Κι ύστερα, για την αποκατάσταση - και μόνον - της αλήθειας, κανένας δεν μ' έχει στη «δούλεψή» του, γιατί συμπάθησε τα όμορφα μάτια μου. `Η γιατί εκτίμησε το ιστορικό παρελθόν της χώρας μου. Για την ακρίβεια, η δούλεψή «του» είναι δική μου υπόθεση. Σε μένα ανήκει, εγώ έπρεπε να ήμουν αφεντικό του εαυτού μου. Εγώ δουλεύω, εγώ παράγω. Αυτός ο τύπος που διατείνεται ότι με 'χει στη «δούλεψή» του είναι ένας σφετεριστής του κερατά. Ενας κηφήνας, που εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα μου. Και τον εκμεταλλεύεται με το χειρότερο τρόπο. Μετανάστης, λέει, βαράτε του. Τι οχτάωρα, τι υπερωρίες, τι ασφάλεια... Μεσαίωνας και βάλε.

Αν κάποια φορά σηκώσω το χέρι μου και ρίξω έναν μπάτσο, σ' αυτόν τον κερατά, που με έχει, όπως λέει, στη «δούλεψή του», έναν μπάτσο σε μία από τις χίλιες φορές που καθημερινά με προσβάλλει, θα μου δώσουνε κάρτα; Σκατά θα μου δώσουν. Να, γιατί δε δημιουργώ προβλήματα. Εχω ένα μαχαίρι στο λαιμό και μου λένε χόρεψε. Και εγώ χορεύω. Χορεύω σαν σπαστικό, σαν άτομο με ειδικές ανάγκες. Γι' αυτό κάποιες φορές, την ώρα που τρώω, την ώρα που ξεκουράζομαι, ακόμα και την ώρα που κάνω έρωτα, με παίρνουν τα κλάματα. Είμαι πιεσμένος. Είμαι με το μαχαίρι στην κεντρική καρωτίδα!