Δεν έχουν τέλος οι αθλιότητες της κυβέρνησης, στην προσπάθεια να φέρει «τούμπα» την πραγματικότητα και να παρουσιάσει περίπου ως ...κατάκτηση των εργαζομένων το νομοσχέδιο για τη 13ωρη δουλειά!

Ετσι, μετά από κάτι σερβιτόρους σε ταβέρνες που - όπως έλεγε η υπουργός - την παρακαλούσαν να εργάζονται 13 ώρες τη μέρα, τώρα πήρε «ανατροφοδότηση» από κομμωτήρια (!) όπου εργαζόμενοι της ζήτησαν να προχωρήσει η 13ωρη δουλειά στον ίδιο εργοδότη.

Ετσι κι αλλιώς, κάνουν που κάνουν δυο δουλειές για να ζήσουν και ο προηγούμενος νόμος επιτρέπει το 13ωρο σε δυο εργοδότες. Γιατί λοιπόν να μην το επιτρέψουν και στον έναν, ώστε οι εργαζόμενοι να αποφεύγουν και τις μετακινήσεις; Αυτά λέει η υπουργός, δείχνοντας πως η κυβέρνηση είναι αδίσταχτη στην υπεράσπιση όσων νομοθετεί για το κεφάλαιο.

Αλήθεια, ποιος εργαζόμενος «παρακαλάει» να είναι 13 ώρες όρθιος, να κουρεύει και να σερβίρει, να οδηγεί και να ανεβαίνει στη σκαλωσιά, να κάθεται μπροστά από έναν υπολογιστή;

Είναι χαρακτηριστικό το εξής: Λίγες μόλις μέρες πριν ανακοινώσει το νομοσχέδιο η κυβέρνηση, επικαλούμενη τους σερβιτόρους, πάνω από 3.500 εργαζόμενοι σε επισιτισμό - τουρισμό - ξενοδοχεία μόνο στην Αττική συμμετείχαν στις αρχαιρεσίες του συνδικάτου τους, στηρίζοντας τη διεκδίκηση για 8ωρο - 5ήμερο, χωρίς διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.

Την ίδια περίοδο, ο ΣΕΒ έλεγε από τη Γενική του Συνέλευση ότι «οι επιχειρήσεις ζητούν περισσότερη ευελιξία, λιγότερη γραφειοκρατία, να μην παρεμβαίνει το κράτος για το πότε θα λειτουργούν». Επανέφερε δηλαδή το αίτημα για δουλειά όπως και για όσο θέλουν οι εργοδότες, ενώ στην ΕΕ εντάθηκε η συζήτηση για νέες διευθετήσεις στον χρόνο εργασίας και άλλες ανατροπές, ώστε να πιάνονται οι στόχοι της πολεμικής οικονομίας.

Ποιους «άκουσε» λοιπόν η κυβέρνηση; Τους χιλιάδες εργαζόμενους στον Επισιτισμό και σε κάθε κλάδο, που λιώνουν στη δουλειά για μισθούς πείνας, σακατεύονται στα εργατικά «ατυχήματα» και παλεύουν μέσα από τα συνδικάτα τους για μείωση του χρόνου εργασίας;

`Η τους βιομηχάνους, τους ξενοδοχειακούς, κατασκευαστικούς, εμπορικούς και άλλους ομίλους, που με κάθε ευκαιρία ζητούν περισσότερη «ευελιξία», επέκταση της απλήρωτης εργασίας, κατάργηση κάθε εμποδίου στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου μέχρι τα απώτατα όρια της φυσικής εξάντλησης;

Η επίκληση πάντως των χιλιάδων εργαζομένων που δουλεύουν ήδη 13 ώρες σε δύο εργοδότες, αποτελεί την πιο ωμή παραδοχή ότι ο μισθός από μια δουλειά δεν θα φτάνει ούτε για τα βασικά. Γι' αυτό είναι πρόκληση να πλασάρει το υπουργείο Εργασίας ως «επιλογή» των εργαζομένων τους καταναγκασμούς που επιβάλλει το σύστημα της εκμετάλλευσης μέσα από την καθήλωση των μισθών, την ακρίβεια, το τεράστιο κόστος ζωής, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας κ.ο.κ.

Ακόμα πιο προκλητικό είναι ότι η κυβέρνηση, που με την πολιτική της αναγκάζει τους εργαζόμενους να αναζητούν δεύτερο και τρίτο μεροκάματο, ή να κάνουν εξαντλητικές υπερωρίες για να τα βγάλουν πέρα, κορδώνεται πως τάχα τους «διευκολύνει» (!) με τα νέα άγρια μέτρα που φέρνει.

140 χρόνια μετά την κατάκτηση του 8ωρου, τα στελέχη και τα παπαγαλάκια της τολμούν να παρουσιάζουν ως «σύγχρονο» και «προοδευτικό» τη δουλειά 13 ώρες τη μέρα, με τάση να πάει ακόμα πιο πάνω. Και τα λένε αυτά ενώ σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες για γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου για όλους τους εργαζόμενους.

Απέναντι στην ελεεινή αυτή προπαγάνδα, απέναντι στη βαρβαρότητα της δουλειάς χωρίς αρχή, μέση και τέλος, απέναντι στα άγρια μέτρα που βαθαίνουν την εκμετάλλευση, είναι μονόδρομος η κλιμάκωση της πάλης ενάντια στο έκτρωμα του 13ωρου, με κριτήριο τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες για λιγότερη δουλειά και περισσότερο, ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.

Εκεί πρέπει να βάλουν τον πήχη οι εργαζόμενοι, στοχεύοντας στην καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου, των κομμάτων του και της ΕΕ, που τους στύβει σαν λεμονόκουπες για να θησαυρίζουν μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι.