Υπάρχουν παραδείγματα δήμων που έχουν αναλάβει προνοιακές αρμοδιότητες από το αντίστοιχο υπουργείο και προχωρούν σε αυξήσεις των δημοτικών τελών. Δηλαδή βάζουν επιπλέον εισφορές για υπηρεσίες που μέχρι πρότινος παρέχονταν δωρεάν, όπως για παράδειγμα παιδικοί σταθμοί, παιδικές κατασκηνώσεις, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών. Τις υπηρεσίες αυτές οι δήμοι τις λειτουργούν, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, είτε με ελλιπές προσωπικό, είτε με ανειδίκευτο - κυρίως με τελειόφοιτους λυκείου ή ιδιωτικών ΚΕΚ, χωρίς επιστημονική ειδίκευση ή με εθελοντές και εθελόντριες όπως συμβαίνει με τα προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» ηλικιωμένων, ΑμΕΑ, χρονίως πασχόντων κλπ. Αυτό το προσωπικό, όσες καλές προθέσεις κι αν έχει, είναι αδύνατο να παρέχει τόσες και τέτοιες υπηρεσίες που προσφέρουν οι επιστήμονες και οι ειδικοί του τομέα αυτού, όπως είναι οι κοινωνικοί λειτουργοί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές και άλλες ανάλογες ειδικότητες.

Το προσωπικό των υπηρεσιών αυτών εργάζεται με μερική απασχόληση ή με σύμβαση έργου, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απασχολούνται και εθελοντές. Διασπάται έτσι ο ενιαίος σχεδιασμός προγραμματισμού και λειτουργίας των παρεχόμενων υπηρεσιών, ενώ δεν υπάρχει και η ανάλογη κρατική χρηματοδότηση, κάτι που λειτουργεί αποτρεπτικά στην αναβάθμιση της παροχής υπηρεσιών.

Στο μεταξύ, οι δήμοι γίνονται ολοένα και περισσότερο φορείς υλοποίησης διαφόρων προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης, τα οποία απευθύνονται στα ΑμΕΑ, αλλά και σε άλλες κατηγορίες πληθυσμού, οι οποίες έχουν ανάγκη υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, όπως είναι οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Τα προγράμματα αυτά υλοποιούνται συνήθως από δημοτικές επιχειρήσεις με την επωνυμία ΚΕΚ. Αυτά μπορούν να συνεργάζονται με ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αποκτήσει εμπειρία στον τομέα της εκπαίδευσης - κατάρτισης. Για παράδειγμα αναφέρουμε τον Ομιλο Επιχειρήσεων ΞΥΝΗ, ο οποίος έφτιαξε το ΚΕΚ ΞΥΝΗ και το οποίο με τη σειρά του συνεργάζεται με διάφορα δημοτικά ΚΕΚ. Τα προγράμματα είναι χαμηλού επιπέδου, δεν παρέχουν κάποιο αναγνωρισμένο τίτλο σπουδών στους καταρτιζόμενους, αντικαθιστούν την επαγγελματική εκπαίδευση και γενικά παρουσιάζουν όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που έχουν τα προγράμματα κατάρτισης. Πολλοί άνεργοι «τα κυνηγούν» γιατί μέσα από αυτά παίρνουν ένα «χαρτζιλίκι» για την περίοδο της ανεργίας και έχουν μια ελπίδα ότι είναι δυνατό να βρουν κάποια, έστω και προσωρινή διέξοδο. Τα προγράμματα αυτά, όπως είναι φυσικό, αξιοποιούνται από τις δημοτικές αρχές για να φτιάχνουν έναν πελατειακό κύκλο. Επειδή η πλειοψηφία τους εφαρμόζεται από δημοτικές επιχειρήσεις, τα δημοτικά συμβούλια δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στις διαδικασίες με τις οποίες γίνεται η επιλογή των καταρτιζόμενων. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι διαδικασίες αυτές είναι αποφάσεις του δημάρχου και του διευθύνοντα συμβούλου της επιχείρησης.