Θετικά αξιολογούν οι επιχειρήσεις την πορεία τους για το 2024, με βάση έρευνα που πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, η οποία καταγράφει παράλληλα τα «εμπόδια» και τις «δυσκολίες» που ξεχωρίζουν οι εργοδότες για το επόμενο διάστημα. «Σφυγμός του επιχειρείν 2024-2025»: Αυτός είναι ο τίτλος της έρευνας, η οποία επιβεβαιώνει ξανά ότι αυτός ο σφυγμός «χτυπάει» όλο και πιο γρήγορα μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, αξιοποιώντας όλο το νομικό οπλοστάσιο των κυβερνήσεων για τη μέγιστη δυνατή ευελιξία και την καθήλωση των μισθών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με την έρευνα, 6 στις 10 μεγάλες επιχειρήσεις εξακολουθούν να αναφέρουν ως «εμπόδιο» το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν για τους εργαζόμενους, οι οποίες είναι μέρος του εργατικού μισθού. Οι επιχειρήσεις πάντως απαιτούν από την κυβέρνηση και νέες μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών, έχοντας ήδη πάρει «δώρο» μέσα σε μία πενταετία τη μείωσή τους κατά 5,4%. Χώρια που η κυβέρνηση κατάργησε τις προσαυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών για υπερωρίες, νυχτερινά, Κυριακές και αργίες, εξισώνοντάς τις με το καθημερινό συμβατικό 8ωρο! Βέβαια οι βιομήχανοι «παραβιάζουν ορθάνοιχτες θύρες», αφού το υπουργείο Εργασίας έχει ήδη προαναγγείλει νέα μείωση από το 2027, κατά μισή μονάδα επιπλέον.

Την ίδια στιγμή που ετοιμάζονται για νέες μειώσεις του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», οι βιομήχανοι υπερασπίζονται με ...αποφασιστικότητα και την καθήλωση των μισθών. Ετσι, μόλις το 16,4% των επιχειρήσεων δηλώνει πως σκοπεύει να δώσει αυξήσεις «υποχρεωτικά» λόγω Συλλογικών Συμβάσεων, που σημαίνει ότι πάνω από το 80% απορρίπτει κάθε σκέψη για ουσιαστικές αυξήσεις. Τα «παχιά λόγια» λοιπόν για επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ και μάλιστα σύμφωνα με τις περιβόητες «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», που υπερασπίζονται η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, δεν φαίνεται να ...ανησυχούν ιδιαίτερα τους επιχειρηματικούς ομίλους, που έχουν «δεμένο τον γάιδαρό τους» σε όλους τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων χρόνων.

Ακόμα και όσοι εργοδότες - σύμφωνα με την έρευνα - σκοπεύουν να δώσουν κάποιες «αυξήσεις», δηλώνουν ότι αυτό θα το κάνουν «για λόγους επιβράβευσης της αποδοτικότητας»! Πρώτα δηλαδή θα εξασφαλίσουν το ξεζούμισμα των εργαζομένων μέσα από τα νέα μέτρα έντασης της ευελιξίας και μετά θα πετάξουν «οικειοθελώς» ένα ξεροκόμματο, «αξιολογώντας» το πόσο «ευέλικτοι» και «αποδοτικοί» μπορούν να γίνουν οι εργαζόμενοι.

Και πώς θα γίνουν πιο «αποδοτικοί» και πιο «παραγωγικοί» οι εργαζόμενοι; Οι βιομήχανοι απαιτούν «ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας», για να έχουν το προσωπικό διαθέσιμο όπου, όπως και για όσο θέλουν. Με ωράρια - λάστιχο, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, μεγαλύτερη εντατικοποίηση και τις ελάχιστες δυνατές «μόνιμες συμβάσεις». Αυτό υπηρετούσαν οι νόμοι της διευθέτησης και της δουλειάς σε πολλαπλούς εργοδότες μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, των συμβάσεων «ελάχιστης προβλεψιμότητας», που απαλλάσσουν την εργοδοσία από «περιττά βάρη».

Η έρευνα του ΣΕΒ αποτυπώνει ότι ακόμα και μετά τα παραπάνω αντεργατικά μέτρα, ένα μεγάλο ποσοστό των εργοδοτών ξεχωρίζουν ως «βασικό εμπόδιο» για την κερδοφορία τους την «έλλειψη ευελιξίας στην εργασία»! Προφανώς γι' αυτό η κυβέρνηση ετοιμάζει άλλο ένα πακέτο μέτρων με νέες μορφές ευελιξίας, που σύμφωνα με διαρροές θα περιλαμβάνει τη διευθέτηση ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση, με αύξηση του ορίου υπερωριών, με κατάργηση «γραφειοκρατικών βαρών για προσλήψεις και απολύσεις». Τη «γραφειοκρατία» (που χαρακτηρίζεται «εμπόδιο» από το 58,2%) τη συνδέουν άμεσα με την αγορά εργασίας. Οπως αναφέρουν σχετικά δημοσιεύματα, είναι απαράδεκτο να απαιτούνται 10 μέρες για την «αποδοχή μιας οικειοθελούς αποχώρησης», επομένως πρέπει να διευκολυνθεί κι άλλο η εργοδοσία να ξεφορτώνεται προσωπικό.

Τα παραπάνω δίνουν «στο πιάτο» το πώς στήνεται το πάρτι κερδών για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως αποτυπώνουν τα πάνω από 11 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη για μια χούφτα εισηγμένων στο χρηματιστήριο: Με τους καθηλωμένους μισθούς και την ολοκληρωτική διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Οσο λοιπόν οι βιομήχανοι παρουσιάζουν ως «εμπόδια» και «δυσκολίες» ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης, άλλο τόσο αποδεικνύεται ότι «βασικό εμπόδιο» για να γίνουν πράξη οι διεκδικήσεις των εργαζομένων για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής είναι η καπιταλιστική κερδοφορία και η πολιτική που την υπηρετεί.