Πραγματοποιούμε τη σημερινή μας σύσκεψη ύστερα από 20 μέρες πολύ μαζικών απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων που συντάραξαν τη χώρα. Κινητοποιήσεις που ξέσπασαν μετά το έγκλημα στον σιδηρόδρομο στα Τέμπη και τη δολοφονία 57 συνανθρώπων μας, στην πλειοψηφία τους νέων σε ηλικία.

Αυτό το τραγικό γεγονός αποτέλεσε τη σπίθα για να ξεχυθούν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαία, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των Εργατικών Κέντρων και των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητικών συμβουλίων και των συντονιστικών τους, των Ενώσεων γονέων και άλλων μαζικών φορέων. Ο πόνος που κυριάρχησε σε όλους μας, έγινε σε λίγες ώρες οργή και η οργή μετατράπηκε σε αγώνα. Αγώνα οργανωμένο και συνειδητό! Αγώνα που έφερε στο προσκήνιο το μεγάλο θέμα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής απέναντι στην αδηφάγα πολιτική του καπιταλιστικού κέρδους που δεν διστάζει να θυσιάζει ανθρώπινες ζωές για να φουσκώνουν τα ταμεία των επιχειρηματικών ομίλων.

Και θέλουμε για άλλη μια φορά να ανανεώσουμε τον όρκο που δώσαμε στα θύματα και στις οικογένειές τους. Τον όρκο που έχουν δώσει τα συνδικάτα στους δολοφονημένους των Τεμπών, του Ματιού, της Μάνδρας, στα θύματα από μεγάλες φυσικές καταστροφές, από τα εγκλήματα της εργοδοσίας και του κράτους στους χώρους δουλειάς... «Ολων των νεκρών θα γίνουμε φωνή, κανένα έγκλημα δεν θα συγκαλυφθεί».

Γι' αυτό συζητάμε σήμερα εδώ. Συζητάμε πώς θα συνεχίσουμε. Πώς θα δυναμώσει το ποτάμι του αγώνα και πώς θα μετατραπεί σε ορμητικό χείμαρρο που θα ξηλώσει την εγκληματική πολιτική του κεφαλαίου και της εξουσίας που το υπηρετεί. Θα επιβάλει ουσιαστικά μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Γιατί η ζωή μας δεν είναι κόστος. Η ζωή μας έχει αξία και μας αξίζει μια ζωή με σύγχρονα δικαιώματα με βάση τις συνθήκες και τα επιστημονικά επιτεύγματα της εποχής μας.

Δεν μπορούμε παρά από αυτό το βήμα να χαιρετίσουμε τους μαζικούς αγώνες των συνδικάτων στη Γαλλία. Εκατομμύρια Γάλλοι είναι για δυο βδομάδες στους δρόμους νεκρώνοντας τους χώρους δουλειάς, μεγάλους κλάδους στην Ενέργεια, στις μεταφορές, στη χημική βιομηχανία και αλλού, υπερασπιζόμενοι τα ασφαλιστικά και εργασιακά τους δικαιώματα. Οι αγώνες αυτοί έχουν μαζικότητα, αντοχή, οργανώνονται από μεγάλα συνδικάτα σε χώρους δουλειάς και κλάδους, αντιμετωπίζουν με επιτυχία τα μέτρα επιστράτευσης και καταστολής.

Αύριο είναι η μέρα μιας ακόμα πανεργατικής - πανεθνικής τους απεργίας. Είμαστε δίπλα τους. Με κάθε τρόπο. Με μηνύματα και ανακοινώσεις αλληλεγγύης. Αντιπροσωπείες του ΠΑΜΕ θα διαδηλώσουν αύριο με τα ταξικά μας αδέρφια στη Μασσαλία και στο Παρίσι. Χτες τα σωματεία του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη έκαναν κινητοποίηση στο προξενείο της Γαλλίας. Αυτήν την ώρα πραγματοποιεί κινητοποίηση το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας στο τοπικό προξενείο. Σε συγκέντρωση καλούν τα συνδικάτα της Αττικής, αύριο (σ.σ. σήμερα), στις 6.30 μ.μ. στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα.

Οι κινητοποιήσεις που γίνονται στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και αλλού επιβεβαιώνουν ότι η εγκληματική πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ δεν γνωρίζει σύνορα. Είναι ίδια και αδυσώπητη για τους λαούς που πληρώνουν με μεγάλες θυσίες την κερδοφορία και τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων. Μεγαλώνει η φτώχεια, η εκμετάλλευση, οι λαοί μετράνε εκατομμύρια νεκρούς από φυσικές καταστροφές, από τις πανδημίες αλλά και από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Απέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα. Με τα συνδικάτα τους και με τους μαζικούς φορείς τους, οργανωμένα, παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους. Οι αγώνες αυτοί - οι οποίοι οργανώνονται κατά βάση από πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, κόντρα στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής ειρήνης που προσπαθούν να επιβάλουν η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και πολλές εθνικές Γενικές Συνομοσπονδίες - αναδεικνύουν τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι όταν οργανωμένα αμφισβητούν τον αντιλαϊκό μονόδρομο και διεκδικούν αξιοπρεπείς όρους δουλειάς, αμοιβής, ζωής.

Η ενεργοποίηση όλου του αντιδραστικού - αντιαπεργιακού οπλοστασίου από την κυβέρνηση Μακρόν, τα μέτρα για την απαγόρευση των απεργιών στη Μ. Βρετανία, οι κατασταλτικοί νόμοι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δείχνουν τον φόβο και την ανησυχία των αστικών κυβερνήσεων απέναντι στη μαζική λαϊκή κινητοποίηση και ταυτόχρονα ρίχνουν τη μάσκα του «προοδευτισμού» από κυβερνήσεις που πλασάρονται ως τέτοιες, αποδεικνύεται όμως ότι δεν διστάζουν πουθενά προκειμένου να θωρακίσουν τα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου.

Η δολοφονία στα Τέμπη αποδείχτηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού μας, ειδικά για τη νεολαία που εδώ και μια δεκαετία βιώνει μια ζωή άδικη, σκληρή, όπου τα όνειρά της μετατρέπονται σε εφιάλτες. Στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου 20ήμερου πήραν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες. Με βάση δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες αποτυπώνεται ότι πάνω από 2.500.000 άνθρωποι - και σε αυτούς δεν υπολογίζονται οι μαθητές - πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις έστω και μια φορά. Ο μεγαλύτερος αριθμός μετά το 2011.

Η λαοθάλασσα που κατέκλυσε όλες τις πόλεις της χώρας, ειδικά στην απεργία στις 8 Μάρτη, έστειλε την κυβερνητική προπαγάνδα στα σκουπίδια. Συνέθλιψε την άθλια επιχείρηση απαλλαγής ευθυνών της σημερινής κυβέρνησης και των προηγούμενων, της «Ηellenic Train», του ΟΣΕ. Ανέδειξε το βασικό αίτημα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής ενάντια στην εγκληματική πολιτική του κόστους - οφέλους.

Απάντησε στην οργανωμένη προσπάθεια που έκαναν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να πετάξουν το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλον, αθωώνοντας και οι τρεις μαζί τη δολοφονική πολιτική του κέρδους και καλλιεργώντας για άλλη μια φορά τον εφησυχασμό ότι μια καλύτερη κυβέρνηση αρκεί για να διορθωθεί η κατάσταση. Δεν είναι τυχαίες, από την πρώτη στιγμή, οι δηλώσεις Μητσοτάκη για «ανθρώπινο λάθος» και Τσίπρα ότι «δεν είναι η ώρα να αποδοθούν ευθύνες».

Ομως, και σε αυτή την προσπάθεια απέτυχαν. Το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, το έγκλημα αυτό έχει ιστορία» δόνησε όλες τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην ίδια δημοσκόπηση, το 65% των ερωτηθέντων αναγνωρίζουν τις διαχρονικές ευθύνες όσων εφάρμοσαν αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική. Το «Ποτέ ξανά» στα χείλη χιλιάδων διαδηλωτών βρήκε την έκφρασή του στο σύνθημα «Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι' ανθρώπινες ζωές».

Μέσα σε αυτήν την αγωνιστική πορεία ξεχώρισε ο αγωνιστικός και οργανωτικός ρόλος των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητικών συντονιστικών και άλλων μαζικών φορέων. Αναδείχτηκε για άλλη μια φορά η δύναμη του οργανωμένου λαού απέναντι όχι μόνο στην καταστολή και την τρομοκρατία αλλά και απέναντι στη διευρυμένη προσπάθεια χειραγώγησης του κινήματος. Απέναντι στην προσπάθεια να μη φουντώσει ο αγώνας ή έστω να περιοριστεί στις τραγικές συνέπειες και στο «ανθρώπινο λάθος», να εξαγνιστεί αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το τραγικό γεγονός, το ΠΑΜΕ κάλεσε την εργατική τάξη και όλο τον λαό να αγωνιστούν για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα, να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες. Σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές έγινε πλατιά γνωστή η ανακοίνωση - προειδοποίηση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στον ΟΣΕ, μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, ότι η πολιτική της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης στον σιδηρόδρομο διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για ένα μεγάλο δυστύχημα. Ακολούθησαν οι καταγγελίες και τα εξώδικα συνδικαλιστών και σωματείων του ΟΣΕ που ήρθαν στο φως.

Αγνοήθηκαν τα ανώδυνα καλέσματα «να σβήσουμε τα φώτα σε ένδειξη πένθους» ή να κάνουμε «διαμαρτυρίες σιωπής». Η πραγματική θλίψη και ο σεβασμός στα θύματα και τις οικογένειές τους μετατράπηκαν σε οργανωμένο αγώνα.

Τα συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα, αγκαλιάζοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων στον σιδηρόδρομο και τις πρωτοβουλίες του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, των φοιτητικών συλλόγων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, των τοπικών Εργατικών Κέντρων, κλιμάκωσαν με δεκάδες τοπικές, περιφερειακές, κλαδικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, συναυλίες, παραστάσεις διαμαρτυρίας, εκατοντάδες καταλήψεις σε σχολεία και σχολές, με δυο πανεργατικές απεργίες, στις 8 και 16 Μάρτη, νεκρώνοντας τις μεταφορές, μεγάλα εργοτάξια και εργοστάσια της χώρας, τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες.

Σε όλη αυτήν την κλιμάκωση εμπόδιο ήταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία στοιχήθηκε πίσω από το βασικό αφήγημα της κυβέρνησης περί «ατομικού λάθους» και «κακής ιδιωτικοποίησης». Με πρόσχημα το συνέδριό της αρνήθηκε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση. Η απεργία όμως στις 8 Μάρτη έγινε με αποφάσεις άνω των 30 Εργατικών Κέντρων και 20 Ομοσπονδιών του ιδιωτικού τομέα, με εκατοντάδες αποφάσεις συνδικάτων, με απόφαση της ΑΔΕΔΥ κάτω από την πίεση των Ομοσπονδιών και των σωματείων του δημόσιου τομέα, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία της στην αρχή αρνιόταν. Η μεγάλη κινητοποίηση στις 8 Μάρτη ανάγκασε τελικά και την ηγεσία της ΓΣΕΕ να συμφωνήσει σε νέα απεργία στις 16 Μάρτη, χωρίς όμως να την δουλέψει ουσιαστικά, ενώ συνέχισαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην ίδια εκφυλιστική γραμμή δικαιολόγησης της εμπορευματικής λειτουργίας τέτοιων κρίσιμων υποδομών.

Η οργανωμένη και αγωνιστική στάση των εργαζομένων και της νεολαίας απέκρουσε και κάθε προσπάθεια καταστολής του κινήματος, κάθε προσπάθεια να στηθούν προβοκάτσιες με τους γνωστούς μηχανισμούς. Απέτυχαν όσοι προσπάθησαν με συλλήψεις, με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, με τον εκφοβισμό ακόμα και μαθητών να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις. Αναδείχτηκε για άλλη μια φορά ο αντιδραστικός ρόλος των ειδικών δυνάμεων καταστολής της αστυνομίας (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΟΠΚΕ κ.ά.) που πρέπει να καταργηθούν. Οι κατασταλτικοί - αντιαπεργιακοί νόμοι Χατζηδάκη και Χρυσοχοΐδη έγιναν κουρελόχαρτα από ένα τεράστιο κύμα απειθαρχίας που τους σάρωσε.

Ο οργανωμένος και συνειδητός αγώνας διέψευσε όσους υπολόγιζαν ότι οι κινητοποιήσεις θα ξεφουσκώσουν σε λίγες μέρες, όσους πίστεψαν ότι «θα επανέλθει σύντομα η κανονικότητα». Ομως, οι πραγματικοί ένοχοι έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Τα υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυά τους, οι προσχηματικές παραιτήσεις, τα δημόσια «συγγνώμη» δεν συγκινούν κανέναν.

Επεσαν έξω όσοι υπολόγισαν να φέρουν το κίνημα στα μέτρα τους. Οσοι συνεχίζουν να καλλιεργούν ότι «φταίει η κακιά η χώρα», «η κακιά ιδιωτικοποίηση», «το αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό κράτος». Δεν είναι τυχαίες οι συντεταγμένες και συγχρονισμένες δηλώσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα ότι στόχος τους είναι να αλλάξουν το κράτος, ότι θα διαπραγματευτούν και οι δυο μαζί μια καλή συμφωνία ιδιωτικοποίησης με την «Hellenic Train», ότι «φταίει η αναξιοκρατία».

Μα καλά, σε ποιους απευθύνονται; ΟΣΕ και «Hellenic Train» είναι γεμάτες αξιολογήσεις και πιστοποιήσεις. Η ΕΕ χρηματοδότησε με 1,5 δισ. ευρώ το κράτος και τους συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους ακριβώς γιατί αξιολόγησε θετικά την πορεία εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρομικών μεταφορών. Τέτοια θετική αξιολόγηση πήραν γιατί μειώθηκε το προσωπικό κατά 1.600 άτομα μέσα σε λίγα χρόνια. Τέτοια θετική αξιολόγηση έχουν οι μηχανοδηγοί στα τρένα που δουλεύουν 9 μέρες συνεχόμενες χωρίς ρεπό, όπως ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και έχουν το θράσος να μιλούν και για ασφαλείς μεταφορές.

Εχουν το θράσος να μιλούν για καλές ιδιωτικοποιήσεις. Δεν έχουν δει τα τσακισμένα κορμιά στην COSCO και στα αεροδρόμια της «Fraport», τα εργοδοτικά εγκλήματα και τους νεκρούς σε αυτούς τους χώρους δουλειάς; Τα εξαντλητικά ωράρια και τους μισθούς πείνας; Ο κατάλογος είναι ατελείωτος...

Αυτή η χώρα, το λεγόμενο επιτελικό αστικό κράτος είναι πολύ ικανό να κάνει ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, να συνεδριάζουν τα δικαστήρια μέσα σε λίγες ώρες για να βγάλουν για απεργία παράνομη, να στέλνει διμοιρίες αστυνομικών για να κάνει εξώσεις σε φτωχούς και αρρώστους. Να καταστέλλει τις κινητοποιήσεις του λαού. Είναι κράτος ικανό να πουλάει την Ενέργεια, το νερό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τις μεταφορές, τη ΛΑΡΚΟ και άλλες επιχειρήσεις στους ιδιώτες. Να δίνει μέσα από τα διάφορα ταμεία ανάπτυξης και τις κρατικές επενδύσεις δισ. ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους ενώ στην κοινωνία διευρύνεται η φτώχεια. Είναι κράτος ικανό να σακατεύει το δημόσιο σύστημα Υγείας και ταυτόχρονα να μπουκώνει με δισ. ευρώ τα «κοράκια» των ιδιωτικών ομίλων της Υγείας και μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας, όπου ακόμα χάνουν τη ζωή τους οι συνάνθρωποί μας από τον κορονοϊό.

Δεν φταίει λοιπόν η (χ)ώρα, όπως εύστοχα φωνάζει ο λαός μας. Φταίει το κέρδος. Η πολιτική της εμπορευματοποίησης που βάζει την ανθρώπινη ζωή στο ζύγι του κόστους - οφέλους.

Γι' αυτό, αυτό το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί σύγχρονες υποδομές, ασφαλείς μαζικές μεταφορές για τον λαό. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ρεύμα και νερό φτηνά για τον λαό. Υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια Υγεία, σχολείο που να μορφώνει και όχι να εξοντώνει. Δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Γι' αυτό πιάνουν φωτιά τα λεωφορεία των αστικών συγκοινωνιών, πιάνουν φωτιά τα πλοία, είναι μέσα στα προβλήματα η σταθερή τροχιά, οι αεροπορικές μεταφορές, όπως καταγγέλλουν εδώ και χρόνια τα σωματεία τους. Γι' αυτό έγινε το πολύνεκρο έγκλημα με τους μαθητές στα Τέμπη, οι πυρκαγιές στην Ηλεία, στο Μάτι, στη Βόρεια Εύβοια. Οι πλημμύρες στη Μάνδρα και αλλού. Γι' αυτό οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε κρεματόρια με πάνω από 70 δολοφονημένους τον χρόνο αφού οι εργοδότες, στο όνομα του κόστους, δεν παίρνουν μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων. Γι' αυτό πλημμυρίζουν τα σχολεία με την πρώτη βροχή και πέφτουν οι σοβάδες στα κεφάλια των μαθητών.

Δυναμώνουμε τα συνδικάτα, την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους.

Προτείνουμε αγωνιστική συνέχεια όλο τον Απρίλη με το σύνθημα «Οι ζωές μας δεν είναι κόστος, οι ζωές μας έχουν αξία». Μας αξίζει ζωή με σύγχρονα δικαιώματα με βάση την εποχή μας. Βάζουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων.

Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον σιδηρόδρομο και στις αστικές συγκοινωνίες, των υγειονομικών, των καλλιτεχνών, σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς που σηκώνει κεφάλι στην αντιλαϊκή πολιτική.

Συνεχίζουμε στηρίζοντας τη μεγάλη συναυλία των φοιτητικών συλλόγων τις επόμενες μέρες.

Στηρίζουμε την κινητοποίηση των σωματείων των συνταξιούχων στις 4 του Απρίλη στην Αθήνα για να τους επιστραφούν τα κλεμμένα.

Καλούμε τους εργαζόμενους στον σιδηρόδρομο και στις αστικές συγκοινωνίες να υπάρξει νέα κινητοποίηση για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά τους για ασφαλείς μαζικές μεταφορές για τον λαό.

Ναι λοιπόν! Προτείνουμε να είναι μήνας όχι μίας επετειακής προετοιμασίας για τον γιορτασμό της 1ης Μάη. Αλλά μέρες αγωνιστικής δράσης για να βγουν κυριολεκτικά μπροστά οι δικές μας ανάγκες για σταθερή δουλειά, για εισόδημα για να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας, για Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, Υγεία, Παιδεία, Πολιτική Προστασία κ.τ.λ.

Η Πρωτομαγιά να είναι ένας ακόμα μεγάλος απεργιακός σταθμός αγωνιστικής κλιμάκωσης για τη ζωή που μας αξίζει, για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Συνεχίζουμε. Καλό αγώνα!