Η τσιμινιέρα άναψε συμβολικά, μέχρι να ανάψει και κανονικά από τους αγώνες των εργατών

Οι συγκινητικές στιγμές όταν κάπνισε ξανά η εμβληματική καμινάδα που δεσπόζει στην περιοχή, τα δάκρυα στα μάτια που δύσκολα κρύβονταν, οι φωνές διεκδίκησης των μαθητών, η πλατιά στήριξη και συμμετοχή είναι η απάντηση στις συκοφαντίες της κυβέρνησης και στους εγκληματικούς σχεδιασμούς της.

Ταυτόχρονα είναι και ένα μεγάλο βήμα κλιμάκωσης αυτού του μεγαλειώδους αγώνα. Και όπως διατράνωσαν οι εργαζόμενοι, τα Σωματεία τους και όσοι συμμετείχαν ή στήριξαν με κάθε τρόπο την κινητοποίηση της Τετάρτης, ο αγώνας αυτός συνεχίζεται πιο δυναμικά, μέχρι να καπνίσει ξανά η τσιμινιέρα της ΛΑΡΚΟ, με επόμενο σταθμό την απεργία της Πρωτομαγιάς.

Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, οι συνάδελφοί τους από κάθε γωνιά της Στερεάς και της Εύβοιας, αλλά και την Αττική, οι βιοπαλαιστές αγρότες, κτηνοτρόφοι, επαγγελματίες, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, ο λαός της Λοκρίδας και των χωριών γύρω από το εργοστάσιο της Λάρυμνας έδειξαν ότι είναι μια γροθιά. Αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον κοινό αγώνα για να μη μαραζώσει ο τόπος τους, για να μην περάσει το έγκλημα στη ΛΑΡΚΟ, για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που τσακίζει τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ανάμεσά τους ο Χρήστος Οικονόμου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη μεγάλη απεργία του 1977, ο οποίος, παρά την ηλικία του, έκανε το καθήκον του, όπως ο ίδιος σημείωσε χαρακτηριστικά, και από τη Στυλίδα Φθιώτιδας όπου και διαμένει, βρέθηκε στη Λάρυμνα και την απεργιακή συγκέντρωση.

«Δεν γίνεται να λείψω από κανένα κάλεσμα των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Οσο με κρατάνε τα πόδια μου θα είμαι στην πρώτη γραμμή, είτε εδώ είτε στην Αθήνα είτε όπου με καλέσουν», αναφέρει. Δεν κρύβει την οργή του για το κλειστό εργοστάσιο και την καμινάδα που δεν καπνίζει. «Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς αυτό που αισθάνεται κάποιος που έχει ζήσει εδώ όταν βλέπει το εργοστάσιο κλειστό, όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι θέλουν να ερημώσουν τα πάντα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους».

Λίγα μέτρα από τον χώρο της συγκέντρωσης στην παραλία της Λάρυμνας έχει το ψιλικατζίδικό του, εδώ και 41 χρόνια, ο κ. Γιώργος, από τα ελάχιστα μαγαζιά που λειτουργούν ακόμη στη Λάρυμνα. Κράτησε ανοιχτό το μαγαζί για να καλυφθούν οι απαραίτητες ανάγκες των εκατοντάδων ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί. Από νωρίς το πρωί η κίνηση δεν μοιάζει σε τίποτα με τις υπόλοιπες μέρες. «Σήμερα θυμίζει παλιές εποχές, όταν η Λάρυμνα και ο οικισμός έσφυζαν από ζωή», μας λέει και προσθέτει: «Είναι σημαντικό που ήρθε τόσος κόσμος, από διάφορες περιοχές από ό,τι μου λένε. Για μας αυτό λέει πολλά, μας δείχνει ότι κάποιοι νοιάζονται, αλλά και επίσης, άνθρωποι, νέα παιδιά που για πρώτη φορά ήρθαν εδώ, να δουν ποια είναι η αλήθεια. Είναι ντροπή αυτό που γίνεται. Κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους. Απαξίωσαν και καταχρέωσαν τη ΛΑΡΚΟ τόσα χρόνια και τώρα την κλείνουν και θα ρημάξει ολόκληρη περιοχή».

Δυναμική παρουσία στη μεγάλη κινητοποίηση και συναυλία αλληλεγγύης είχαν οι γυναίκες της ΛΑΡΚΟ, που στέκονται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα.

«Τα καμίνια και οι μηχανές θα ανάψουν ξανά. Αυτή είναι η ζωή μας, εδώ τη χτίσαμε, εδώ θα μείνουν και τα παιδιά μας με τα σχολειά τους ανοιχτά», μας λέει η Κλεοπάτρα, σύζυγος εργαζόμενου της ΛΑΡΚΟ, που μεγάλωσε και έκανε τη δική της οικογένεια στον οικισμό του εργοστασίου. Δίπλα της η Γιάννα, εργαζόμενη στο εργοστάσιο, η οποία συμπληρώνει: «Η παρουσία τόσων ανθρώπων σήμερα εδώ είναι συγκινητική. Μας δείχνει ότι έχουμε δίκιο και δεν είμαστε μόνοι μας. Μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να μην κλείσει η ΛΑΡΚΟ, να μείνουμε στις εργασίες και τα σπίτια μας, να μη μαραζώσει ολόκληρη περιοχή».