«Σας προσφέρουμε συναίνεση και εσείς μας απαντήσατε με περιφρόνηση»

Η πρώτη φράση είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Αυγής» την περασμένη Τρίτη. Η δεύτερη είναι απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Και οι δύο αποτυπώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο όσα έγιναν στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την περιβόητη επιστολική ψήφο, τη βδομάδα που πέρασε.

Αστικά κόμματα και επιτελεία εκφράζουν την αγωνία τους μη χαλάσει η σούπα της συναίνεσης, που έχει χτιστεί λιθαράκι λιθαράκι και «μετράει» την από κοινού υπερψήφιση σημαντικών για το κεφάλαιο νομοσχεδίων, την υπεράσπιση στρατηγικών επιλογών του, όπως η εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, αλλά και επιμέρους «συμπράξεις», όπως αυτές που είδαμε στις περσινές τοπικές εκλογές.

Η «ανησυχία» εκφράστηκε με αφορμή την αιφνιδιαστική κατάθεση της τροπολογίας της κυβέρνησης στο νομοσχέδιο η οποία επεκτείνει την επιστολική ψήφο και στις βουλευτικές εκλογές.

Μετά απ' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, που μαζί με την Πλεύση Ελευθερίας είχαν τοποθετηθεί θετικά κατά τη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου στην Επιτροπή, δήλωσαν ότι δεν θα το ψηφίσουν στην Ολομέλεια, αν και μέχρι τελευταία στιγμή έκαναν προσπάθεια να πουν το «ναι», βάζοντας όρους στην κυβέρνηση (να αποσύρει την τροπολογία, να κάνει δεκτές άλλες δικές τους κ.λπ.).

Από κει και πέρα άρχισε ένα γαϊτανάκι αλληλοκατηγοριών ανάμεσα στη ΝΔ και στα ...προδομένα κόμματα για το ποιος υπονομεύει τη συναίνεση, με την κυβέρνηση να λέει «φόρα παρτίδα» ότι στόχος της τροπολογίας ήταν να επεκτείνει και να βαθύνει τη δεδομένη συναίνεση στην επιστολική ψήφο και όχι να την υπονομεύσει, θέλοντας να ολοκληρώσει το παραπέρα βήμα στη χειραγώγηση της ψήφου. Σκοπό τον οποίο μοιράζεται άλλωστε με τους ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Αξιοποιώντας τη θετική τους στάση απέναντι στο νομοσχέδιο (το ΠΑΣΟΚ είχε υπερψηφίσει και το προηγούμενο «για την άρση των περιορισμών» στην ψήφο των αποδήμων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκφράσει απλώς «επιφυλάξεις»), η κυβέρνηση παρουσίασε την επιστολική ψήφο ως μια «προοδευτική τομή» με ευρύτερη αποδοχή, που «διευρύνει» τάχα τη δημοκρατία και τη συμμετοχή στις εκλογές, ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο.

Ετσι, η σοσιαλδημοκρατία των ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά η Πλεύση Ελευθερίας έβαλαν ξανά πλάτη για να παρουσιάζονται ως «προοδευτικές» οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και που στην πραγματικότητα είναι βαθιά αντιδραστικές και επικίνδυνες για τον λαό.

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία, τις ίδιες μέρες που γινόταν ο καβγάς για το ναυάγιο της συναίνεσης στην ...«προοδευτική τομή» της επιστολικής ψήφου, η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να «απαγάγουν» μια συνταξιούχο και τον γιο της, ΑμεΑ, από το σπίτι τους, για να το παραδώσουν στον νέο αγοραστή που προέκυψε από πλειστηριασμό, έριξε χημικά και ξύλο σε όσους βρέθηκαν εκεί να συμπαρασταθούν και ταυτόχρονα έστειλε τα ΜΑΤ να επιτεθούν στους αγρότες που διεκδικούν μέτρα για την επιβίωσή τους.

Ας δούμε όμως πώς εκφράζεται μέχρι σήμερα σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα αυτή η συναίνεση. Πρώτα απ' όλα, θυμίζουμε ότι στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο (2019 - 2023) ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει το 50% των νομοσχεδίων της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 70%.

Η νέα κυβερνητική θητεία ξεκίνησε με εξίσου ψηλά ποσοστά κοινοβουλευτικής συναίνεσης:

- Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προλάβει ήδη να ψηφίσει 14 νομοσχέδια της κυβέρνησης ΝΔ.

- Το ΠΑΣΟΚ έχει προλάβει ήδη να ψηφίσει το 55% των νομοσχεδίων που έχει φέρει η κυβέρνηση.

- Από κοντά και τα άλλα κόμματα, όπως η Νέα Αριστερά, που έκανε κοινοβουλευτικό ντεμπούτο ψηφίζοντας «παρών» σε ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα διάφορα «κοράκια», τους servicers, σε βάρος χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας, που έχει υπερψηφίσει 9 νομοσχέδια της κυβέρνησης, ενώ σε άλλα 8 τοποθετήθηκε με «παρών».

- Στηρίζουν από κοινού το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που έχει φέρει ένα σωρό αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και θα φέρει άλλα τόσα. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά το φορολογικό νομοσχέδιο που διαλύει τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες, το νομοσχέδιο για το ιδιωτικό χρέος που παραδίδει τα χρεωμένα νοικοκυριά έρμαια στις τράπεζες, στα funds και στους servicers. Μάλιστα, στο σχετικό νομοσχέδιο το ψήφισαν σε ποσοστό 50% ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

- Τον περασμένο Δεκέμβρη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Βελόπουλος και το φασιστικό μόρφωμα «Σπαρτιάτες» ψήφισαν μαζί τις πολεμικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και όχι βέβαια για την άμυνα της χώρας.

- Ολοι μαζί εξέφρασαν ευθύς εξαρχής τη στήριξή τους στο «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», που έδινε το «πράσινο φως» για τη δολοφονία χιλιάδων ακόμα Παλαιστινίων.

- Συμφωνούν να σταλεί ελληνική φρεγάτα στην εμπόλεμη ζώνη της Ερυθράς Θάλασσας για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και των εφοπλιστών. Διαφωνούν μόνο στο αν θα ηγείται της αποστολής ο ...Μανωλιός (βλέπε ΝΑΤΟ) ή κάποιος που θα «φοράει τα ρούχα του αλλιώς» (βλέπε ΕΕ).

- Εχουν υπογράψει ή έχουν στηρίξει τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ για τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο. Ο καβγάς τους περιορίζεται στα «ανταλλάγματα», μέσω της ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής στον πόλεμο και στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.

- Δεν διαφωνούν με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά κάνουν παζάρια για τους «όρους», διευκολύνοντας και εδώ την κυβέρνηση να «χρυσώσει το χάπι» των μεγάλων ανατροπών που φέρνει σε φοιτητές - μαθητές και στις οικογένειές τους το αντιδραστικό τερατούργημα.

Είναι φανερό ότι η συναίνεσή τους αφορά στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και γι' αυτό δεν είναι ούτε τυπική, ούτε συγκυριακή.

Αντίθετα, εκφράζει ουσιαστική συμφωνία πάνω στα προτάγματά του, σε μια περίοδο μάλιστα που οξύνονται οι ανταγωνισμοί και μεγαλώνει ο κίνδυνος μιας γενικευμένης ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή, όπως και τα σημάδια μιας νέας οικονομικής κρίσης.

Στο στόχαστρο αυτής της συναίνεσης βρίσκονται τα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού, που συνθλίβονται από την πολιτική του κέρδους.

Με προβιά «προοδευτισμού» και με τη στήριξη των άλλων κομμάτων, η κυβέρνηση προωθεί αντιδραστικές αλλαγές που στόχο έχουν να θωρακίσουν το αστικό πολιτικό σύστημα από μελλοντικές αναταράξεις (βλέπε ψήφο αποδήμων), ενώ ταυτόχρονα επιβάλλει μονοθεματική ατζέντα (όπως με το νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών) μέσα από την οποία προσπαθεί προκλητικά να εμφανιστεί ως ...θεματοφύλακας των λαϊκών δικαιωμάτων, την ίδια ώρα που με την πολιτική της τα τσακίζει!

Η άλλη όψη της συναίνεσης είναι ο ψευτοκαβγάς που στήνουν με κάθε αφορμή για επιμέρους πλευρές της κοινής στρατηγικής τους, όπως αυτές τις μέρες για το λεγόμενο κράτος δικαίου, μετά τη σχετική, επιβαρυντική για την κυβέρνηση έκθεση της ΕΕ.

Ευτυχώς όμως για τον λαό, δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο. Οι δικοί του αγώνες, που ξετυλίγονται μαζικά σε διάφορα μέτωπα, είναι που ραγίζουν τη βιτρίνα της συναίνεσης των αστικών κομμάτων και αναδεικνύουν τη δύναμη της δικής του οργανωμένης πάλης.

Η αντιλαϊκή πολιτική που συναινετικά προωθούν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι παίρνει απάντηση στις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις με τις οποίες οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους και χώρους δουλειάς διεκδικούν ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, υπογραφή ΣΣΕ, ανθρώπινα ωράρια, μέτρα ενάντια στην ακρίβεια που τους τσακίζει, σε σύγκρουση με το νομικό οπλοστάσιο που έχτισαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια.

Παίρνει απάντηση στα μπλόκα και στις αγωνιστικές διεκδικήσεις των βιοπαλαιστών αγροτών, ενάντια στις εξευτελιστικές τιμές και στο ξεκλήρισμά τους από την ΚΑΠ, την οποία υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα. Με τον αγώνα τους ξετινάζουν και τα συκοφαντικά αναμασήματα που επιστρατεύουν υπουργοί της κυβέρνησης και στελέχη άλλων κομμάτων για να υπονομεύσουν τον δίκαιο αγώνα τους.

Παίρνει απάντηση από τους φοιτητές και τους μαθητές, που κατά χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και στο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση, με τα άλλα κόμματα να διεξάγουν την αντιπαράθεση στους «όρους» και στις «προϋποθέσεις». Ειδικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορούν να συνυπάρχουν δημόσια και ...«ποιοτικά» ιδιωτικά πανεπιστήμια προς όφελος των φοιτητών και των λαϊκών οικογενειών.

Από τη μία λοιπόν στέκει η ουσιαστική συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα του κεφαλαίου, από την άλλη ο λαός και οι αγώνες του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Από τη μία η «αγωνία» των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλων «προθύμων» να σβήνουν εστίες αγώνα και διεκδίκησης, από την άλλη η οργάνωση και ο συντονισμός σωματείων και φορέων που προετοιμάζουν την απεργιακή κλιμάκωση της 28ης Φλεβάρη.

Εκεί, στον αγώνα, είναι που κρίνεται το δίκιο, εκεί που ο λαός παίρνει την υπόθεση στα δικά του χέρια. Εκεί θα χρεοκοπούν και τα καλέσματα ενσωμάτωσης στους στόχους του κεφαλαίου, τα οποία τα κόμματά του με μια φωνή απευθύνουν στους εργαζόμενους.