« Δουλεύουμε σε εμπόλεμη συνθήκη ενώ δεν έχουμε πόλεμο. Εγώ για τον μήνα Οκτώβρη θα γράψω 14 εφημερίες, σημαίνει ότι 14 μερόνυχτα θα πρέπει να βρίσκομαι στο νοσοκομείο έτοιμη να αντεπεξέλθω σε οτιδήποτε προκύψει. Η διοίκηση δεν απαντά στις εκκλήσεις μας, δεν δίνει καμία διαβεβαίωση ότι αυτό το καθεστώς υπερεφημέρευσης θα αλλάξει. Το μόνο που μας λένε είναι ότι πρέπει να δουλεύουμε χωρίς να παίρνουμε ανάσα. Φτάσαμε να είμαστε πλέον επικίνδυνοι για τους ασθενείς και τον εαυτό μας. Οι αναισθησιολόγοι είμαστε παντού, στα χειρουργεία, στις ΜΕΘ, στα ΤΕΠ, στις κλινικές, στις ανακοπές, στις διασωληνώσεις, στη μεταφορά των βαρέως πασχόντων». Τα παραπάνω λόγια ήταν η κραυγή αγωνίας της 44χρονης...