RIZOSPASTIS

Το σημείο του εγκλήματος στο Πέραμα, όπου έχασε τη ζωή του ο 47χρονος εργάτης

Ηταν η στιγμή που από τα μεγάφωνα ακούστηκε ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, να ενημερώνει για τις πρώτες μεγάλες νίκες που κατέγραψε ο απεργιακός τους αγώνας. Οι απεργοί μεταλλεργάτες είχαν αποσπάσει, έπειτα από 5 χρόνια, δέσμευση ότι θα αποκτήσει ισχύ νόμου η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψαν το 2017 ύστερα από πολύμηνο αγώνα και οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κρατούσαν στα συρτάρια τους.

Υπενθυμίζεται ότι οι δύο μέρες απεργίας, την Τρίτη και την Τετάρτη, προστέθηκαν στις άλλες τέσσερις που έχουν κάνει οι εργάτες της Ζώνης από την αρχή της χρονιάς, για μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Ο τραγικός θάνατος του 47χρονου Γιάννη Νομικού, όταν έπεσε πτερύγιο προπέλας πάνω σε συνεργείο επισκευής, ήταν άλλη μια «σταγόνα» στο ξεχειλισμένο ποτήρι του διαρκούς ρίσκου για εκατοντάδες ψυχές. Το νέο εργοδοτικό έγκλημα δεν έμεινε αναπάντητο. Ολο το λιμάνι, το Πέραμα και ο Πειραιάς, σωματεία και φορείς, εργαζόμενοι και νεολαία βγήκαν στους δρόμους.

RIZOSPASTIS

Από τις απεργιακές κινητοποιήσεις της περασμένης βδομάδας

Εκεί που τα κέρδη των λίγων, μιας χούφτας εφοπλιστών και εργολάβων, συνθλίβουν τις ζωές των πολλών, αυτών που μετατρέπουν τις λαμαρίνες σε βαπόρια με το αίμα και τον ιδρώτα τους, κάθε μέρα είναι και μια αναμέτρηση με τον θάνατο. Οπως οι ίδιοι λένε, αυτό δεν συνηθίζεται με τίποτα, όσο κι αν προσπαθούν διαδοχικά οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες. Γι' αυτό και είναι «μια γροθιά», όλοι συσπειρωμένοι στο σωματείο τους. Για να μείνουν όρθιοι, να γυρνάνε σώοι και αβλαβείς στις οικογένειές τους.

«Δουλεύουμε σε τάνκια (δεξαμενές) χωρίς φρέσκο αέρα. Ο συνάδελφος στον "Σπανόπουλο" που λιποθύμησε την προηγούμενη Παρασκευή από τις αναθυμιάσεις μέσα στο τάνκι γλίτωσε τυχαία. Πολλές φορές οι σκαλωσιές είναι μονομάδερα. Γερανοί, παλάγκα, γάντζοι "δουλεύουν" χωρίς ασφάλεια. Ο συνάδελφος που σκοτώθηκε, και εγώ ήμουν εκεί, έχασε τη ζωή του γιατί δεν υπήρχε ασφάλεια. Βάζουν ανειδίκευτους εργάτες σε εξειδικευμένες εργασίες. Σε τέτοιες συνθήκες, το πλοίο όταν είναι στην επισκευή είναι πλωτή βόμβα», μας λέει ο Δημήτρης Δημ.

Ο Μάρκος Μην. πρόσθεσε: «Εγώ έσπασα ώμο και κλείδα. Επρεπε να μετακινηθεί ο ηλεκτρολογικός πίνακας του βαποριού και για τη δουλειά αυτή, επειδή είναι βαρύς, χρειάζονται σίγουρα τρία άτομα. Μου είπαν να τον μεταφέρω μόνος μου γιατί δεν μπορούσανε να περιμένουν. Τελικά ο πίνακας έπεσε πάνω μου. Με στρίμωξε. Με δυσκολία ανέπνεα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς κατάφερα να βγάλω από την τσέπη το κινητό μου και ήρθαν οι συνάδελφοι και με απεγκλώβισαν. Αυτό που σου λένε οι εργοδότες είναι ότι το βαπόρι πρέπει να φύγει την Τετάρτη ή να έχει τελειώσει μέχρι την Πέμπτη, κι εσύ αγχώνεσαι, προσπαθείς να κάνεις όλο και πιο γρήγορα. Εξουθενώνεσαι».

«Τον σταυρό μας κάνουμε κάθε μέρα που φεύγουμε από το σπίτι μας. Φεύγουμε και ευχόμαστε να ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας όρθιοι», συμπλήρωσε ο Μιχάλης Ισιδ., πατέρας δύο παιδιών. «Εχω πέσει από σκαλωσιά με μαδέρια που είχε στηθεί στο αμπάρι χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης. Το ένα μαδέρι έσπασε και εγώ βρέθηκα στο κενό και σε ύψος 6 μέτρων. Στο πέσιμο κατάφερα να πιάσω ηλεκτρολογικά καλώδια που μου έκοψαν τη φόρα και γλίτωσα. Ο πάτος ήταν γεμάτος σωληνώσεις. Δεν υπήρχε δηλαδή περίπτωση να ζήσω. Εχω δει δίπλα μου, συνάδελφό μου, άντρα δύο μέτρα, να τον βγάζουν από το τάνκι καμένο και τυλιγμένο σε μέγεθος μωρού». Και επανέλαβε, δείχνοντας: «Είχε γίνει τόσος, όσο ένα μωρό!». Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής πρόσθεσε: «Εσκασε το εργαλείο προπανίου. Είχε φθαρμένα καλώδια. Ευτυχώς, λίγο πριν είχε στείλει τον βοηθό του να πάρει καφέ. Διαφορετικά θα ήταν δύο οι καμένοι. Τρεις μέρες έκανα να ξαναπατήσω στο καράβι».

«Ναι... Και άμα κάνεις και καμία παρατήρηση στους εργοδότες και τα τσιράκια τους για να διορθωθεί κάτι που το βλέπεις ότι είναι επικίνδυνο σε κοιτάνε και περίεργα. "Ανήκεις στο Σωματείο;", σου λένε. "Ρε φίλε, να γυρίσω σπίτι μου στα παιδιά μου σώος θέλω", απαντάς», μας λέει εξοργισμένος ο Αλέξης Καμπ., πατέρας δύο παιδιών και αυτός, που άκουγε τον συνάδελφό του. «Και μετά λένε για χαμογελαστά πρόσωπα στη Ζώνη. Κοροϊδεύουν δηλαδή και από πάνω. Για να έρθουν εδώ μόνο σε μία βάρδια να δουν πώς βγαίνει το μεροκάματο να τους φύγει λίγο ο τάκος...».

«Πάντως εγώ και οι περισσότεροι από εμάς δεν το βάζουμε κάτω. Βλέπουμε το στραβό, το επικίνδυνο; Παίρνουμε αμέσως το Σωματείο. Και αυτό προσπαθούμε να μάθουμε και στα νέα παιδιά που είναι ανειδίκευτα και τα βάζουν να κάνουν επικίνδυνες εργασίες, ότι το Σωματείο είναι το στήριγμά τους. Αλλιώς οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. Και αν ισχύσει ότι η Σύμβασή μας θα γίνει υποχρεωτική και θα γίνονται και καθημερινά έλεγχοι από την Επιτροπή, σίγουρα θα είναι ακόμα μεγαλύτερη η προστασία για μας και δίδαγμα για τους νέους στη δουλειά ότι στη Ζώνη και παντού κανένας από τους "σωτήρες" δεν έχει χαρίσει τίποτα. Ο,τι έχουμε είναι με αγώνες και αίμα».

Ο Χρυσοβαλάντης Κ. θα μας πει: «Εχω χάσει τη δουλειά μου επειδή διαμαρτυρήθηκα για μέτρα προστασίας. Μπαίνεις μέσα στο βαπόρι και βλέπεις τα καλώδια ρεύματος υψηλής τάσης να είναι χύμα αντί μέσα σε ειδικές κολόνες. Τρύπες πάνω στο κατάστρωμα που αν ξεφύγεις βρέθηκες στο κενό, ακάλυπτες, ενώ θα έπρεπε ο εργολάβος να έχει φροντίσει να τις καλύψει με ειδικές κατασκευές. Λάστιχα για παροχή οξυγόνου ή προπανίου με φθαρμένα ασφαλιστικά, τα οποία θα έπρεπε να προστατεύουν για να μην ξαναγυρίζει στην μπουκάλα το αέριο και να αποφεύγεται η έκρηξη. Και από πάνω άγχος για γρήγορα. Το καράβι είναι χρονοναυλωμένο και χάνει τη μέρα εκατοντάδες εκατομμύρια ναύλα. Και εσύ να τρέχεις χωρίς ανάσα. Δεν πάει έτσι. Εφτασαν να με βάλουν να δουλέψω σε δεξαμενή που δεν είχε πιστοποιητικό γκαζ φρι (καθαρισμό από λιμνάζοντα εύφλεκτα αέρια) χωρίς να το ξέρω. Η ζωή μου κορόνα - γράμματα για το κέρδος τους και αν λαμπαδιάσεις όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοι, έχασες»...