Για τον Γ. Καλατζόπουλο μίλησαν ο ομότιμος καθηγητής Θεατρολογίας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεόδωρος Γραμματάς, και η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Δημάκη - Ζώρα.

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσε η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Παρευρέθηκε ακόμα η Ηρα Ρόκου εκ μέρους του ΔΣ του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Ο ίδιος ο Γ. Καλατζόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία του, με τίτλο «Η ανεκτίμητη αξία ενός ονείρου», τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει το θέατρο για παιδιά.

«Πρώτα - πρώτα, εδώ οι θεατές είναι στα αλήθεια παιδιά. Ενώ στο θέατρο των ενηλίκων οι θεατές προσέρχονται σαν παιδιά, ακριβέστερα με την ενδόμυχη επιθυμία να ξαναγίνουν για λίγο παιδιά. Αυτό για τον ηθοποιό είναι περίπου ό,τι είναι για τον ακροβάτη το salto mortale, με ή χωρίς δίχτυ.

Και στις δύο περιπτώσεις ο καλός ακροβάτης κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Ξέρει όμως ότι αν πέσει, στη μία περίπτωση θα σκοτωθεί ενώ στην άλλη απλώς θα προκαλέσει το συγκαταβατικό γέλιο των ευγενικών θεατών ή το γιουχάισμα των άξεστων. Η αποδοχή, εκ μέρους των ενήλικων θεατών, της θεατρικής "σύμβασης" (ένα ωραίο ψέμα ήρθαμε να δούμε) αλλά και της συμβατικότητας του βίου μας λειτουργεί σαν προστατευτικό δίχτυ για τον ηθοποιό. "Αν κάνω και κανένα λαθάκι, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος".

Οταν όμως παίζει για παιδιά, οφείλει να ξέρει ότι αν "πέσει" μπορεί όχι βέβαια να σκοτωθεί, αλλά να σκοτώσει κάτι εξαιρετικά εύθραυστο: Το όνειρο που βλέπουν πολλά παιδιά μαζί, χωρίς να κοιμούνται.

Αλλη πολύ σημαντική διαφορά είναι ότι στο θέατρο για παιδιά δεν έχει πέραση ο υποκριτικός μινιμαλισμός που τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει στο θέατρο των μεγάλων (...). Αντίθετα, στο θέατρο για παιδιά ο ηθοποιός παραμένει ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής (συμπρωταγωνιστής, μαζί με τον συγγραφέα) της γιορτής.

Γιατί αυτό ακριβώς που αρέσει στα παιδιά όταν πηγαίνουν στο θέατρο είναι ότι βλέπουν ζωντανούς, αληθινούς ανθρώπους "να κάνουν πως...". Στις ταινίες της "Disney", στα κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης, στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια, στο ίντερνετ, τα παιδιά βλέπουν απίστευτες εικόνες, εφέ, λάμψεις, εκρήξεις, χρώματα, το σύμπαν να γκρεμίζεται και να ξαναχτίζεται αστραπιαία, αλλά ξέρουν, νιώθουν ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα. Οχι "στα ψέματα", αλλά ψεύτικα - έχει τεράστια διαφορά.

Στο θέατρο τους αρέσει που ένας αληθινός άνθρωπος "κάνει πως" είναι μέσα στο καράβι, "κάνει πως" πετάει με αερόστατο, "κάνει πως" έγινε μούσκεμα στη βροχή. Αμα του φέρεις πάνω στη σκηνή τη βροχή, το αερόστατο ή το καράβι, αφαιρώντας από τον θεατή το δικαίωμα στη φαντασία και από τον ηθοποιό αυτό το μοναδικό προνόμιο, να "κάνει πως", είναι σαν να σου λέει το παιδί σου "κοίτα με πώς καλπάζω καβάλα στο άλογό μου!" κι εσύ να του απαντάς "κατέβα γρήγορα απ' τον καναπέ, θα μου τον κάνεις χάλια"».

Κλείνοντας, ευχαρίστησε για την τιμή «να αναγνωρίσετε ότι το όνειρο που προσφέρουμε είναι χρήσιμο στην κοινωνία. Χρήσιμο και αποτελεσματικό, ως αντίδοτο στις φοβερές ασθένειες της εποχής μας: Τον ατομικισμό, την απληστία, τη βία και την απανθρωπιά. Και να σας εξομολογηθώ ότι αυτήν την τιμή δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα, εκτός από ένα πράγμα: Τη σοφία εκείνου του παιδιού που καβαλάει το μπράτσο του καναπέ και καλπάζει ατρόμητο και αγέρωχο προς το άγνωστο».