Η «πράσινη μετάβαση», από στρατηγική των «δυτικών» μονοπωλίων και των κυβερνήσεών τους για το άνοιγμα ενός νέου κύκλου κερδοφορίας, στο όνομα της αντιμετώπισης της «κλιματικής αλλαγής», εξελίσσεται πλέον σε τροχοπέδη στον ανταγωνισμό τους με την Κίνα, που καταγράφει υψηλότερες επιδόσεις και σ' αυτόν τον τομέα, παρά το γεγονός ότι οι συμφωνίες για το κλίμα και οι όροι τους στόχευαν εξαρχής να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν την αλματώδη ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας. Ετσι, οι ΗΠΑ στρέφονται σήμερα ολοένα και περισσότερο στους παραδοσιακούς υδρογονάνθρακες, για να εξασφαλίσουν το καύσιμο που τους είναι αναγκαίο, ώστε να μην ...ξεμείνουν στην κούρσα των ανταγωνισμών για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Δεν είναι, δηλαδή, ούτε το «ενδιαφέρον» του ενός για το κλίμα, ούτε η «αδιαφορία» του άλλου που καθορίζουν το ενεργειακό παιχνίδι, αλλά τα συγκρουόμενα συμφέροντά τους. Ειδικά σήμερα που το ζήτημα της Ενέργειας γίνεται καταλύτης για το ποιος θα πάρει κεφάλι σε τομείς, όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη, που κρίνουν ευρύτερα την έκβαση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.