Στις 25 Ιουνίου η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τίμησε τον Μίκη Θεοδωράκη με μία συναυλία όπου συμμετείχε όλο το ελληνικό τραγούδι. Μία συναυλία ιστορική, που αντικειμενικά μετατράπηκε σε μεγάλη λαϊκή διαδήλωση. Τραγούδι και αγώνας έγιναν ένα. «Ορθιοι στην πλαγιά, με τον θάνατό τους υψώνουν κάστρα», τραγουδούσαν στη σκηνή. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» φώναζαν χιλιάδες λαού στην εξέδρα.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει και διαφορετικά.

Γιατί το έργο του Μίκη είναι ένα κάλεσμα σε δράση των πραγματικά πολιτισμένων ανθρώπων. Αυτών που δεν μπορούν να μένουν αδιάφοροι, όταν η αδικία αλωνίζει. «Θα πολιορκώ το κοίταζε τη δουλειά σου», έλεγε στο έργο του «Κατάσταση πολιορκίας».

Το έργο του Μίκη είναι μία τοιχογραφία της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας μας στις μεγάλες της στιγμές. Ο Μίκης δεν έμενε ακίνητος, στατικός. Ούτε στην τέχνη, ούτε στη ζωή του. Ζητούσε να κατανοήσει τον κόσμο για να τον εκφράσει στην κίνηση και τη μεταβολή του, στις μεγάλες του στιγμές. Ηταν άλλωστε και ο ίδιος συμμέτοχος, πρωταγωνιστής σε αυτές. Ακούγοντας τα τραγούδια του είναι σαν να τις βλέπεις να περνούν μπροστά σου. Αντίσταση, ΕΑΜ, Δεκέμβρης του '44, εξορία στην Ικαρία, Μακρόνησος, ΕΔΑ, Λαμπράκηδες, αντιδικτατορική πάλη. Αυτήν την Ιστορία ο Μίκης την είδε και την έζησε από τη σκοπιά των πολλών. Από τη σκοπιά του λαού και των συμφερόντων του. «Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Ομως, τελικά εκείνη που αντέχει και μένει μέσα στον χρόνο είναι η αληθινή και όχι η ψεύτικη», έλεγε. Αυτήν την αλήθεια, την αλήθεια του λαού μας, μεταφέρει με τη μουσική του. Αυτήν την αλήθεια ξανάφερε στο προσκήνιο στο τέλος της ζωής του, όταν έσβησε τις λεπτομέρειες και κράτησε τα «Μεγάλα Μεγέθη», αναγνωρίζοντας ότι τα πιο λαμπρά χρόνια του τα έζησε κάτω από τις σημαίες του ΚΚΕ, παίρνοντας έτσι την οριστική του θέση στην Ιστορία.

Και αν σήμερα είναι παραδεκτό από όλους ότι ο Μίκης Θεοδωράκης εμπλούτισε τον τρόπο έκφρασής μας και σφράγισε τα μουσικά πράγματα στη χώρα μας, δεν είναι μόνο γιατί αναμφισβήτητα αποτέλεσε μία μουσική ιδιοφυΐα. Είναι γιατί είδε μπροστά. Διέκρινε ότι οι πρωταγωνιστές στη ζωή είναι όσοι με τα χέρια και το μυαλό τους δημιουργούν τα πάντα, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Στρατεύτηκε με αυτούς που μπορούν να οδηγήσουν την κοινωνία στο φωτεινό μέλλον, τους κομμουνιστές. Ετσι έφτιαξε μία μουσική για το σήμερα, για τα σημερινά βάσανα, τα σημερινά όνειρα, που σε κάνει όμως να θέλεις «να τραβήξεις την Ιστορία προς τα μπρος». Δίνει δύναμη, περηφάνια και αυτοπεποίθηση στους «ταπεινούς» για να υψωθούν. Αλλωστε, σε αυτούς τους «ταπεινούς», στον λαό, πρόσφερε τους καρπούς της υψηλής του Τέχνης, δώρισε τη μεγάλη ποίηση, βάζοντας στα στόματα εκατομμυρίων τον Ρίτσο, τον Σικελιανό, τον Νερούδα, τον Ελύτη, τον Σεφέρη κ.ά.

Τραγούδια του σήμερα που κοιτούν μπροστά έγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης. Γι' αυτό και συγκινούν τους νέους, όπως στη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, όπου χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι με πάθος τραγουδούσαν «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», κόντρα στην ηττοπάθεια και την παραίτηση.

Σήμερα έχουμε ανάγκη τη μουσική του. Γιατί, όταν ακούμε «έως πότε το κακό θα κρατά για δολάρια ή μάρκα μακελειό στο Ελ Ζαατάρ» μπορούμε να τον φανταστούμε με την παλαιστινιακή μαντήλα στους ώμους να μας καλεί σε πανστρατιά ενάντια στο έγκλημα που συντελείται στην Παλαιστίνη. Μπορούμε να τον σκεφτούμε με τη χαρακτηριστική του φωνή να δηλώνει «Οταν μια πολεμική μηχανή ξεκινήσει, τότε τίποτε δεν τη σταματά», υπενθυμίζοντάς μας τους κινδύνους ενός γενικευμένου πολέμου. Κάθε φορά που ακούμε την «αντάρτισσα» μουσική του μπορούμε να σκεφτόμαστε τον πολυτάλαντο, πολυδιάστατο, πολυσύνθετο, πολυδύναμο - όπως τον έλεγε ο Ρίτσος - Θεοδωράκη να μας βεβαιώνει πως «όλα αυτά τα ωραία θα 'ναι δικά μας».

Για αυτά τα ωραία έγραψε και πάλεψε ο Μίκης.