Με φόντο το πολεμικό κρεσέντο σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, κοροϊδία και εξαπάτηση... από άλλο πλανήτη επιστρατεύουν ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά σοσιαλδημοκρατικά φιντάνια, για να υπερασπιστούν την ΕΕ, την οποία άλλοτε παρουσιάζουν ως... «άβουλη», άλλοτε ως φύλακα των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Λένε πως τάχα πρέπει να γίνει πιο ισχυρή, ενώ παρουσιάζουν με κάθε ευκαιρία τα ιμπεριαλιστικά παζάρια ως λύση μπροστά στην κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου που καίει τους λαούς.

Πιο συγκεκριμένα, την πεποίθηση πως «ούτε έξω πάμε καλά», εξέφρασε με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Φάμελλος, με φόντο τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, ψέγοντας τον Κ. Μητσοτάκη ότι «επιλέγει να σύρεται πίσω από τις ΗΠΑ παρά να γίνεται χρήσιμος για τη χώρα» και ότι αντί να πει τίποτα για την τουρκική προκλητικότητα, «ούτε για το ζήτημα της Λιβύης και την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Το μόνο που επέλεξε ήταν να ταχθεί υπέρ της αύξησης των αμυντικών δαπανών και να ψέξει την Ισπανία που τάσσεται κατά, προκειμένου να χρηματοδοτήσει το κοινωνικό της κράτος». Αποφάνθηκε, μάλιστα, ότι «όλα αυτά γίνονται στην προσπάθειά του να αποκτήσει ερείσματα στην κυβέρνηση Τραμπ»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει έτσι να εξυφαίνει το κάλπικο παραμύθι περί «διασφάλισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων» μέσα από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι οποίες όμως όχι μόνο δεν προστατεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά αντίθετα τα βάζουν ως «ανταλλάγματα» στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών παζαριών, κόβοντας και ράβοντάς τα κατά το δοκούν.

Οσο για την εκτίναξη των εξοπλισμών (που σημειωτέον και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε προ μηνών στο πλαίσιο του προϋπολογισμού, αν και τώρα κάνει ότι δεν θυμάται) προσπαθούν να κρύψουν τους λόγους της εκτίναξής τους - τη συμμετοχή της αστικής τάξης στο ιμπεριαλιστικό μακελειό για τα κέρδη - όσο και το γεγονός ότι καμία «φιλολαϊκή διαχείριση» δεν υπάρχει και εδώ: Η Ισπανία του σοσιαλδημοκράτη Σάντσεθ, την οποία επικαλούνται, άλλωστε, πρωτοστατεί και στο ιμπεριαλιστικό μακελειό στην Ουκρανία και στις συμφωνίες με τη «ΝΑΤΟική σύμμαχο» Τουρκία. Οσο για το κοινωνικό κράτος... γελάν κι οι πέτρες.

Την ίδια στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στη συνεδρίαση της Επιτροπής Δυτικών Βαλκανίων της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, «έφριττε» γιατί ανακάλυψε πως δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, παρά μόνο το δίκιο του ισχυρού, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το επιχείρημα πως η ειρήνη για τους λαούς «θα έρθει μέσα από τη διπλωματία», ξεχνώντας σκοπίμως βέβαια το γεγονός πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής τους με άλλα μέσα, όταν η «διπλωματία» - όπως ονομάζει τα παζάρια που συντελούνται για το ξαναμοίρασμα της πίτας - δίνει τη θέση της απευθείας στα όπλα.

Καταθέτοντας, για ακόμη μια φορά, τα διαπιστευτήριά του στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, δεν έχασε και πάλι την ευκαιρία να αναφερθεί στην κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, σημειώνοντας πως «αν εμείς, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στην ΕΕ δεν εργαστούμε για ειρήνη, σταθερότητα και διπλωματικές λύσεις όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, τότε ποτέ δεν θα αποκτήσουμε αξιοπιστία ως διεθνής δύναμη. Και άλλες δυνάμεις θα γίνουν ακόμη πιο ισχυρές στην περιοχή και ειδικά στα Βαλκάνια».

Σε αντίστοιχο μήκος κύματος και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, όπου από τις Βρυξέλλες, όπου συμμετείχε στην προσύνοδο των ηγετών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, δήλωσε πως «η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει λόγο και ρόλο. Και αυτό σημαίνει κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα», ενώ δεν παρέλειψε και το απύθμενο παραμύθι ότι η εκτίναξη των πολεμικών δαπανών του ΝΑΤΟ «πάρθηκε μόνο για να ικανοποιήσει τον Αμερικανό Πρόεδρο».

Με τις αστειότητες περί... άβουλης και ανίσχυρης ΕΕ, προσπαθούν έτσι να ξεπλύνουν και τις εγκληματικές ευθύνες της ιμπεριαλιστικής αυτής Ενωσης για το νέο μακελειό στη Μ. Ανατολή, όπως και στην Ουκρανία, αλλά και για το πολεμικό κρεσέντο με δαπάνες δεκάδων δισ. στις πλάτες των λαών. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, δεν παρέλειψε να αναπαράγει τα παραμύθια ότι τάχα «όποια αύξηση των αμυντικών δαπανών - και αυτό είναι μια κόκκινη γραμμή για εμάς - δεν πρέπει να γίνει εις βάρος των δαπανών που δίνονται για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος», λες και πόλεμος και λαϊκές ανάγκες συμβιβάζονται...