Η έκδοση ολοκληρώνεται με επιλογές από την αρθρογραφία του Νίκου Καραντηνού στον «Ριζοσπάστη». Ξεχωρίσαμε το χρονογράφημά του, με τίτλο «Η πιο μεγάλη μέρα (Της Αδούλωτης Αθήνας)», που δημοσιεύθηκε στις 10 Οκτώβρη 2004 και περιγράφει το πώς ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε ξανά ελεύθερος!

«Ηταν σαν αύριο το βράδυ, που η πρωτεύουσα ζούσε σε μια γλυκιά αναμονή καρτερώντας το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας. Ακουγες τα βήματα αυτά των Γερμανών που αποχωρούσαν που θα 'ταν τα στερνά, κι εσύ με τους νέους συντρόφους της ΕΠΟΝ τύπωνες σ' αυτήν την ολονυχτία χιλιάδες προκηρύξεις, αυτές που θα 'πρεπε να μοιραστούνε στην καρδιά της Αθήνας που θα γιόρταζε τη λευτεριά της.

Οι λαϊκές γειτονιές, όλα τα τιμημένα άπαρτα κάστρα του Αγώνα, που από βδομάδες κιόλας ζούσαν ελεύθερες με τα τμήματα του ΕΛΑΣ φρουρούς στα σύνορά τους. Οι καταματωμένες γειτονιές, όλες πανέτοιμες για το μεγάλο πανηγύρι.

Η Καισαριανή, αυτό το Στάλινγκραντ του αντιστασιακού μας αγώνα, άνοιξε τα σεντούκια των κοριτσιών της και βγήκαν, προσφορά, τ' άσπρα χιονάτα υφάσματα για να ετοιμαστούν τα πανό που μ' αυτά η γειτονιά θα κατέβαινε στη μεγάλη συγκέντρωση. Είναι ο καλλιτέχνης της γειτονιάς, ο ζωγράφος Γ. Σικελιώτης, που με φλόγα θα δουλέψει το τεράστιο εκείνο πανό που ξεχώριζε εντυπωσιακά ανάμεσα στα αμέτρητα άλλα πανό...

Αυτή η μέρα, αυτές οι ώρες είναι που κι η εφημερίδα μας, ο "Ριζοσπάστης", από τα κατάβαθα της Γης όπου τυπωνόταν στα χρόνια της φασιστικής Κατοχής αλλά και της βασιλομεταξικής δικτατορίας, βγαίνει στο φως του ήλιου. Είναι χιλιάδες και χιλιάδες που τον κρατούν στα χέρια, τον χαίρονται, τον δείχνουν. Αυτό το μικρό δισέλιδο.

Η εφημερίδα μας είχε από καιρό κάνει έγκαιρα την προετοιμασία της, ώστε να βρεθεί έτοιμη την ώρα της απελευθέρωσης. Ετσι, είχε εγκαταστήσει τυπογραφείο στη Ν. Ελβετία κι από κει το συντακτικό επιτελείο τύπωνε το "Ρ", που με το μηχανισμό διανομής του προωθούσε γρήγορα σ' ολόκληρη την Αθήνα, όπου εξακολουθούσαν να είναι Γερμανοί.

Είναι χαρά ζωής να 'χεις ζήσει τέτοιες ώρες μοναδικές και στο ημερολόγιο να τη θυμάσαι αυτήν τη μέρα, την πιο όμορφη, δίπλα σε νέους συναδέλφους που τρέχουν στο ρεπορτάζ και πάνω απ' όλα μέσα στην εφημερίδα μας που σου έθρεψε όνειρα, που σ' έκανε δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος είναι μερικές φορές μοναδικός, που δε χρειάζεται τεφτέρια κι άλλα σύνεργα... Τα βλέπει, τα καταγράφει (...)».