Ο Μητσοτάκης προγραμματίζεται να αναχωρήσει για τις ΗΠΑ το μεσημέρι της Δευτέρας προκειμένου να συμμετάσχει στις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης, στην οποία θα απευθύνει την ομιλία του την Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη.

Σύμφωνα και με όσα λέει ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης, ότι καμία συνάντηση αυτού του επιπέδου δεν είναι απλώς εθιμοτυπική, από τις επαφές Μητσοτάκη - Ερντογάν αναμένεται να δοθεί νέα ώθηση στο παζάρι των διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά.

Ηδη άλλωστε το παζάρι τρέχει πολυεπίπεδα, με την Αγκυρα να ενισχύει τις επαφές της με το καθεστώς της Ανατολικής Λιβύης και την ελληνική κυβέρνηση να ξεκινά μεσοβδόμαδα προσπάθεια συνεννόησης με τη Δυτική, προκειμένου να καθορίσουν θαλάσσιες ζώνες και - κατά την κυβέρνηση - να ανατρέψουν υποτίθεται το τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Ταυτόχρονα η Τουρκία συνεχίζει την αναθέρμανση των σχέσεων με την Αίγυπτο, μέσα και από κοινά στρατιωτικά γυμνάσια, τα πρώτα μετά από πολλά χρόνια, ενώ η ελληνική κυβέρνηση έβγαλε μεσοβδόμαδα τον στόλο στο Αιγαίο ως απάντηση στις εξαγγελίες της Τουρκίας ότι θα βγάλει το ερευνητικό της, «Πίρι Ρέις», καταμεσής του πελάγους για «έρευνες», προκαλώντας την αντίδραση της Αγκυρας, που επανέφερε τα περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.

Κοινός παρονομαστής βέβαια είναι τα σχέδια του κεφαλαίου, με όλες τις πλευρές να διαφημίζουν π.χ. τις σχέσεις τους με τη «Chevron» και τα σχέδιά της για έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο, νότια της Κρήτης, όταν το μονοπώλιο φροντίζει να έχει διαύλους με όλους (Αθήνα, Αγκυρα, Τρίπολη), η δε πείρα δείχνει ότι αυτά τα σχέδια σπρώχνουν ακριβώς σε επώδυνες για τους λαούς κόντρες και διευθετήσεις.

Διόλου τυχαία, το τελευταίο διάστημα επανήλθαν στη δημοσιότητα σενάρια περί πολυμερούς διάσκεψης στην Ανατολική Μεσόγειο, προκειμένου βασικές χώρες, όπως η Ελλάδα, η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Τουρκία, να επιτύχουν κάποιες διευθετήσεις αναφορικά με τις θαλάσσιες ζώνες, με την «ενθάρρυνση» των ΗΠΑ.

Ακούγονται βέβαια και πιο ...δραστικές λύσεις. Π.χ. το προηγούμενο Σάββατο ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών (και με μεγάλη πείρα στις λεγόμενες διερευνητικές επαφές) Χρ. Ροζάκης έγραφε στα «Νέα» ότι «η ακινησία (...) στα Ελληνοτουρκικά δεν μπορεί να είναι μια λογική απάντηση στο ερώτημα "τι κάνουμε;"».

Στο ίδιο μοτίβο, τόνιζε ότι «για να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα πρέπει και οι δύο χώρες να κάνουν συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις παρούσες διεκδικήσεις τους. Η μεν Ελλάδα θα πρέπει να υποχωρήσει στο θέμα της διεκδίκησης "12 ν.μ. παντού στην αιγιαλίτιδα", περιορίζοντάς το σε μια αιγιαλίτιδα 12 ν.μ. στις ηπειρωτικές ακτές του Αιγαίου - κάτι που είχε δεχτεί η Τουρκία στις διερευνητικές επαφές του 2003 - και σε 12 ν.μ. στα νότια της Κρήτης, στις ανατολικές ακτές των Δωδεκανήσων και στις νότιες του Καστελόριζου, που όλες αυτές βρίσκονται εκτός του κρίσιμου χώρου για την Τουρκία και τις άλλες χώρες που είναι χρήστες του Αιγαίου Πελάγους. Η δε Τουρκία να άρει αυτονοήτως το Casus Belli και να δεχθεί να καταγγείλει το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αποδεχόμενη ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, έστω με μειωμένη επήρεια».