Γιατί είναι ικανό να παγώνει μισθούς, να καταργεί επιδόματα και να προωθεί π.χ. μαζικές απολύσεις με ευρωενωσιακή εποπτεία;

Γιατί η αστυνομία και τα ΜΑΤ σπεύδουν μόνο για να παρεμποδιστούν απεργίες εργατών και όχι η απόλυσή τους, ή η καταπάτηση του ωραρίου ή άλλων δικαιωμάτων τους;

Πότε καταδικάστηκε και τιμωρήθηκε παραδειγματικά εργοδότης για εργατικό "ατύχημα", για παραβίαση ωραρίου, για εργοδοτική τρομοκρατία;

Γιατί αποδίδονται τιμές στους ναζί και στους πολιτικούς απόγονους τους, ενώ διώκονται και απαγορεύονται Κομμουνιστικά Κόμματα;

Γιατί η αστική Δικαιοσύνη απελευθερώνει τον ναζί εγκληματία Μιχαλολιάκο την ώρα που πετούν με πλειστηριασμούς έξω από το σπίτι τους ανάπηρους, γέροντες, ανήμπορους;».

Αυτά τα εύστοχα και αποκαλυπτικά ερωτήματα έθεσε ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος, στη συζήτηση που έγινε στη Διεθνούπολη την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, με θέμα «Πίσω από τον μύθο του "κράτους δικαίου": Η ΕΕ του πολέμου, της εκμετάλλευσης, του αντικομμουνισμού».

«Είναι το διαχρονικά εχθρικό αστικό κράτος: Επιλεκτικά ικανό για το κεφάλαιο και ανίκανο, κυνικό, αδίστακτο απέναντι στους εργάτες. Υπηρετεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και συνιστά τη δικτατορία του κεφαλαίου, που μας αυτοσυστήνεται καθημερινά. Αυτή που χτίζεται και θωρακίζεται όλο και περισσότερο από τη μία στην άλλη αστική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως πολιτικού μείγματος και αριθμού κομμάτων που συμμετέχουν σε αυτήν κάθε φορά», τόνισε ο Κ. Παπαδάκης. Και πρόσθεσε:

«Ολοι τους, κόμματα ακροδεξιά, φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά ή της ψευτοαριστεράς, αποκρύπτουν ότι τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και οι ανάγκες καταπνίγονται από την ίδια τη νόμιμη λειτουργία του σημερινού λεγόμενου "κράτους δικαίου", και όχι από κάποια "νομοθετικά κενά" και "παραβιάσεις" του. Πίσω από τη βιτρίνα της τυπικής "ισότητας των πολιτών απέναντι στο Σύνταγμα", το κράτος θωρακίζει την ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, και σε αυτούς που η μόνη ελευθερία που διαθέτουν τελικά είναι ...να επιλέξουν το αφεντικό τους. (...)

Να γιατί αστικές δυνάμεις και επιτελεία επικεντρώνουν στους "θεσμούς" του αστικού κράτους, μιλώντας για διαφάνεια και "κράτος δικαίου", και αφήνουν με σκοπιμότητα απέξω το κύριο: Ποιος έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στα χέρια του, ποιος ελέγχει την οικονομία, άρα και την πολιτική εξουσία, τους θεσμούς του αστικού κράτους, ανάμεσά τους και τη Δικαιοσύνη. Και αυτός δεν είναι άλλος από την αστική τάξη, τους μεγάλους ομίλους και τα συμφέροντα. (...)

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το "κράτος δικαίου", που μάλιστα το διασφαλίζει η ΕΕ, αλλά όπως μας λένε "μόνο εδώ στην Ελλάδα παραβιάζεται"».

Καταρρίπτοντας τον μύθο της ΕΕ και μιας υποτιθέμενης «προοδευτικής - αριστερής κυβέρνησης» που «θα διαμορφώσει ένα φιλολαϊκό κράτος» «αν λειτουργήσουν οι θεσμοί», έφερε συγκεκριμένα παραδείγματα για την ουσία του «δικαίου» και των πολιτικών της ΕΕ προκειμένου να διασφαλιστούν η «ενιαία αγορά» και η προβλεψιμότητα για τις επιχειρήσεις.

«Αυτά άλλωστε τεκμηριώνονται από την ίδια την Κομισιόν, που με δικά της λόγια παρουσιάζει το λεγόμενο "κράτος δικαίου" μέσα από τον ορισμό που του έχει δώσει στην επίσημη ιστοσελίδα της. Εξηγώντας γιατί είναι - όπως χαρακτηρίζει το "κράτος δικαίου" - "ο ακρογωνιαίος λίθος της ΕΕ", ομολογεί: "Το κράτος δικαίου εγγυάται την ομοιόμορφη εφαρμογή του Δικαίου της ΕΕ σε όλα τα κράτη - μέλη, δημιουργώντας ένα προβλέψιμο περιβάλλον για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Χωρίς το κράτος δικαίου δεν θα υπήρχε ενιαία αγορά, και οι πολίτες δεν θα μπορούσαν να μετακινούνται από μια χώρα της ΕΕ σε άλλη με τη βεβαιότητα ότι οι ίδιοι κανόνες ισχύουν για όλους". Οποιος αναρωτηθεί πώς άραγε η ΕΕ σε μια φράση από τη συζήτηση για ...δικαιοσύνη έφτασε στην αγορά και στις επιχειρήσεις, υπάρχει προφανής εξήγηση: Μα αποστολή του λεγόμενου "κράτους δικαίου της ΕΕ" είναι ακριβώς αυτό, να δημιουργεί "ασφάλεια δικαίου" για τις επιχειρήσεις και τους επενδυτές και να προστατεύονται η ιδιοκτησία, οι συμβάσεις και συμφωνίες που υπογράφουν με αστικά κράτη, η μακροημέρευση των επιχειρηματικών κερδών.

Το πώς δηλαδή το "κράτος δικαίου" θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των καπιταλιστών και θα διασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων, με βάση τις γνωστές 4 "ελευθερίες" του Μάαστριχτ. Διασφαλίζει επίσης το να υπάρχουν σταθερό φορολογικό καθεστώς, ασυλία και ταχύτητα στις δικαστικές αποφάσεις προς το συμφέρον τους, καθώς και μειωμένα διοικητικά βάρη για τους ομίλους παντού όπου επενδύουν στην ΕΕ».

Στον Κανονισμό που συζητιέται για την προστασία των παιδιών από την κακοποίηση, τη διακίνηση πορνογραφικού υλικού κ.λπ. καθιερώνεται το «chat control», ο έλεγχος συνομιλιών, που εξασφαλίζει στους ομίλους τηλεπικοινωνιών πρόσβαση στα πολύτιμα προσωπικά δεδομένα, με παρακολούθηση και επεξεργασία όλων των γραπτών μηνυμάτων, φωτογραφιών και βίντεο σε διαδίκτυο και πλατφόρμες (Viber, WhatsApp, Signal κ.ά.). Βέβαια, την ίδια στιγμή, οι υπηρεσίες προστασίας των παιδιών είναι απαξιωμένες ή εμπορευματοποιημένες.

«Το "κράτος δικαίου" στην υπόθεση των Τεμπών, για την ΕΕ και την Ευρωεισαγγελία αφορά αυστηρά "τις απώλειες οικονομικών της ΕΕ", όπως και το γεγονός ότι συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί όμιλοι απολάμβαναν αλλεπάλληλες ανανεώσεις συμβάσεων, χωρίς να κηρυχθούν έκπτωτοι» και να επωφεληθούν ανταγωνιστικοί όμιλοι.

Στους περιορισμούς στην πρόσβαση στη δικογραφία δεν υπάρχει «παρέκκλιση από το κράτος δικαίου της ΕΕ». Η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί την κατάργηση της πρόσβασης με βάση Οδηγία η οποία επικαλείται έννοιες - λάστιχο, όπως της «εθνικής ασφάλειας», της «προστασίας της έρευνας ή δικαιωμάτων τρίτων». «Το Ευρωδικαστήριο επιβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει εγγυημένη απεριόριστη πρόσβαση στη δικογραφία (...) όταν οι εγχώριες αρχές επικαλούνται "επαρκείς λόγους"», υπογράμμισε ο Κ. Παπαδάκης.

Οσο για το Ευρωκοινοβούλιο, εδώ και ενάμιση χρόνο δεν έχει γίνει επί της ουσίας εξέταση της Αναφοράς των συγγενών των θυμάτων στην αρμόδια Επιτροπή.

Στην περίπτωση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, «η ΕΕ ήταν που ενέκρινε τη λεγόμενη "τεχνική λύση" με τα εικονικά βοσκοτόπια, σε συνέργεια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που έθεσαν τη βάση για να έρθει η κυβέρνηση της ΝΔ ώστε να το απογειώσει. Ολοι τους σε κάθε περίπτωση υπερασπίζονται με "νόμιμα" και "μη νόμιμα" μέσα τα συμφέροντα των λίγων και τα σχέδια αναθεώρησης της ΚΑΠ, για να συγκεντρώνονται ακόμα περισσότερο τα κονδύλια στους μεγάλους αγροτοβιομήχανους».

Αντίστοιχα, το «Διεθνές Δίκαιο» γίνεται «λάστιχο» ανάλογα με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και με το «πού φυσούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα», όπως δείχνουν και η γενοκτονία, ο λιμός και ο εκτοπισμός του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

«Ομορφος κόσμος ...καπιταλιστικά πλασμένος, που δεν διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται», σχολίασε ο Κ. Παπαδάκης.

Για να μπουν τα θεμέλια για «πραγματική, ουσιαστική δημοκρατία, με εκλεγμένα όργανα που θα συγκροτούνται μέσα στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης. Με εκλογικές διαδικασίες που θα δίνουν με ουσιαστικό τρόπο το δικαίωμα στους εργαζόμενους να έχουν λόγο και συμβολή στην πορεία της οικονομίας και της παραγωγής, και όχι απλά μια ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια και μετά στη θέση του θεατή. Με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους, που θα είναι συνδεδεμένοι με τους χώρους δουλειάς. Με διαδικασία ψηφοφορίας που θα είναι απαλλαγμένη από τις πιέσεις και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας.

Για τον σοσιαλισμό, με αμοιβαία επωφελείς διεθνείς - διακρατικές σχέσεις, στον δρόμο για την πραγματική απελευθέρωση, την κομμουνιστική αταξική κοινωνία, τη νιότη του κόσμου. Γι' αυτόν τον κόσμο αξίζει κάθε θυσία», κατέληξε ο Κ. Παπαδάκης.