Τόσο στην ομιλία, όσο και στα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, αποτυπώθηκαν τα μεγάλα ζόρια και αδιέξοδα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και η ένταση των ανταγωνισμών, με τη «δαμόκλεια σπάθη» μιας νέας κρίσης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, όσο και οι ανησυχίες των αστικών επιτελείων - που βλέπουν την εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων που βρίσκονται στο DNA του συστήματος - να τροφοδοτούν την κοινωνική αναταραχή. Οπως χαρακτηριστικά είπε η Γκεοργκίεβα: «Πολλοί άνθρωποι σε πολλά μέρη - ειδικά οι νέοι - βγάζουν την απογοήτευσή τους στους δρόμους: Από τη Λίμα μέχρι το Ραμπάτ, από το Παρίσι μέχρι το Ναϊρόμπι και από το Κατμαντού μέχρι την Τζακάρτα...», ενώ «ακόμη και στις ΗΠΑ οι πιθανότητές σας να μεγαλώσετε και να κερδίσετε περισσότερα από τους γονείς σας συνεχίζουν να μειώνονται. Και εδώ, η δυσαρέσκεια ήταν εμφανής - και βοήθησε στην επιτάχυνση της πολιτικής επανάστασης που τώρα εκτυλίσσεται...», ξορκίζοντας φυσικά το ενδεχόμενο η δυσαρέσκεια αυτή που «βγαίνει στους δρόμους» να γίνει... πραγματικά πολιτική επανάσταση, να στραφεί απέναντι δηλαδή στον πραγματικό ένοχο, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Εξηγώντας τα στοιχεία που εντοπίζει ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός σε σχέση με τις τάσεις στην Παγκόσμια Οικονομία, η επικεφαλής του ισχυρίστηκε πως τουλάχιστον... δεν πνίγηκαν και πως παρά τις προβλέψεις για ύφεση στις ΗΠΑ, η αμερικανική και πολλές άλλες οικονομίες «έχουν αντέξει», η παγκόσμια ανάπτυξη επιβραδύνεται ελαφρώς (στο 3% από 3,7% προ πανδημίας), αλλά «όλα τα σημάδια δείχνουν μια παγκόσμια οικονομία που έχει αντέξει σε πολλαπλά σοκ», αποδίδοντας την ανθεκτικότητα αυτή στην «καλύτερη πολιτική» (π.χ. νομισματική πολιτική, δημοσιονομικά κ.ο.κ.), στην προσαρμοστικότητα του ιδιωτικού τομέα, στο ύψος των δασμών που ήταν έως τώρα μικρότεροι από το αναμενόμενο, όπως και στην άνοδο των τιμών των μετοχών και την πτώση του δολαρίου που έχουν προσφέρει «πολύτιμη ανακούφιση στους δανειολήπτες εκτός ΗΠΑ».

Εσπευσε ωστόσο την ίδια ώρα να τονίσει πως «πριν κάποιος αναστενάξει με ανακούφιση, ακούστε το εξής: Η παγκόσμια ανθεκτικότητα δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί πλήρως. Και υπάρχουν ανησυχητικά σημάδια ότι η δοκιμασία μπορεί να έρθει», παραπέμποντας σε δείκτες όπως την αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση για χρυσό που «αντανακλώντας εν μέρει γεωπολιτικούς παράγοντες» υπερβαίνουν πλέον το ένα πέμπτο των επίσημων παγκόσμιων αποθεμάτων.

Αλλωστε, και σε όλα τα παραπάνω στοιχεία που το Ταμείο καταγράφει ως «ανθεκτικά», έσπευσε να βάλει πλάι έναν μεγάλο «αστερίσκο»:

- Για τους δασμούς, είπε πως η πλήρης επίδρασή τους δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί και πως «στις ΗΠΑ η συμπίεση του περιθωρίου κέρδους θα μπορούσε να δώσει τη θέση της σε περισσότερη μετακύλιση τιμών, αυξάνοντας τον πληθωρισμό με επιπτώσεις στη νομισματική πολιτική και την ανάπτυξη. Αλλού, μια πλημμύρα αγαθών που προηγουμένως προορίζονταν για την αγορά των ΗΠΑ θα μπορούσε να προκαλέσει έναν δεύτερο γύρο αυξήσεων δασμών».

- Για τις «ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες», αναφέρθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ σε όσα οδηγούν σε μια ακόμα κρίση υπερσυσσώρευσης, με την εκτόξευση της καπιταλιστικής κερδοφορίας αλλά και τα μέτρα που παίρνουν τα καπιταλιστικά κράτη για να τη στηρίξουν να μετατρέπονται σε «φαρμάκι», επί της ουσίας κάνοντας πιο βαθιά την αναπόφευκτη κρίση, προειδοποιώντας χαρακτηριστικά πως οι συνθήκες αυτές «συγκαλύπτουν αλλά δεν ανακόπτουν ορισμένες τάσεις εξασθένισης, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας θέσεων εργασίας - η ιστορία μας λέει ότι αυτό το συναίσθημα μπορεί να αλλάξει απότομα. Οι σημερινές αποτιμήσεις οδεύουν προς τα επίπεδα που είδαμε κατά τη διάρκεια της αισιόδοξης πορείας για το διαδίκτυο πριν από 25 χρόνια (σ.σ. κατά την εκδήλωση της κρίσης στις αρχές του 2000 με επίκεντρο τις - τότε - νέες τεχνολογίες). Εάν επρόκειτο να συμβεί μια απότομη διόρθωση, οι αυστηρότερες οικονομικές συνθήκες θα μπορούσαν να επιβραδύνουν την παγκόσμια ανάπτυξη, να εκθέσουν τα τρωτά σημεία και να κάνουν τη ζωή ιδιαίτερα δύσκολη για τις αναπτυσσόμενες χώρες».

- Για τα μέτρα εξάλλου των κυβερνήσεων με το συνεχές «τάισμα» των επιχειρηματικών ομίλων προειδοποίησε πως οδηγούν σε νέα μεγάλα αδιέξοδα, αφού «το παγκόσμιο δημόσιο χρέος προβλέπεται να ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ έως το 2029», με την αύξηση να οφείλεται κυρίως στις προηγμένες και αναδυόμενες οικονομίες. Αυτό «διογκώνει τις πληρωμές τόκων, περιορίζει τις δημόσιες δαπάνες και μειώνει την ικανότητα των κυβερνήσεων να αντιδρούν σε κρίσεις».

Και φυσικά, με φόντο τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται στην παγκόσμια οικονομία, από το «μενού» δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι «συστάσεις» για νέα μέτρα - κόλαφο, σε βάρος τελικά των λαών, με την Γκεοργκίεβα να καλεί να ανέβει παντού η «παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα» - βλέπε εκμετάλλευση των εργαζομένων - καλώντας τα κράτη να προχωρήσουν σε μια «κανονιστική εκκαθάριση», αλλά και να «εξυγιάνουν» τα δημόσια οικονομικά τους με νέες περικοπές και βάρβαρα μέτρα, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως «η εξυγίανση είναι δύσκολη - όπως δείχνουν πολλά από τα πρόσφατα επεισόδια κοινωνικής αναταραχής. Αλλά αν σχεδιαστεί, επικοινωνηθεί και εφαρμοστεί σωστά, μπορεί να επιτευχθεί σημαντική μείωση του ελλείμματος».

Παράλληλα, «εξειδικεύοντας» τις συστάσεις ανά χώρα και ιμπεριαλιστικό κέντρο και αποτυπώνοντας την ένταση των ανταγωνισμών:

- Κάλεσε τις ΗΠΑ να μειώσουν το ομοσπονδιακό έλλειμμά τους, καθώς «ο λόγος ομοσπονδιακού χρέους προς ΑΕΠ βρίσκεται σε τροχιά υπέρβασης του ιστορικού υψηλού του μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρειαζόμαστε διαρκή δράση που να υπερβαίνει τις διακριτικές δαπάνες», όπως επίσης και να ενισχύσουν τα κίνητρα για αποταμίευση, μέσω φορολογικών προγραμμάτων που ευνοούν τη συνταξιοδοτική αποταμίευση.

- Για την Κίνα, με τις «χρόνια υψηλές αποταμιεύσεις» και τη χαμηλή εγχώρια ζήτηση, ζήτησε «ένα δημοσιονομικό - διαρθρωτικό πακέτο για την ενίσχυση της ιδιωτικής κατανάλωσης, τη μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και την αναθέρμανση της οικονομίας της, κάτι που θα βοηθήσει επίσης στην αντιμετώπιση της πρόσφατης υποτίμησης της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της, η οποία αντιτίθεται στην αναδιάρθρωση», μιλώντας για «σταθερή επιβράδυνση» των ρυθμών ανάπτυξης.

- Ενώ για την ΕΕ δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττη, περιγράφοντας την ανάγκη για μια καπιταλιστική «ολοκλήρωση» - κόλαφο, ακόμα κι αν μπορούσε να περάσει από τις συμπληγάδες των ανταγωνισμών, δίνοντας «λίγη σκληρή αγάπη: Αρκετά η υπεροπτική ρητορική για το πώς να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα - ξέρετε τι πρέπει να γίνει. Ηρθε η ώρα για δράση. Σκεφτείτε να διορίσετε έναν "τσάρο της ενιαίας αγοράς" με πραγματική εξουσία για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αρση των συνοριακών τριβών στην αγορά εργασίας, το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, την Ενέργεια και τα χρηματοοικονομικά. Δημιουργήστε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δημιουργήστε μια ενεργειακή ένωση. Ολοκληρώστε το έργο σας. Και προλάβετε τον δυναμισμό του ιδιωτικού τομέα στις ΗΠΑ», όπως είπε, δείχνοντας μάλιστα και σχετικό διάγραμμα για το πώς τα αμερικανικά μονοπώλια έχουν εκτοξεύσει την κεφαλαιοποίησή τους σε σχέση με τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους.