Ενας νέος εργαζόμενος σήμερα, διαβάζοντας τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, αντιλαμβάνεται κάτι περίεργο, κάτι διαφορετικό.

Τα ΜΜΕ, οι διάφοροι «επηρεαστές» των social media, οι φυλλάδες και τα site μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μιλάνε για την «αδρανή» νεολαία, με την «απολιτίκ» στάση που έχει σταματήσει να ασχολείται για τα κοινά. Προβάλλεται μια μιζέρια για τους «ανίκανους» νέους του σήμερα να δράσουν, να πρωταγωνιστήσουν σε οποιονδήποτε αγώνα. Ετσι και ο νέος υιοθετεί αυτόν τον ρόλο που προσπαθούν, με μανία, όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος, να του προσάψουν.

Στις Θέσεις όμως του 22ου Συνεδρίου, περιγράφεται ένας άλλος νέος. Ανυπότακτος, αγωνιστής, που δεν συμβιβάζεται με το άδικο. Που γίνεται οργανωτής της διεκδίκησης στον χώρο δουλειάς του, στο πανεπιστήμιό του, στο σχολείο του. Ο νέος που είναι «άβουλο θύμα» στις επιδιώξεις του συστήματος, απέχει πολύ από την αντίληψη του ΚΚΕ για την εργαζόμενη νεολαία. Σε αυτήν την αντίληψη, σήμερα, ο νέος βλέπει μια άλλη ζωή, στην οποία «σπάει τη σιωπή», που διεκδικεί μια άλλη κοινωνία, καλύτερη από την σημερινή που τον καταπιέζει κάθε μέρα, κάθε ώρα.

Αυτό επιβεβαιώνει και η προσωπική μου πείρα από τον εργασιακό μου χώρο, το Allou Fun Park. Στο μεγαλύτερο πάρκο ψυχαγωγίας της χώρας, θεωρούνταν κανονικότητα να γίνεται μία από τις μεγαλύτερες καθυστερήσεις ολόκληρων μισθών μηνών, σε σταθερή βάση, σε όλο το προσωπικό, επί χρόνια. Και δεν άνοιγε ρουθούνι. Και αν ρώταγες κάποιον στον χώρο «γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση» απαντούσε «εδώ μωρέ δουλεύουν κυρίως νέοι, φοιτητές, τι να διεκδικήσουν αυτοί;». Η συνεχής υποτίμηση των εργαζομένων λόγω «ηλικίας», «έλλειψης πείρας», που διέδιδε η εργοδοσία, είχε δημιουργήσει ένα περιβάλλον ζοφερό, που κάθε κεφάλι που πήγαινε να σηκωθεί, ξανά χαμήλωνε από μόνο του, αφού δεν έβλεπε κάποια διέξοδο στην κατάσταση - ούτε από τους συναδέλφους του, σε ένα συχνά ανανεώσιμο προσωπικό νέας ηλικίας, ούτε καν από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή είναι η στάση ζωής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν στους εργαζόμενους οι εργοδοσίες και οι μηχανισμοί τους. Τέτοιες συνειδήσεις δημιουργεί το σύστημα του κέρδους. Φοβικές, άτολμες, που παράγουν και προσφέρουν οικειοθελώς, με όλο και χειρότερους όρους, την εργασία τους. Στην πρώτη μου αυτή εργασιακή εμπειρία, συνειδητοποίησα καλύτερα το πώς ο καπιταλισμός, με αυτόν τον τρόπο, υποβαθμίζει και περιορίζει την ανάπτυξη, την απελευθέρωση, του βασικού συντελεστή της παραγωγής της κοινωνίας, του εργαζόμενου ανθρώπου.

Ενας εργαζόμενος του Allou όμως θα δει τον εαυτό του στις Θέσεις. Γιατί δεν συμβιβαστήκαμε με αυτήν την πραγματικότητα. Αυτό που ανέλυσα και ήθελε η εργοδοσία να περάσει ως αέναη, αναλλοίωτη κατάσταση, ανατράπηκε. Με πρωταγωνιστική τη στάση των κομμουνιστών στον χώρο, δημιουργήσαμε έναν πυρήνα εργαζομένων που αρχίσαμε να συζητάμε, να συναντιόμαστε με συχνότητα και να σχεδιάζουμε. Απευθυνθήκαμε στο κλαδικό μας σωματείο, αυτό των Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων του Πειραιά, που με την πείρα και τις δυνάμεις του έδωσε μορφή σε αυτήν την πρωταρχική οργάνωσή μας. Βγάλαμε ανακοινώσεις, οργανώσαμε κινητοποιήσεις, απεργήσαμε συντονισμένα στις μεγάλες πανελλαδικές απεργίες. Αυτός ο πρώτος «πυρήνας» όλο και διευρύνονταν, αφού με τη δράση μας εκφράζαμε συνολικά τους εργαζόμενους στον χώρο, στη βάση των κοινών προβλημάτων μας. Διαμορφώσαμε συλλογικά πλαίσιο πάλης και σχεδιάσαμε τους τρόπους με τους οποίους θα το διεκδικήσουμε. Ξαφνικά, σε αυτό το «βουβό» πάρκο, ακούστηκαν οι φωνές μας. Ακούστηκαν, γιατί συνενώθηκαν, γιατί συλλογικά ευθυγραμμίστηκαν. Καταλάβαμε ότι δεν είμασταν μόνοι μας. Τα ταξικά συνδικάτα, το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, στα οποία δρουν και μπαίνουν μπροστά οι κομμουνιστές, στάθηκαν δίπλα μας. Εγιναν «ένα» οι συνάδελφοι από άλλους χώρους δουλειάς, με τα προβλήματά μας. Ετσι, σε ένα βάθος χρόνου, μάθαμε να παλεύουμε. Και με αυτόν τον τρόπο ένας άλλος «νέος» φάνηκε, δειλά, να υπάρχει στο Allou, μακριά από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης.

Σε κάποια φάση αυτής της πορείας, διαμορφώσαμε τις δυνατότητες και καταφέραμε μετά από ιδρώτα και πολύ κόπο, να στήσουμε και το δικό μας επιχειρησιακό σωματείο, που σήμαινε μια ποιοτική αναβάθμιση στον βαθμό οργάνωσής μας. Αυτή η μεγάλη κατάκτηση όμως δεν πέρασε έτσι. Η εργοδοσία λύσσαξε και μόλις λίγα 24ωρα μετά την ίδρυση του σωματείου, απέλυσε την πλειοψηφία της Προσωρινής Διοίκησης, μεταξύ αυτών και εμένα. Τα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων, που είχαν αρχίσει να γίνονται και τώρα κορυφώνονταν, απειλούσαν αντικειμενικά τα κέρδη της εταιρείας. Και τα αφεντικά, ακολουθώντας τη συνήθη τακτική της τάξης τους, επέλεξαν την τρομοκρατία μέσω της απόλυσης κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργαζόμενων. Αλλά σε εκείνη τη φάση, «αναδύθηκε» για τα καλά ο νέος που περιγράφουν οι Θέσεις. Κάναμε Γενικές Συνελεύσεις και οργανώσαμε απεργίες. Δεν αφήσαμε την τρομοκρατία να περάσει και ταυτόχρονα διεκδικήσαμε για την ασφάλεια και για τους μισθούς μας, σε ταξικό προσανατολισμό. Μαζί με τα σωματεία και τους φορείς του Πειραιά και τους φοιτητικούς μας συλλόγους, οι εργαζόμενοι απεργήσαμε μαζικά, και βρεθήκαμε με τις αποφάσεις και τα αιτήματα του σωματείου μας στο χέρι, έξω από τον χώρο του πάρκου. Τα παιχνίδια νέκρωσαν και οι γονείς που θα έπαιζαν με τα παιδάκια τους στο Allou, μας έδιναν τα χέρια, μας χτύπαγαν στον ώμο και μας στήριζαν. Δεν ήταν λίγοι οι γονείς που μάθαιναν στα παιδιά τους «Τι είναι απεργία» και τους λόγους που πρέπει να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Η εταιρεία, ηττημένη, αναγκάστηκε να πάρει πίσω τις απολύσεις και μετά από χρόνια να πληρώσει όλους τους οφειλόμενους μισθούς μέχρι εκείνον τον μήνα, στο μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού. Ο «ανίκανος, άπειρος» φοιτητής εργαζόμενος, που «κάθεται να τον εκμεταλλεύονται» έγινε μαχητής. Εγινε νικητής. Ετσι, μάθαμε να νικάμε.

Με αυτήν την πείρα θέλω να συνδράμω στον Προσυνεδριακό Διάλογο καθώς συμφωνώ με τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου. Σε έναν εργασιακό χώρο νεολαίας, με κατά τόπους λάθη και αδυναμίες σίγουρα, μπορέσαμε εν τέλει οι κομμουνιστές στον χώρο να αναγνωριστούμε και να σηκώσουμε το Κόμμα ένα μπόι ψηλότερα. Να βοηθήσουμε συναδέλφους να συνειδητοποιήσουν τη θέση τους και τις δυνατότητές τους. Μάθαμε να παλεύουμε, μάθαμε να νικάμε, μάθαμε να οργανωνόμαστε στο σωματείο μας. Αυτά τα μαθήματα θα 'ναι πολύτιμα σε έναν κόσμο που «μυρίζει μπαρούτι» και θέλει τους νέους υπάκουους και φοβισμένους. Μπήκε ένα λιθαράκι σε πολλές νεανικές συνειδήσεις έτσι ώστε το Κόμμα να 'ναι δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της ιστορίας, για τον Σοσιαλισμό.