Κλιμακώνεται η αντιδραστική πολιτική που έχει βάλει για τα καλά στο στόχαστρο τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς, σε όλες τις βαθμίδες και τις εκφάνσεις τους. Μετά τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια των προηγούμενων χρόνων, η κυβέρνηση προωθεί σε αυτήν τη φάση χρόνιες απαιτήσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ οι οποίες κινούνται στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της εμπορευματοποίησης της Εκπαίδευσης, της αύξησης των ταξικών φραγμών, της προώθησης της κατηγοριοποίησης και της διαφοροποίησης τίτλων...

Πρώτον: Η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δοθεί σε διαβούλευση μέχρι το τέλος του μήνα. Αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «ιστορική μεταρρύθμιση», έχει ήδη συναντήσει παλλαϊκή αντίδραση, με τις πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις φοιτητών, μαθητών, πανεπιστημιακών, μαζικών φορέων και οργανώσεων του εργατικού κινήματος. Μοιάζει να είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά δεν έρχεται μόνο του. Ερχεται να δομηθεί πάνω στο έργο και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που διαχρονικά υποβάθμιζαν και αποψίλωναν τα δημόσια πανεπιστήμια, σπρώχνοντάς τα όλο και πιο πολύ στην εμπορευματοποίηση και στη λειτουργία τους ως επιχειρήσεων για να επιβιώσουν. Ερχεται όμως και «παρέα» με νέες νομοθετικές ρυθμίσεις για την Κατάρτιση, αλλά και για το ίδιο το σχολείο.

Δεύτερον: Την Παρασκευή άρχισε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου για την Επαγγελματική Εκπαίδευση που τάζει για άλλη μια φορά... «αναβάθμιση» και «σύνδεση με την αγορά εργασίας», αλλά η ανεργία παραμένει, η πρακτική άσκηση πολλές φορές είναι απλήρωτη και το πτυχίο αποτελεί ένα ακόμα προσόν χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα. Βαφτίζει τα ΙΕΚ ΣΑΕΚ και διαφημίζει campuses εκεί που ήδη υπάρχουν συστεγαζόμενες δομές, χωρίς να λύνει κανένα πρόβλημα, όπως αυτά των απαρχαιωμένων υποδομών, των πιστοποιήσεων μετά το πτυχίο, του προσωπικού, που στην πλειοψηφία του παραμένει με μη μόνιμη σχέση εργασίας, κ.ο.κ.

Τρίτον: Η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει και ένα πολυνομοσχέδιο για την καρδιά του εκπαιδευτικού συστήματος, για το σχολείο, την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Και τι λέει ότι θα φέρει μέσα σε αυτό; «Εθνικό απολυτήριο»! Μια εξαγγελία που είχε γίνει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα, και σημαίνει να μετρούν οι βαθμοί και των τριών τάξεων του Λυκείου για την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο.

Το «εθνικό απολυτήριο», σε συνδυασμό με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση των ταξικών φραγμών και στην έκρηξη των φροντιστηρίων, σε άγχος, ανασφάλεια αλλά και παραίτηση χιλιάδων νέων από το δικαίωμα στην πανεπιστημιακή μόρφωση. Και ποια προοπτική θα τους προσφέρει; Από τη μια τις δεξιότητες με ημερομηνία λήξης, αντί για ολοκληρωμένη Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση, όπως άλλωστε προβλέπει και η στρατηγική της ΕΕ και διατηρείται με το νομοσχέδιο που συζητιέται στη Βουλή, και από την άλλη το να γίνουν «πελάτες» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, βάζοντας για άλλη μια φορά βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Και μαζί με αυτά κάνει λόγο για «άνοιγμα του σχολείου στην τοπική κοινότητα», που σημαίνει εμπορευματοποίηση υποδομών και αναζήτηση χορηγών, μιλάει για δυνατότητα επιλογής σχολείου από τους γονείς, που η εμπειρία δείχνει ότι οδηγεί σε τεράστια κατηγοριοποίηση και κλείσιμο σχολικών μονάδων, υπόσχεται νέο τρόπο διορισμού των εκπαιδευτικών και νέο τρόπο καταγραφής των κενών στα σχολεία, προκαλώντας το κοινό αίσθημα, αφού χωρίς χιλιάδες νέους μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών τα κενά απλά θα κουκουλώνονται και 40.000 - 50.000 αναπληρωτές θα συνεχίσουν κάθε χρόνο να βρίσκονται με μια βαλίτσα στο χέρι...

Η ίδια η ζωή, η καθημερινότητα του σχολείου αποδεικνύει ότι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης δεν ήταν ούτε είναι να γίνει καλύτερο το σχολείο, αλλά το να μπουν περισσότεροι φραγμοί στην προσπάθεια των μαθητών να κατακτήσουν ουσιαστική και σύγχρονη γνώση.

Γιατί Παιδεία που ξεσκαρτάρει μαθητές δεν μπορεί ποτέ να είναι ποιοτική, αναβαθμισμένη και σύγχρονη, παρά μόνο αναχρονιστική.

Γιατί Παιδεία που θεωρεί τη μόρφωση «ευκαιρία», που μπορεί να σου «τύχει» και μπορεί όχι, εκ των πραγμάτων δεν προωθεί την ισότητα αλλά είναι οπισθοδρομική και άδικη.

Το δίλημμα είναι: Σχολεία των λίγων και εκλεκτών, που ζούμε χρόνια τώρα, ή Παιδεία αναβαθμισμένη και για όλους, που είναι και το πραγματικά σύγχρονο; Πανεπιστήμια πραγματικά και αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν που να υπηρετούν την κοινωνική προκοπή, ή εμπόριο πτυχίων για όποιον έχει να πληρώσει;

Η κυβέρνηση έχει πάρει το μέρος του παλιού και των λίγων. Γι' αυτό βρίσκει απέναντί της ενωμένους φοιτητές, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, πανεπιστημιακούς και εργαζόμενους. Βρίσκει απέναντι όλους αυτούς που πέφτουν ταβάνια στα κεφάλια τους, αυτούς που βλέπουν τα σχολειά τους να συγχωνεύονται ή να κλείνουν, αυτούς που βλέπουν τους συμφοιτητές τους να κάθονται στις σκάλες και στα παράθυρα για να κάνουν μάθημα, αυτούς που δεν δέχονται να θέτουν στον εαυτό τους το ερώτημα «πόση παιδεία μπορώ να αγοράσω με αυτά τα λεφτά;».

Ολοι αυτοί μαζί όμως έχουν τη δύναμη να βάλουν φραγμούς στην πολιτική που κλείνει τον δρόμο για τους πολλούς στην πρόσβαση στη μόρφωση. Και τώρα μπαίνουν όλοι και όλες σε θέση μάχης!