Την πολιτική της εμπλοκής διά της «κριτικής» προσυπέγραψαν και στη χτεσινή συζήτηση τα κόμματα της βολικής αντιπολίτευσης, επιχειρώντας να εμφανίσουν την εξωτερική πολιτική ως ουρανοκατέβατη και εξαρτώμενη αποκλειστικά απ' τις ικανότητες της εκάστοτε κυβέρνησης, συσκοτίζοντας τη μεγάλη εικόνα των οξυνόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των πολεμοκάπηλων σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τις βλέψεις της εγχώριας αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση και συμμετοχή στη μοιρασιά της λείας, αλλά και τη σύμπλευσή τους στα μείζονα προτάγματα του κεφαλαίου, η οποία εκφράζεται και με τη συμφωνία τους στην κούρσα εξοπλισμών, που δεν υπηρετούν τις ανάγκες άμυνας της χώρας αλλά σχεδιασμούς ΝΑΤΟικούς και ευρωατλαντικούς.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκης, στο πλαίσιο αυτό επιχείρησε να λανσάρει το κόμμα του ως ικανότερο στη διαχείριση και της εξωτερικής πολιτικής για λογαριασμό της αστικής τάξης. Επιτέθηκε στην κυβέρνηση διερωτώμενος αν λειτουργεί, την κατηγόρησε για επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς και έπλεξε το εγκώμιο του ΠΑΣΟΚ για τη διαχρονική του προσφορά στο εγχώριο κεφάλαιο, κομπάζοντας για το Ελσίνκι που αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, για τους δεσμούς με τον αραβικό κόσμο, αλλά και γιατί, όπως είπε, ήταν αυτό που οικοδόμησε τη στρατηγική σχέση με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Ομνύοντας στο «διεθνές δίκαιο», που κόβεται και ράβεται στα μέτρα των ιμπεριαλιστών, υποστήριξε ότι είναι δυνατόν να μπουν κανόνες ώστε ο καπιταλισμός να λειτουργεί με ειρήνη, φιλία, αλληλοσεβασμό κ.λπ. Στο φόντο των διευθετήσεων που προετοιμάζονται για την ευρύτερη περιοχή τάχτηκε υπέρ του διαλόγου με την Τουρκία, αρκεί να έχει «σχέδιο και αποτελέσματα», κρύβοντας δηλαδή το υπόβαθρο του «διαλόγου», τα ΝΑΤΟικά σχέδια και τα συμφέροντα των αστικών τάξεων.

Με παρεμφερή ρητορική ο Σ. Φάμελλος δήλωσε βαθιά ανήσυχος για την πορεία της χώρας, κατήγγειλε σοβαρά ελλείμματα στην εξωτερική πολιτική και χρέωσε αδράνεια, «ανεπάρκεια» και «ανικανότητα» στην κυβέρνηση. Θύμισε στο κεφάλαιο πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεχε την ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών οι σημερινοί κυβερνώντες διαδήλωναν με περικεφαλαίες και κατήγγειλε εμμέσως πλην σαφώς ...απώλεια θέσεων για το κεφάλαιο, διαπιστώνοντας περίλυπος ότι «ζούμε μια αποδρομή της χώρας απ' τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική». «Το διεθνές αποτύπωμα της χώρας συρρικνώνεται, καταγράφουμε ήττες, εμείς αφήσαμε ισχυρό αποτύπωμα, στα Βαλκάνια με τις Πρέσπες, με τριμερείς (...) αφήσαμε κεφαλαίο και στην εξωτερική πολιτική κι εσείς το καταναλώσατε άσκοπα», διαμαρτυρήθηκε, θυμίζοντας ταυτόχρονα τις υπηρεσίες που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πρόσφερε στο εγχώριο κεφάλαιο. Ζήτησε δε, ο επικεφαλής του κόμματος που έκανε τη χώρα βάση των ΗΠΑ, να πάψει η ΕΕ να είναι παρακολούθημα των ΗΠΑ, να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, «τρέχοντας» δηλαδή με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς τα πολεμοκάπηλα σχέδιά της.

Τη συμφωνία της Αιγύπτου - που απομακρύνει από το πάγιο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος - χαιρέτισε ο Αλ. Χαρίτσης, αν και τη χαρακτήρισε εύθραυστη, κατήγγειλε την κυβέρνηση για «αδυναμία» και για συγκρότηση «σχέσεων εξάρτησης», βγάζοντας «λάδι» έτσι την αστική τάξη και τα συμφέροντά της, ότι εκτοξεύει την κούρσα «υπερεξοπλισμών» και ζήτησε «ενεργητική εξωτερική πολιτική», επί της ουσίας δηλαδή ενεργότερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Ο Κ. Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης ρώτησε την κυβέρνηση τι παίρνει για αυτά που δίνει στην Ουκρανία, τοποθετώντας την εξωτερική πολιτική σε βάση δούναι και λαβείν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. «Να δώσουμε αλλά τι θα κερδίσουμε; Στέλνετε που στέλνετε, αλλά παίρνετε λιγότερα», ανέφερε, πριν αρχίσει να εκτοξεύει τις γνωστές πατριδοκάπηλες και εθνικιστικές κορόνες.

Οι γνωστές τέτοιες κορόνες σκοταδισμού και εθνικισμού ακούστηκαν και από τον Δ. Νατσιό της Νίκης. Ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου της Πλεύσης, αφού κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι δεν μίλησε για την εξωτερική πολιτική... ανέπτυξε τις προτάσεις του κόμματός της για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τις παρακολουθήσεις, το αντεργατικό έκτρωμα για το 13ωρο, για το έγκλημα των Τεμπών, και το μόνο που θύμιζε εξωτερική πολιτική ήταν η αναφορά της στο Ισραήλ και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων.