Ντράπηκε και η ντροπή με τις δηλώσεις Τσίπρα που τάχα κατακεραύνωναν το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. «Τον πιάσαν οι ευαισθησίες του», όταν επί πρωθυπουργίας του διακήρυσσε την ανάγκη προώθησης της διμερούς στρατηγικής συνεργασίας σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο και την υπηρέτησε με κάθε τρόπο εν μέσω σφαγής του Παλαιστινιακού λαού.
Ενδεικτικά, αρχές Απρίλη του 2018 κι ενώ το αίμα ρέει στην Παλαιστίνη με 19 Παλαιστίνιους νεκρούς, θύματα των ισραηλινών κατοχικών αρχών, δεκάδες τραυματισμένους, συλλήψεις και απειλές, ο ίδιος επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον Νετανιάχου (τον «Μπίμπι», όπως τον προσφωνούσε χαϊδευτικά), όχι βέβαια για να διαμαρτυρηθεί, αλλά για τις τελευταίες πινελιές σχετικά με την τριμερή Σύνοδο Κορυφής που ήταν να πραγματοποιηθεί λίγες βδομάδες αργότερα, στις 8 Μαΐου, στη Λευκωσία.
Κι από νωρίτερα άλλωστε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είχε αναγάγει το κράτος - δολοφόνο σε προνομιακό της συνομιλητή και συνεταίρο στην περιοχή, βαθαίνοντας τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική συνεργασία μαζί του, όπως επέβαλαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Πάνω δε στην πίτα της Ενέργειας και της διαμετακόμισης προώθησαν από κοινού το σχήμα 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ + ΗΠΑ, σχήμα που η τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ ψάχνει τρόπους να επανενεργοποιήσει), ενώ πύκνωσαν τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, μετατρέποντας τον ελλαδικό χώρο σε ένα απέραντο πεδίο «προπόνησης» ειδικά για την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία.
Διόλου τυχαία ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του καταχώνιασαν την ομόφωνη απόφαση της Βουλής το 2015 για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, αλλά ταυτόχρονα έσπευσαν τέλη Μάη του 2016, «προσπερνώντας» το έγκλημα διαρκείας που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, να φέρουν στη Βουλή (και να ψηφίσουν μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) νομοσχέδιο για επικύρωση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.
Σε μια αλληλουχία κινήσεων και «πρωτοβουλιών», και υπηρετώντας κατά γράμμα τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό για την περιοχή, η συμφωνία είχε υπογραφεί από την κυβέρνηση ήδη από τις 19/7/2015 στο Τελ Αβίβ. Τι προέβλεπε; «Κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ή εκπαιδεύσεις (οι οποίες διεξάγονται είτε μέσα στις αντίστοιχες επικράτειες των μερών είτε έξω από αυτές)»,«στρατιωτικές ασκήσεις ή εκπαιδεύσεις του προσωπικού του κράτους αποστολής μέσα στην επικράτεια του κράτους υποδοχής» ακόμα και «χωρίς την άμεση συμμετοχή του προσωπικού του κράτους υποδοχής» (τύπου «μπάτε σκύλοι αλέστε»), «κοινά προγράμματα αμυντικής έρευνας και ανάπτυξης», όπως και «οποιαδήποτε άλλη μορφή αμυντικής συνεργασίας», ενώ έμπαινε βασικός στόχος η «περαιτέρω ενίσχυση (...) της αμυντικής και στρατιωτικής συνεργασίας».
Να βάλουμε και κάτι ακόμα από αυτή την αλυσίδα συνεχών συναντήσεων και εναγκαλισμών; Νοέμβρη του 2015, επισκεπτόμενος ο Τσίπρας το Ισραήλ και σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Νετανιάχου, προωθώντας την πολιτικο-στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων, αποκάλεσε προκλητικά το ισραηλινό κράτος «φίλο» και «σύμμαχο», ενώ στο ίδιο πλαίσιο Ιούνη του 2017 διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το 3ο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ και την Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, όπου συζητήθηκαν ξανά και συμφωνήθηκαν επιχειρηματικά σχέδια και συμφωνίες. Για δε τη στρατιωτική συνεργασία, κυβερνητικές πηγές επέμεναν τότε ότι δεν ήταν στην ατζέντα, προσέθεταν ωστόσο με νόημα ότι «υπάρχει και εκφράζεται τόσο με τη συνεργασία μεταξύ των αμυντικών βιομηχανιών των δύο χωρών, όσο και με κοινές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις».
Στρωμένη δουλειά βρήκε και σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον Τσίπρα να του περνάει και σε αυτό το ζήτημα τη σκυτάλη. Ας μαζέψει επομένως τα κροκοδείλια δάκρυα.
Θ.
Feeds
Νέα πίεση Τραμπ για να γίνει ο Καναδάς «51η πολιτεία» 
