Η συνεχιζόμενη απεργιακή κινητοποίηση των πανεπιστημιακών, που, από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, επιχειρείται να αξιοποιηθεί δημαγωγικά και αποπροσανατολιστικά, --λόγω της συνθετότητας των προβλημάτων που αναδεικνύει-- δίνει τη δυνατότητα για να εξαχτούν ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα για την ίδια την ανώτατη εκπαίδευση. Αυτή, και στη χώρα μας, αλλάζει, προσαρμόζεται στις ανάγκες των μονοπωλίων και σε άμεση διαπλοκή με τα συμφέροντά τους. Αλλάζει σύμφωνα με τις αποφάσεις που έχουν παρθεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι μόνο, (Σορβώνη, Μπολόνια, Πράγα) και εφαρμόζονται τώρα στα κράτη - μέλη. Οι αλλαγές αυτές δε γίνονται μόνο σε επίπεδο «θεσμών», δεν είναι μόνο στα χαρτιά και στο όνομα όπως είχε συμβεί πέρσι με τα ΤΕΙ. Προχωρούν στα προγράμματα και στο περιεχόμενο των σπουδών, στα πτυχία και στο αντίκρισμά τους, στην έρευνα και στην παραγωγή νέας γνώσης.

Για να πετύχουν όμως κάτι τέτοιο, όλοι όσοι σχεδιάζουν και κατεδαφίζουν προς όφελος του κεφαλαίου την ανώτατη εκπαίδευση, δεν αρκεί να ψηφίσουν μερικούς νόμους. Χρειάζεται να αλλώσουν και το ανθρώπινο δυναμικό. Θέλουν, ο φοιτητής να μπει στη λογική της ατομικής ευθύνης για την ολοκλήρωση της μόρφωσής του κι ο πανεπιστημιακός, αντίστοιχα, να μετατραπεί σε έναν κυνηγό αποσπασματικών ευρω-προγραμμάτων και χορηγιών, σε ένα μάνατζερ της πολιτικής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσα στο πανεπιστήμιο.

Η υποχρηματοδότηση, λοιπόν, τόσο των πανεπιστημίων όσο και των πανεπιστημιακών είναι μέρος όλης αυτής της κατάστασης. Τα προβλήματα (μισθολογικό και συνταξιοδοτικό) των πανεπιστημιακών και ιδιαίτερα όσων διαβιούν αποκλειστικά και μόνο από το μισθό τους, που είναι και το μεγαλύτερο τμήμα του ΔΕΠ, είναι υπαρκτά κι αποτελούν συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης, για να υποτάξει το ΔΕΠ στις απαιτήσεις της αγοράς, να διαφοροποιήσει τις εργασιακές του σχέσεις, να το διαβρώσει. Γι' αυτό το λόγο τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά αιτήματα πρέπει να είναι ενταγμένα σε ένα πλαίσιο αιτημάτων, που θα υπερασπίζεται στο σύνολό του το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των ΑΕΙ. Κι ένας τέτοιος αγώνας δεν είναι υπόθεση μόνο των πανεπιστημιακών, αλλά και των φοιτητών, των εργαζομένων, του λαϊκού κινήματος.

Η σημερινή εικόνα, όμως, των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών είναι διαφορετική. Με ευθύνη συγκεκριμένων δυνάμεων στα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου, η πλειοψηφία των συλλόγων ΔΕΠ --εκτός ελάχιστον εξαιρέσεων-- ακολουθούν μια πολιτική που υπακούει στη λογική «όσο λιγότερα διεκδικούμε τόσο πιο εύκολα θα τα πετύχουμε», κάτι το οποίο όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά εγκλωβίζει τον αγώνα των πανεπιστημιακών στο εκβιαστικό δίλημμα, που αξιοποιεί έντεχνα η κυβέρνηση, για το αν θα χαθεί το εξάμηνο και οι εξετάσεις των φοιτητών. Γι' αυτό είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία μια διαφορετική γραμμή πλεύση των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών, μαζί με τους φοιτητές, τους εργαζόμενους των ΑΕΙ, ενιαιοποιώντας τα αιτήματά τους και τον αγώνα τους, συγκλίνοντας και συμπορευόμενοι με το λαϊκό κίνημα για ένα δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας, της νεολαίας και του ελληνικού λαού.