Συνέχεια στο σοβαρό θέμα της αναστολής λειτουργίας σε κολυμβητήρια στην Αττική τις τελευταίες βδομάδες, και ιδιαίτερα στον Κεντρικό Τομέα της Αθήνας, δίνει ο «Ριζοσπάστης». Συζητώντας με την Χαρά Μαρούλη, μέλος του ΔΣ του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), και τον Γιώργο Πετρόπουλο, μέλος του ΔΣ του Ερασιτέχνη Ηλυσιακού, αναδεικνύονται πλευρές του ζητήματος, τόσο για τα αίτια όσο και για τις σοβαρές συνέπειες που προκαλεί η κατάσταση αυτή σε αθλητές, σωματεία και αθλούμενους.

Ειδικά για την περίπτωση του δήμου Αθηναίων το θέμα έχει σοβαρές συνέπειες, καθώς το «λουκέτο» αφορά τα 3 από τα 4 κολυμβητήρια του δήμου, και συγκεκριμένα στις περιοχές της Γκράβας, της Κολοκυνθούς και του Γουδή.

Η Χ. Μαρούλη επισημαίνει ότι η εξέλιξη δεν μπορεί να θεωρηθεί «ουρανοκατέβατη» και τονίζει: «Τα τρία από τα τέσσερα κολυμβητήρια στον δήμο της Αθήνας είναι κλειστά! Επικαλούνται τεχνικά προβλήματα και διαδικασίες αδειοδότησης. Δεν πρόκειται όμως για κάποια μεμονωμένα και πρόσκαιρα προβλήματα, αλλά για διαχρονική κατάσταση που αφορά όλες τις διοικήσεις. Πολύ δε περισσότερο που το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον δήμο της Αθήνας, αλλά γενικότερα την Αττική και ειδικά τον Κεντρικό Τομέα της Αθήνας, αφού την ίδια ώρα παραμένουν κλειστά και τα κολυμβητήρια στα Ιλίσια και στο Γαλάτσι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το κολυμβητήριο της Γκράβας, με τα γνωστά εδώ και χρόνια προβλήματα και τις ελλείψεις στα αποδυτήρια και στις τουαλέτες. Με το άλλοθι των διαδικασιών αδειοδότησης κ.λπ. δεν μπορούν να κρύψουν την υποβάθμιση και απαξίωση των αθλητικών εγκαταστάσεων, που τα προβλήματα των υποδομών τους πολλαπλασιάζονται, αυξανόμενα κάθε χρόνο και μπαίνουν μαζικά "λουκέτα" σε χώρους άθλησης, ως αποτέλεσμα της συνολικής υποβάθμισης, υποχρηματοδότησης και υποσυντήρησής τους».

Εστιάζοντας στις συνέπειες, υπογραμμίζει: «Η πρόσβαση παιδιών και νεολαίας, αλλά και εργαζομένων μεγαλύτερων ηλικιών στα κολυμβητήρια του δήμου της Αθήνας, αντικειμενικά περιορίζεται έως και ματαιώνεται στην πράξη. Η αναστολή λειτουργίας τριών από τα τέσσερα κολυμβητήρια στερεί από τη νεολαία και όλους τους εργαζόμενους των αντίστοιχων περιοχών τη χρήση τους. Από την άλλη, στο ένα και μοναδικό κολυμβητήριο δεν μπορούν αντικειμενικά να στοιβάζονται αθλούμενοι απ' όλες τις περιοχές της Αθήνας και να "φορτώνεται" το ήδη υπερφορτωμένο πρόγραμμα χρήσης, αλλά και να αυξάνεται η επικινδυνότητα λόγω της συμφόρησης. Μεγάλο είναι και το πρόβλημα για τους αθλητές των σωματείων που έκαναν χρήση των συγκεκριμένων κολυμβητηρίων σε τμήματα κολύμβησης ή πόλο, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταφερθούν σε άλλο κολυμβητήριο, πράγμα που σημαίνει την ακύρωση της αθλητικής δραστηριότητας των παιδιών - αθλητών των σωματείων αυτών. Πάει "περίπατο" λοιπόν η άθληση ως δικαίωμα των παιδιών και της νεολαίας, αλλά και των εργαζομένων, που λόγω των ωρών και των συνθηκών εργασίας έχουν ανάγκη έστω και την ελάχιστη αθλητική άσκηση, για να αντιμετωπίσουν μυοσκελετικά και άλλα προβλήματα. Αντικειμενικά λοιπόν "θυσιάζεται" η μαζική, δωρεάν άθληση ως πραγματική σωματική και κοινωνική ανάγκη. Η αθλητική άσκηση είναι πλέον πολυτέλεια για λίγους - και σίγουρα όχι για τις λαϊκές οικογένειες της Αθήνας - στα ακριβοπληρωμένα γυμναστήρια των μεγάλων ιδιωτικών αλυσίδων».

Είναι δε κατηγορηματική ως προς το πώς και γιατί έφτασαν τα πράγματα μέχρι εδώ: «Ξέρουμε καλά ότι οι ευθύνες είναι τεράστιες, και βαραίνουν διαχρονικά όλες τις κυβερνήσεις και τις δημοτικές διοικήσεις που στηρίζουν αταλάντευτα τη μετατροπή της ανάγκης του νέου ανθρώπου για άθληση σε ακριβοπληρωμένο και απρόσιτο εμπόρευμα, όπως ακριβώς επιτάσσουν οι κατευθύνσεις της ΕΕ. Ας αναλογιστούμε πόσα παιδιά φτωχών οικογενειών στον δήμο της Αθήνας μπορούν πραγματικά να έχουν πρόσβαση στον αθλητισμό. Γιατί είναι θέμα πολιτικής επιλογής να καλυφθεί η τεράστια ανάγκη για πολλαπλές υποδομές μαζικής - λαϊκής άθλησης και φυσικής αγωγής, υποδομές ασφαλείς, δημόσιες και δωρεάν στον δήμο της Αθήνας. Η κυρίαρχη επιλογή, λοιπόν, είναι η κατεύθυνση ενίσχυσης μόνο του επαγγελματικού αθλητισμού, σε βάρος του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Γι' αυτό άλλωστε είναι συνεχής και αυξανόμενη η περικοπή των κονδυλίων για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, με τα ερασιτεχνικά σωματεία να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις ανάγκες "διαβίωσής" τους και τις αθλητικές εγκαταστάσεις κυριολεκτικά να ρημάζουν λόγω της έλλειψης χρηματοδότησης και κονδυλίων, την ίδια ώρα που προσφέρονται "γη και ύδωρ" σε Ανώνυμες Αθλητικές Εταιρείες (ΠΑΕ, ΚΑΕ κ.λπ.) και η "Διπλή Ανάπλαση" στον δήμο της Αθήνας "τρέχει" γοργά, "δωράκι" στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Από την άλλη, στους δήμους με κομμουνιστές δημάρχους, παρά τις δύσκολες συνθήκες και τη στυγνή πραγματικότητα, διακηρύσσεται και υλοποιείται ότι κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρξει με την πραγματικότητα την οποία διαμορφώνει η πολιτική που προσπαθεί να επιβάλει στον λαό την υποταγή στα λιγότερα, την απαλλαγή του κράτους από τις ευθύνες του σε σημαντικές ανάγκες του λαού, όπως ο αθλητισμός, καλώντας τον κόσμο να βαδίσει στον δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα που γεννάει αυτές τις πολιτικές. Γι' αυτό ακριβώς, στους δήμους αυτούς, το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στον αθλητισμό αποτελεί πολιτική βούληση και προτεραιότητα, με οργανωμένα δημοτικά προγράμματα άθλησης, με συνεργασία των δήμων με αθλητικά σωματεία, στη βάση της πολιτικής επιλογής να μην επιβαρύνονται τα σωματεία, προκειμένου να μη μετακυλίεται το κόστος στους αθλούμενους και στις οικογένειές τους».

Για την πολύπαθη ιστορία του κολυμβητηρίου των Ιλισίων μιλάει ο Γ. Πετρόπουλος. Οπως εξηγεί, «αυτή είναι η τρίτη φορά φέτος που το κολυμβητήριο των Ιλισίων κατεβάζει ρολά, αφού έχουν προηγηθεί η αντίστοιχη του Απρίλη λόγω προβλημάτων στον καυστήρα και η αντίστοιχη το καλοκαίρι για πρόβλημα στα φίλτρα. Τώρα το "λουκέτο" αφορά γραφειοκρατικά ζητήματα που σχετίζονται με τις υγειονομικές άδειες».

Επίσης κάνει λόγο για τις σοβαρές συνέπειες που έχει και αυτή η περίπτωση σε έναν πολυπληθή δήμο, ειδικά στα σωματεία της περιοχής: «Δυστυχώς και το νέο κλείσιμο έχει και πάλι σοβαρές συνέπειες στον σύλλογό μας, αφού τα τμήματα του υγρού στίβου αναγκάζονται να γυρνάνε όλη την Αττική προκειμένου να βρουν διαθέσιμο κολυμβητήριο και ώρες για να προπονηθούν. Μιλάμε για τμήματα κολύμβησης και πόλο που μαζί με τις ακαδημίες συγκεντρώνουν 300 παιδιά, ενώ φυσικά οι συνέπειες αγγίζουν και την ανδρική και τη γυναικεία ομάδα πόλο του συλλόγου. Ειδικά για την περίπτωση των παιδιών στις ακαδημίες, πέραν της ταλαιπωρίας θα πρέπει να προστεθεί και το κομμάτι του κόστους για τους γονείς, που υποχρεώνονται να πάνε τα παιδιά τους σε διάφορα κολυμβητήρια της Αττικής, αλλά φυσικά και στην άθληση και του απλού κόσμου. Ειδικά για τις συνέπειες στα σωματεία χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θέμα που προέκυψε το καλοκαίρι με τα φίλτρα στο Ιλίσιο Κολυμβητήριο, όπου το κόστος για την επίλυσή του μετακυλήθηκε στα σωματεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους αθλούμενους και τις οικογένειές τους».

Ο Γ. Πετρόπουλος είναι κατηγορηματικός σε ό,τι αφορά τη διαχρονικότητα των ευθυνών: «Οταν μια εγκατάσταση κλείνει τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο για διάφορα ζητήματα, τότε είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με διαχρονικά προβλήματα που δεν έχουν λυθεί μέχρι σήμερα, με το ζήτημα να αφορά όλες τις δημοτικές αρχές. Ουσιαστικά, και η συγκεκριμένη εγκατάσταση δεν ξεφεύγει από τη γενικότερη εικόνα στις αθλητικές υποδομές ειδικά στην Αττική, αφού το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τα κολυμβητήρια αλλά και άλλα γήπεδα και γυμναστήρια, με σοβαρές ελλείψεις, ζημιές, απουσία συντήρησης, έλλειψη προσωπικού κ.λπ., με την εικόνα που υπάρχει να έχει μία βασική αιτία: Την έλλειψη χρηματοδότησης».