Ο Ν. Ρεμπάπης

Οπως σημείωσε, «το θέμα της εμπορευματοποίησης του Αθλητισμού αποτυπώνεται ακόμα και σε ένα άθροισμα των μπάτζετ των μεγάλων εταιρειών - ομάδων στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. (...) Ωστόσο αυτή η προσέγγιση είναι μόνο ένα στιγμιότυπο από την έκταση της εμπορευματοποίησης και τις πραγματικές, μεγάλες συνέπειες που έχει απέναντι στο δικαίωμα του λαού και της νεολαίας στον Αθλητισμό. Γιατί τελικά το πλέγμα της εμπορευματοποίησης του Αθλητισμού το βρίσκεις παντού:

• Από τον χορό των δισεκατομμυρίων που παίζονται κάθε χρόνο στις μεταγραφές, κυρίως στο ποδόσφαιρο, έως τον χορό των εκατομμυρίων που τζογάρονται στο συμβατικό και στο διαδικτυακό στοίχημα, νόμιμο και παράνομο. Ο τζίρος των εταιρειών στοιχήματος και τυχερών παιχνιδιών άγγιξε το 2024 μόνο στην Ελλάδα τα 15,6 δισ. ευρώ.
• Από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τον Αθλητισμό και χρησιμοποιούν τις ομάδες ως βιτρίνα, έως τις ανύπαρκτες αθλητικές υποδομές για παιδιά και ενήλικες στις γειτονιές.
• Από την καλλιέργεια σάπιων αξιών, όπως του ανταγωνισμού -και όχι της άμιλλας - ακόμα και στα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο σε μια τοπική ομάδα, έως το καθεστώς φορολογικής ασυλίας και προκλητικών διευκολύνσεων που παρέχει το αστικό κράτος στις ΠΑΕ και στις ΚΑΕ. Ενας εργαζόμενος σίγουρα στερείται τη δυνατότητα να αφήνει χρέη προς το Δημόσιο. Πλέον ακόμα και για 500 ευρώ χρέη μπορεί να δημεύονται περιουσιακά στοιχεία οποιουδήποτε μεροκαματιάρη. Αντίθετα οι ΠΑΕ όχι μόνο μπορούν να αφήνουν απλήρωτα τα χρέη προς το Δημόσιο, αλλά ακόμα απολαμβάνουν μέχρι και διαγραφές χρεών, με στόχο την προστασία και τη συνέχεια του "προϊόντος" τους, δηλαδή του brand μιας μεγάλης, ιστορικής ομάδας.
• Ακόμα και οι κανονισμοί σε μεγάλες διοργανώσεις και αθλήματα παίρνουν πλέον υπόψη παράγοντες όπως οι διαφημίσεις στις τηλεοπτικές μεταδόσεις, για παράδειγμα το "media time-out" στο μπάσκετ. (...)

Η Αλ. Μαρκάτη

Η πολιτική της ΕΕ αντιμετωπίζει τον Αθλητισμό ως εμπόρευμα, ως πολυτέλεια για τον σύγχρονο εργαζόμενο άνθρωπο, και αυτήν την πολιτική υπηρέτησαν, εξειδίκευσαν και της έδωσαν νομοθετική ισχύ στη χώρα μας οι ελληνικές κυβερνήσεις, ενώ στην ίδια πολιτική συνηγορούν και οι διοικήσεις σε δήμους και Περιφέρειες στη χώρα.

Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι ο λαός να πληρώνει τα στάδια των μεγάλων ομάδων χωρίς να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτά. Είναι η Γυμναστική στο σχολείο να μοιάζει με διάλειμμα, αφού οργανωμένες κρατικές υποδομές επαφής των μαθητών με τα αθλήματα στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος, όπου υπάρχουν, αφορούν ελάχιστα αθλήματα, κυρίως το μπάσκετ ή το βόλεϊ».

Συνεχίζοντας μίλησε αναλυτικά για την επέκταση της δράσης των στοιχηματικών εταιρειών και τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων μέχρι τώρα, που τις διευκόλυναν με νόμους, αλλά και στους νόμους της λεγόμενης «οπαδικής βίας», που έρχονται ύστερα από επεισόδια εντός ή εκτός αθλητικών χώρων, με νεκρούς ή με σοβαρά τραυματίες. «Φυσικά η βία δεν κόπασε, απλά πλέον έχει βγει έξω από το γήπεδο και έχει μεταφερθεί σε δρόμους, σε ερασιτεχνικά αθλήματα, σε σημεία συνάντησης αντίπαλων οπαδών. Το γήπεδο άλλωστε είναι η εικόνα, είναι ένα ξεχωριστό εμπόρευμα στα χέρια των μεγάλων ΠΑΕ και ΚΑΕ, και δεν πρέπει η εικόνα να χαλάει...», είπε χαρακτηριστικά, ενώ σχολίασε ότι μετά από κάθε τέτοιο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της βίας προκύπτει ένα πλέγμα ακόμα πιο αυστηρής επιτήρησης και καταστολής, για να εφαρμοστεί όχι μόνο στα γήπεδα αλλά παντού. «Και, φυσικά, προκύπτει και ότι η αιτία για τη βία παραμένει στο απυρόβλητο, γιατί για να χτυπηθεί απαιτεί σύγκρουση με την αιτία της, που είναι η επιχειρηματική δράση στον Αθλητισμό», τόνισε.

Ο Π. Μηλιώτης