Κινηματογραφική βδομάδα με 11 ταινίες να παίρνουν διανομή, αριθμός πρωτοφανής για την εποχή, εκ των οποίων διαλέξαμε να μιλήσουμε για 6. Βεβαίως ξεχωρίζει το κύκνειο άσμα του τεράστιου Πιερ Πάολο Παζολίνι, «Salο, 120 Μέρες στα Σόδομα», που βγαίνει σε επανέκδοση στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema».

Επίσης, αυτήν την Κυριακή από τις 12 θα προβληθούν στο «Studio» οι ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου «Μέρες του '36», «Θίασος» και «Οι κυνηγοί». Τον επόμενο μήνα σειρά παίρνει «Ο Μεγαλέξανδρος».

Η στήλη, όμως, προτείνει και την ταινία «Ακόμα και η βροχή» (Tambien la lluvia / 2010) της Ισίαρ Μπολαίν, σε σενάριο του Πολ Λάβερτι - σεναριογράφου του Κεν Λόουτς - που είναι τόσο επίκαιρη και συγκλονιστική και δείχνει χωρίς περιστροφές ότι ανά τους αιώνες το κέρδος του κεφαλαίου είναι εκείνο που αφαιρεί ακόμα και τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα όπως το νερό και δείχνει ότι η αντίσταση του λαού είναι ο μόνος δρόμος.

«Πουλάνε τα ποτάμια μας ενάντια στη θέλησή μας. Πουλάνε τα πηγάδια μας, τις λίμνες μας, ακόμα και τη βροχή που πέφτει στα κεφάλια μας. Διά νόμου. Δεν μας επιτρέπουν να μαζέψουμε το νερό της βροχής. Και ποιος παίρνει ακόμα και το νερό της βροχής; Μια εταιρεία με ιδιοκτήτες που ζουν στο Λονδίνο και την Καλιφόρνια. Φίλοι, ποιο θα 'ναι το επόμενο πράγμα που θα κλέψουν; Τον αέρα απ' την ανάσα μας;».

Αντιγράφουμε από την κριτική της αγαπημένης μας συντρόφισσας Τζίας Γιοβάννη στην εφημερίδα, όταν βγήκε η ταινία στους κινηματογράφους: «Η ταινία φθάνει σε στιγμές που αγγίζει βαθιά, που προτρέπει να σκεφτείς πάνω στην πραγματικότητα που περιβάλλει εσένα τον ίδιο. Εγείρει ερωτήματα χωρίς να απαντά σ' αυτά. Σπρώχνει όμως καθοριστικά με τη γραφή της προς μια ξεκάθαρη κατεύθυνση, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή διγλωσσία. Χωρίς ούτε στιγμή να γέρνει στο μελό - παρά τη συναισθηματική φόρτιση των σκηνών του τέλους, τη φιλία, την αλληλεγγύη. Η ταινία καταλήγει σε διά ταύτα. Σπέρνει σπόρο αισιοδοξίας, κάτι που η τέχνη καλείται να κάνει... Αυτό είναι και το μήνυμα της ταινίας. Η παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ισόβαρο της ζωής. Τίποτα δεν αξίζει όσο η ανθρώπινη ζωή...».

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, με οδηγό το βιβλίο «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκήσιου ντε Σαντ, το μεταφέρει στο Σαλό, ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τέσσερις εκπρόσωποι της φασιστικής εξουσίας απάγουν έφηβα κορίτσια και αγόρια και τα υποβάλλουν σε σεξουαλική κακοποίηση και βασανιστήρια μέχρι θανάτου, την άνοιξη του 1944.

Το «Σαλό», η τελευταία ταινία του σπουδαίου μαρξιστή σκηνοθέτη, δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε πιθανόν κάποιος έχει δει, μέχρι τότε. Είναι μια ταινία που δεν περιγράφεται με λέξεις, όσες σπουδαίες αναλύσεις κι αν διαβάσει κανείς. Το «Σαλό» είναι η απόλυτη ενσάρκωση του φασισμού σε εικόνες. Ο Παζολίνι δεν ήθελε απλώς να σοκάρει. Ηθελε να κάνει τον θεατή να κατανοήσει την ουσία του φασισμού από τα μύχια της ψυχής του μέχρι τους πόρους του δέρματός του. Και ακριβώς γι' αυτό, κανείς δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει ούτε ένα πλάνο της ταινίας. Ο θεατής σε πρώτη ανάγνωση αρκεί να γνωρίζει το προφανές ιστορικό πλαίσιο. Ιταλία 1944, Φασισμός. Σε δεύτερη ανάγνωση μπορεί να εντρυφήσει στο γιατί ο Παζολίνι επέλεξε το έργο του Ντε Σαντ και δανείστηκε τα μυθιστορηματικά σχήματα του Δάντη. Το μεγαλοφυές στο «Σαλό» είναι το ιστορικό πλαίσιο που μεταφέρει το μυθιστόρημα. Οπως έλεγε και ο ίδιος: «Το Σαλό είναι η χορογραφία του φασισμού. Είναι μια μεταφορά για τη σχέση της εξουσίας με τα υποκείμενά της. Σε αυτή την ταινία, το σεξ δεν είναι παρά μια αλληγορία της εμπορευματοποίησης των σωμάτων στα χέρια της εξουσίας. Τίποτα δεν είναι πιο αναρχικό από την εξουσία. Υποκινούμενη από τις οικονομικές ανάγκες της που διαφεύγουν από την κοινή λογική, η Εξουσία έχει απόλυτη αυθαιρεσία». Στις λίγες λέξεις της στήλης δεν περιγράφεται ούτε το 1/1.000 από το «Σαλό»... Με την προτροπή να μην το χάσετε, υπογραμμίζουμε ότι είναι αυστηρά ακατάλληλο για ανήλικους.

Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα έχει για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Οταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, έρχεται ο εγγονός τους Κλέβερ, και τότε θα μπει το δίλημμα εάν θα μείνουν ή θα φύγουν από τον τόπο τους.

Ποιητικός ρεαλιστικός κινηματογράφος από τη Βολιβία. Η σκληρή ζωή των ιθαγενών αποτυπωμένη σε λιτά κάδρα απίστευτης ομορφιάς. Το ζήτημα του νερού και εδώ είναι κυρίαρχο και ζωτικής σημασίας. Ολόκληροι πληθυσμοί μετακινούνται, ολόκληρες περιοχές ερημώνουν. Διαφορετική ταινία από την «Ακόμα και η βροχή». Ο αγώνας εδώ είναι διαφορετικός. Αγώνας εδώ σημαίνει μένω στο σπίτι μου με όποιο κόστος, ακόμα και τον θάνατό μου. Δυο πολύ διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ζητήματος που ταλανίζει την ανθρωπότητα. Εκεί εξεγείρονται, εδώ σιωπούν, όμως ποτέ δεν παραδίνονται.

Οταν καταρρέει το τείχος του Ελληνορθόδοξου Νεκροταφείου της Τεργέστης, μια ομάδα φαντασμάτων του 18ου αιώνα αποφασίζει να βγει μια βόλτα στην πόλη. Αστοί και φτωχοδιάβολοι, ανεξάρτητες γυναίκες, στρατηγοί, ιερείς, επαναστάτες μαχητές μάς ταξιδεύουν στον χωροχρόνο και αφηγούνται περιστατικά που συνδέουν τους ήρωες της Ιστορίας με τις πιο ανθρώπινες και αστείες πλευρές τους.

Η ταινία του Θάνου Αναστόπουλου ανασκαλεύει μέσα στα κανάλια της Ιστορίας και βγάζει στο σύγχρονο προσκήνιο τους ήρωες της Επανάστασης του 1821, μέρος του ελληνισμού της Τεργέστης, από τη λήθη, προσπαθώντας να μας εκφράσει ότι αν και κάτω από τελείως διαφορετικούς κοινωνικούς όρους, το διαχρονικό ζητούμενο είναι ο αγώνας για ελευθερία. Η προσέγγισή του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, κυρίως γιατί αναδεικνύει ότι η Ιστορία είναι παντού, οι ήρωές της είναι ζωντανοί ανάμεσά μας, είναι κομμάτι μας που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με την προσέγγισή του πάνω στους ήρωες, δεν έχει παρά να αφουγκραστεί την ιστορία και όσα σοβαρά ή ευτράπελα έχει να μας αφηγηθεί. Μια από τις ελάχιστες ενδιαφέρουσες ταινίες για την επέτειο των 200 χρόνων.

Στα 40 της, η Λέιλα έχει περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια της. Ενώ έχουν απεγνωσμένη ανάγκη από οικονομική υποστήριξη, η Λέιλα καταστρώνει ένα σχέδιο για να σώσει την οικογένεια από τη φτώχεια. Οταν, όμως, ανακαλύψει ότι ο πατέρας τους κρύβει έναν οικογενειακό θησαυρό, έρχεται χάος στην ήδη εύθραυστη δυναμική της οικογένειας.

Μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και την κωμωδία, χωρίς να καταφέρνει να ισορροπήσει τις προθέσεις της. Ουσιαστικά μας δείχνει τις συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας που βάζουν την αφοσίωσή τους στις παραδόσεις του Ιράν πάνω από τη ζωή τους. Η επιθυμία του πατέρα είναι σεβαστή, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν αποφασίζει, όπως κι αν φέρεται στα παιδιά του. Οικογένεια ίσον κοινωνία για τον Ρουσταγί, που χρειάζεται 165 λεπτά για να μας πει το προφανές...

Με σκοπό να χρηματοδοτήσει τις έρευνές της, μια επιστήμονας δέχεται την πρόταση να πάρει μέρος σε ένα απίστευτο πείραμα. Για τρεις βδομάδες θα πρέπει να συγκατοικήσει με ένα ανθρωποειδές ρομπότ, τον Τομ...

Κομεντί με κοινωνικό προβληματισμό θα χαρακτηρίζαμε την ταινία της Σρέντερ, η οποία αντλεί τη θεματολογία της από την έλευση της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας. Η ταινία πραγματεύεται τον έρωτα μεταξύ ανθρώπου και μηχανής και μας κάνει να αναρωτηθούμε εάν η τελειότητα ενός μηχανήματος, που είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες ενός ανθρώπου, μπορεί να υποκαταστήσει τον έρωτα μεταξύ δυο ανθρώπων, όσο διαφορετικοί κι αν είναι μεταξύ τους. Ερώτημα που και η ίδια η ταινία δυστυχώς το αφήνει αναπάντητο. Είναι άραγε η φύση του ερωτήματος τέτοια που να χωράει αμφιβολία; Περισσότερο προβληματιστήκαμε για τις προθέσεις της σκηνοθέτιδας παρά για το ίδιο το ερώτημα που θέτει.

Ο John Wick βρίσκει τον τρόπο να νικήσει την Υψηλή Τράπεζα. Πριν όμως κερδίσει την ελευθερία του, πρέπει να αντιμετωπίσει έναν εχθρό με πανίσχυρες συμμαχίες σε όλη την υφήλιο και δυνάμεις που θα μετατρέψουν παλιούς φίλους σε εχθρούς.

Οι φαν του είδους δεν θα απογοητευτούν. Σε αυτά τα 169 λεπτά ο Τζον Γουίκ, πάντα άτρωτος και ακαταμάχητος, τα βάζει με θεούς και δαίμονες και σκοτώνει, θεαματικά, περισσοτέρους από όλες τις τρεις προηγούμενες ταινίες, ίσως και λίγους παραπάνω... και τινάζει το πέτο του από τη σκόνη. Δεν θα αποκαλύψουμε τίποτα άλλο για την ταινία, παρά μόνο θα επισημάνουμε ότι εάν κάποιος δεν έχει δει τις προηγούμενες ταινίες, δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι είναι η Υψηλή Τράπεζα κ.λπ. Τόσο ο Κιάνου Ριβς όσο και ο σκηνοθέτης Τσαντ Σταχέλσκι με δήλωσή τους αφιέρωσαν την ταινία στον εξαιρετικό ηθοποιό Λανς Ρέντικ που «έφυγε» τόσο πρόωρα από κοντά μας την περασμένη βδομάδα. Αραγε θα δούμε και «John Wick Κεφάλαιο 5»; Αγνωστο προς το παρόν.