Ξεκίνησε χτες το απόγευμα το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ηταν η πιο πολιτική έναρξη φεστιβάλ που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Τόσο ο γεμάτος ευαισθησία για τους μικρομηκάδες λόγος του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, Γιώργου Αγγελόπουλου, όσο και ο εξαιρετικός λόγος της Μάγιας Σφακιανάκη, επικεφαλής του Short and Green, η οποία αναφέρθηκε στην Παλαιστίνη, μας εξέπληξαν θετικά. Εκείνο όμως που πραγματικά μας συγκίνησε ήταν η προβολή της πολυβραβευμένης ταινίας «Τα λουλούδια στέκονται σιωπηλά σαν μάρτυρες» και ο πρόλογος του σκηνοθέτη της, του Ελληνοπαλαιστίνιου Θοδωρή Παναγόπουλου, που ήταν η έκπληξη της βραδιάς και η «αποφώνηση» της τελετής έναρξης.

Ο Γ. Αγγελόπουλος, χρησιμοποιώντας τη δομή ενός σεναρίου, μίλησε από καρδιάς, με χιούμορ και αγάπη, τόσο για τη δική του αγωνία για τη διεξαγωγή του πρώτου του Φεστιβάλ όσο και για την αγωνία του νέου μικρομηκά ο οποίος βλέπει για πρώτη φορά τη δουλειά του στη μεγάλη οθόνη. Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Βρίσκεστε στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου "Ολύμπια", όπου προβάλλεται για πρώτη φορά μια ταινία μικρού μήκους. Ανάμεσα στο πλήθος, ένα παιδί ντροπαλό. Είναι στα είκοσι; Στα τριάντα; Μπορεί να είναι και σαράντα χρονών. Κάθεται στη θέση τέρμα πίσω στην άκρη. Ρίχνει ένα συνοφρυωμένο βλέμμα στην οθόνη, κοιτάζει διακριτικά γύρω του, ξανακοιτάζει στην οθόνη, κοιτάζει κάτω - δεν φαίνεται να περνάει πολύ καλά. Βουλιάζει όλο και περισσότερο στο κάθισμά του, που είναι έτοιμο να διπλώσει. Και η ταινία τελειώνει, και ο κόσμος χειροκροτά ζεστά. Ακούγονται μέχρι και μερικά επιφωνήματα. Και κάτι μεταξύ απορίας και χαμόγελου σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Οι φίλοι του δίπλα τον ταρακουνάνε και του λένε μπράβο. Το παιδί κάνει να τους σπρώξει από πάνω του - μόνο τόσο ώστε να καταλάβουν ότι δεν τους απομακρύνει στ' αλήθεια, αλλά τους ευχαριστεί. Βοήθησαν άλλωστε να κάνει την ταινία του - άλλος κρατώντας το μπουμ, άλλη δίνοντάς του δανεικά για να νοικιάσει την κάμερα που ήθελε...».

Από την πλευρά της η Μ. Σφακιανάκη ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σε μια χώρα που καίγεται, σε έναν κόσμο μέσα στις φλόγες, το σινεμά δεν μπορεί πάρα να φωνάξει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το περιβάλλον, να φωνάζουμε γι' αυτό και να μη φωνάζουμε για τις ζωές που χάνονται μέσα στη βία, σε έναν ατέλειωτο - απ' ό,τι φαίνεται - πόλεμο... Από τα καμένα δάση της Μεσογείου μέχρι και τα ερείπια της Παλαιστίνης, η φροντίδα για τη γη δεν είναι ουδέτερη, αλλά πάντα πολιτική».

Και ο Θ. Παναγόπουλος, σκηνοθέτης της ταινίας «Τα λουλούδια στέκονται σιωπηλά σαν μάρτυρες», ευχαρίστησε τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ της Δράμας για την πρόσκληση να προβληθεί η ταινία του στο Φεστιβάλ.

Η ταινία του είναι μια μαρτυρία για το πώς ήταν η παλαιστινιακή γη, καθώς πριν δυο χρόνια ανακάλυψε ένα πολύτιμο αρχείο: Την καταγραφή των αγριολούλουδων της Παλαιστίνης. «Ενα υλικό που βρισκόταν χαμένο για 70 χρόνια, και έδειχνε μια οπτική της Παλαιστίνης που δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ».

Οπως είπε, οι εξελίξεις των τελευταίων δύο χρόνων τον έκαναν να αναρωτηθεί ποιος είναι ο ρόλος του κινηματογράφου και των καλλιτεχνών. Ο ίδιος κατανόησε «τη δύναμη της αφήγησης ως αντίσταση». «Εχουν περάσει πάνω από 700 μέρες και η γενοκτονία συνεχίζεται. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πέσει νεκροί, και ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι περίπου ο ίδιος. Οι κυβερνήσεις ανταλλάσσουν με το Ισραήλ πολεμικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, ακάθεκτες, με τα δικά μας χρήματα», τόνισε, ενώ χαρακτήρισε την ταινία του «έναν βωμό μνήμης και πένθους», για να καταλήξει: «Εχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε, να χρησιμοποιήσουμε τους χώρους μας για να κατακρίνουμε τις κυβερνήσεις μας, να απορρίψουμε την εργασία σε πλοία και αεροπλάνα που παίρνουν μέρος στη γενοκτονία, να απορρίψουμε Ισραηλινούς στρατιώτες που έρχονται για διακοπές στη χώρα μας».