Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τότε (12/6/2021) που «έφυγε» από κοντά μας η δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» και της τηλεόρασης του «902», η συγγραφέας και δραματουργός, η δημιουργός πολλών θεατρικών έργων που αγαπήθηκαν πολύ, η συντρόφισσά μας Σοφία Αδαμίδου.

Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Κοζάνης, τη Χαραυγή. Από παιδί ακόμα, έψαχνε να βρει τρόπους για να εκφράσει όλα αυτά που ένιωθε. Η λογοτεχνία, η ζωγραφική, το θέατρο ήταν μια ζωή το καταφύγιό της.

Ερχόμενη στην Αθήνα για σπουδές, πιο πολλές ώρες περνούσε στην «Ιριδα», κάνοντας πρόβες με το θεατρικό του Πανεπιστημίου, παρά στα αμφιθέατρα. Σε αυτά τα χρόνια οργανώθηκε στην ΚΝΕ και ανέλαβε δουλειά στον «Οδηγητή». Αυτή ήταν και η πρώτη της επαφή με τη δημοσιογραφία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 δούλεψε ως δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» και έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Παράλληλα έκανε και την εμφάνισή της στον χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές και τη βιογραφία της Σ. Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τίτλο «Σωτηρία με λένε». Ομως έγραφε χρόνια πριν. Το πρώτο της θεατρικό ήταν το «Ο πόνος είναι άντρας», για τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά δεν το έστειλε παρά μόλις το 2010 στον διαγωνισμό του ΥΠΠΟ, όπου και βραβεύτηκε.

Η συνέχεια γνωστή... Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας και διεθνώς. «Ηλιος στην πέτρα» (βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη), «Η Μυρτιά του βουνού», «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Αρης» (βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη), «Οδός Αβύσσου αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ» (βασισμένο στην επιστολογραφία του ζευγαριού) και τόσα άλλα.

Για την Σοφία η συγγραφή προερχόταν από την ανάγκη τού «Εμείς»: «Το Εγώ δεν υπάρχει, γιατί γράφοντας δεν είμαι εγώ... Είμαι ο Αρης, ο Λένι, ο Τζωρτζ, ο Τζόνι, η Τζένη, ο Αγιάννης, η Σωτηρία, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Χαλεπάς, ο Γιώργης, ο Παναγής, η Μυρτιά, η Ελένη, ο Πολκ, ο Κέισι, η Φαντίνα, ο Γαβριάς, η μάνα, ο πατέρας, ο γιος, η κόρη. Εχω ζήσει στην Τρίερ, στην Οκλαχόμα, στο επαναστατημένο Παρίσι, στο βουνό, στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι, στη Θεσσαλονίκη του 1947, στην Καλιφόρνια, στη Συρία, στο Βιετνάμ, στη Γιουγκοσλαβία, στο στρατόπεδο της Τερεζίν... Είμαστε μια φωνή που θέλει ν' ακουστεί μέσα στον θόρυβο της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και της σιωπής...».

Αυτό έκανε πράξη με όλο της το Είναι η αγαπημένη μας συντρόφισσα και γι' αυτό θα την θυμόμαστε πάντα...

• Ο Σταύρος, ο Μυρώδης (αδέλφια της Σοφίας Αδαμίδου) και η σύζυγός του, Αλεξάνδρα, προσφέρουν 100 ευρώ στο ΚΚΕ και άλλα 100 στον «Ριζοσπάστη» στη μνήμη της Σοφίας και των γονιών τους, Μαρίκας και Δημήτρη Αδαμίδη.
• Δύο χρόνια πικρής απουσίας συμπληρώνονται από τον πρόωρο, αναπάντεχο θάνατο της αδελφικής μας φίλης, μάχιμης δημοσιογράφου - συγγραφέα ΣΟΦΙΑΣ ΑΔΑΜΙΔΟΥ. Ολα την θυμίζουν: Λόγια, κείμενα, στίχοι, θεατρικά και ζωγραφικά έργα, όσα σφράγισαν η έμπνευση, η ευαισθησία, το μυαλό, ο συνεχής αγώνας της, η μεγάλη καρδιά της. Στη μνήμη της η Ρουμπίνη Σούλη, ο Γιάννης Ζαχαρόπουλος και τα παιδιά τους, Νικόλας και Βασιλική, προσφέρουν 50 ευρώ στην ΚΟ του «Ριζοσπάστη» για την εκλογική μάχη του ΚΚΕ.