτάτα, που είναι σαν ν' ακούς «παραλλαγές» πάνω στο ίδιο θέμα, χωρίς να προστίθεται κάτι απ' την υπεραξία κάθε προσώπου με εξειδίκευση σε κάθε ζήτημα ξεχωριστά.

Η έντονη κριτική, και στόχευση προβλημάτων είναι σωστή, αλλά η εναπόθεση όλων των λύσεων στο «μάννα» εξ ουρανού (Κεντρικός σχεδιασμός, κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής) δεν αρκεί να πειστεί ο λαός στο σύνθετο περιβάλλον που ζούμε. (Δεν μπορεί σε πέντε λέξεις να κρύβεται η λύση των προβλημάτων του κόσμου!) Ούτε η παραδειγματολογία για το πώς ζούσαν στην ΕΣΣΔ αρκεί [η απεραντοσύνη και οι πόροι της Ρωσίας ήταν, και είναι σε άλλο επίπεδο], είναι μια χώρα κυρίαρχη, κι όχι «δορυφόρος» της Δύσης όπως η Ελλάδα.

Η δημιουργία του Ελληνικού κράτους έγινε με τη στήριξη και τις υπογραφές Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται (δάνεια «ανεξαρτησίας» κ.ά.) και τελικά δέθηκε στο δυτικό μπλοκ με τα συμφέροντα του ευρωατλαντισμού. Ο κόσμος θέλει εξειδίκευση στο «τώρα» με επιχειρήματα σ' όλους τους τομείς και κλάδους της ζωής του.

Ειδικά στις εξορμήσεις, και προσωπική επαφή με τον κόσμο, συχνά λείπει η αναγκαία γνώση και πολιτική πείρα, για την «προσέγγιση» στους πολίτες, που βαραίνει σημαντικά, αν δεν μπορούν να μιλήσουν στο «λογικό» της ψυχής, έναν παράγοντα που είναι καταλυτικής σημασίας για την εμπιστοσύνη που μπορεί να μας δώσει ο λαός μας, και ουδεμία σχέση έχει με το συναίσθημα, τις ματωμένες θυσίες (που σαφώς έχουν γίνει και πρέπει να τιμώνται) και τις «εφόδους στους ουρανούς»...

Ας δοθεί λοιπόν έμφαση στην ποιότητα της επικοινωνίας, με επιμέρους στοχευμένες παρεμβάσεις, με τεχνικά και επιστημονικά κριτήρια για διάφορα θέματα [οι ημερίδες που γίνονται δεν αφορούν το μέσο πολίτη-εργαζόμενο, και περισσότερο λειτουργούν σαν κομματική επιμόρφωση] από συντρόφους με ειδίκευση σ' αυτά, και όχι τσουβάλιασμα των ζητημάτων. Πάει σύντροφος να μιλήσει για ένα θέμα, και αρχίζοντας απ' αυτό, σε χρόνο μηδέν έχει ανοίξει όλη την πολιτική ατζέντα, από την Αμερική στην Κίνα, κι απ' τη Ρωσία στην Παλαιστίνη. Συγχωρέστε με αλλά έτσι το νιώθω, και μακάρι να κάνω λάθος.

Σαφώς όλα συνδέονται, αλλά ο πολίτης σε μια δεδομένη στιγμή χάνεται στο γενικό, και έτσι μένει το θέμα που έπρεπε να κερδίσει την πίστη του πολίτη στις θέσεις του ΚΚΕ θολό και ανολοκλήρωτο.

Κατανοώ την έλλειψη προβολής μας, αλλά μην τους κάνουμε την χάρη να σκορπιόμαστε κάθε φορά απ' την ανάγκη να τα πούμε «όλα»...

Ας κερδίζουμε μικρές μάχες συχνά, στοχοποιώντας τα προβλήματα, με συγκεκριμένες θέσεις - επιχειρήματα, παρά να τα βάζουμε με ότι κινείται, κάτι που στο τέλος νομίζω φέρνει σύγχυση και αδυναμία διαμόρφωσης στέρεης άποψης για τον πολίτη, που σκέφτεται να «διαβεί τον Ρουβικώνα» και να κάνει το παραπάνω βήμα να συνταχθεί με το ΚΚΕ.

Δεν μπορεί η πολιτική μας να είναι 90% κριτική και διαπιστώσεις, και το 10% (δηλαδή το ζητούμενο, ο τρόπος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και άσκησης πολιτικής πρότασης στον κόσμο) να περιορίζεται σε δυο, τρεις βασικές θέσεις που ανέφερα πιο πάνω.

Το σημαντικότερο τέλος (αν και το άφησα τελευταίο) είναι η ποσότητα προβολής (κυρίως τηλεοπτική) που σ' αυτό δυστυχώς υστερούμε, και πρέπει πάση θυσία να προοδεύσουμε σ' αυτόν τον τομέα, να μην περιμένουμε απ' το εργαλειοποιημένο μεγαλοαστικό τηλεοπτικό σύστημα να μας προβάλλει.

Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να βρεθεί μια λύση, από έμπειρα στελέχη του Κόμματος που γνωρίζουν από ΜΜΕ και επικοινωνία.

Τα κομματικά έντυπα βοηθούν στην ενημέρωση και μόρφωση συσπειρώνοντάς μας, αλλά δεν μπορούν να θεωρούνται έντυπα ΜΜΕ για τον απλό λόγο ότι είναι κομματικές εκδόσεις, που δημιουργούν καχυποψία από τον πολίτη που δεν πρόσκειται με κάθε τρόπο στο ΚΚΕ (μέλος, φίλος, συμπαθών) και που σε τελική ανάλυση είναι διακαής πόθος να γνωρίσουν και να πειστούν για τις αλήθειες που πρεσβεύουμε.

Ο καπιταλισμός σε ένα διαρκές ανανεωμένο πρόσωπο, σαν Λερναία Υδρα, κατατρώει κάθε ζωτική ενέργεια των λαών, κλείνοντάς τους το μάτι ότι μπορεί να βρεθεί ο καθένας και καθεμιά στη δική του αυλή... αρκεί να προσκυνήσει το σύστημα και να παίξει με τούς (ζουγκλοποίηση) απάνθρωπους όρους του. Ακόμα και οι νεκροθάφτες του, που υποτίθεται θα τους γεννήσει ο ίδιος καπιταλισμός (όπως έλεγε ο Μαρξ) με επιστημονικό και φιλάνθρωπο τρόπο, γίνονται τελικά κλακαδόροι σ' ένα απίστευτα χειραγωγημένο θεατρικό έργο, που ακόμα κι αν νομίζουμε ότι είμαστε θεατές, τελικά πρωταγωνιστούμε.

Ελπίζω σε καλύτερες μέρες για το Κόμμα μας, και αισιοδοξία για ένα Συνέδριο, που θα βγούμε πιο δημιουργικοί και αποτελεσματικοί.

Καλή δύναμη.