Με την τροποποίηση αυτή επιβάλλεται ποσοστό συμμετοχής 15% στους ασφαλισμένους που αντιμετωπίζονται ως εξωτερικοί ασθενείς σε Κέντρα Αποκατάστασης και Αποθεραπείας (ΚΑΑ) ανοιχτής νοσηλείας δημόσια και ιδιωτικά, ενώ πριν η συμμετοχή αυτή ήταν μηδενική. Στα συγκεκριμένα κέντρα διενεργούνται πράξεις φυσικοθεραπείας, εργοθεραπείας, λογοθεραπείας, ψυχοθεραπείας σε ασθενείς με χρόνια νευρολογικά ή/και εκφυλιστικά νοσήματα με βάση τη διάγνωσή τους, πράξεις οι οποίες είναι άκρως απαραίτητες για την εξέλιξη της νόσου και την ποιότητα ζωής του ασθενή.

Η επιβολή συμμετοχής στο 15% της συνολικής δαπάνης από την τσέπη του ασθενή για μακροχρόνιες θεραπείες, όπως είναι αυτές τις αποκατάστασης που μπορεί να διαρκούν έως και έναν χρόνο, ενδεχομένως και παραπάνω, επιβαρύνει τον ασθενή και την οικογένειά του με τεράστια ποσά, τα οποία προστίθενται στους ήδη επιβαρυμένους προϋπολογισμούς των οικογενειών με ΑμεΑ ή χρόνιο πάσχοντα. Προϋπολογισμοί που επιβαρύνονται από το αυξημένο κόστος ζωής, από τις μειώσεις ουσιαστικά σε μισθούς και συντάξεις και επιδόματα αναπηρίας, από τον αυξημένο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, από το δάνειο ή το ενοίκιο που αναγκάζεται να πληρώνει μια οικογένεια, από το αυξημένο κόστος που συνεπάγονται τελικά οι αυξημένες ανάγκες ενός ΑμεΑ ή χρονίως πάσχοντα.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι οι ανάπηροι των φτωχών λαϊκών οικογενειών να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο αυξημένο κόστος που μπορεί να φτάνει και τα 420 ευρώ ανά παραπεμπτικό. Επομένως οι ανάπηροι υποθεραπεύονται, αφού δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά ή σταματούν εντελών τις θεραπείες τους με δραματικά αποτελέσματα για την πορεία της νόσου, την ποιότητα ζωής τους, αλλά και το προσδόκιμο επιβίωσής τους.