Με ένα τέτοιο κράτος, κανείς και πουθενά δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Το καμπανάκι έχει χτυπήσει προ πολλού για τις γερασμένες και υποσυντήρητες υποδομές, είτε πρόκειται για γέφυρες και σχολεία, είτε για έργα αντιπλημμυρικής, αντισεισμικής και αντιπυρικής προστασίας. Ακόμα και σε ασυντήρητες δημοτικές παιδικές χαρές χάθηκαν ζωές μικρών παιδιών τα τελευταία χρόνια. Το κράτος που ευθύνεται για τα ταβάνια που πέφτουν μέσα σε σχολικές αίθουσες, για το «πάμε κι όπου βγει» στο σιδηροδρομικό δίκτυο - παγίδα, για τις αυλόπορτες σχολείων που πλακώνουν μαθητές, δεν θέλει και δεν μπορεί να ελέγξει πραγματικά καμία επιχείρηση με επικίνδυνα παλιοσίδερα, που κυνηγάει το κέρδος στο «θαύμα του Τουρισμού». Το ίδιο ισχύει και με μεγάλα εργοστάσια που λειτουργούν μέσα στον αστικό ιστό και γίνονται παρανάλωμα του πυρός, σπέρνοντας τοξικά σε όλη την Αττική. Με άλλα λόγια, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Γι' αυτό είναι πρόκληση και κοροϊδία, την ώρα που η οργή φουντώνει για τον θάνατο του 19χρονου στη Χαλκιδική, η μεν κυβέρνηση να κάνει την πάπια, οι δε «αντιπολιτευόμενοι» να παριστάνουν τους Μεσσίες, που με «καλύτερους» τάχα ελεγκτικούς μηχανισμούς θα αποτρέψουν τέτοιες τραγωδίες. Το κράτος που υπηρετεί το κέρδος, σε βάρος των αναγκών, της ασφάλειας, ακόμα και της ζωής του λαού, είναι επικίνδυνο και η πάλη για την ανατροπή του είναι πιο επιτακτική από ποτέ.