Τηρούμε την υπόσχεσή μας και το πλοίο μας συνεχίζει την πορεία του. Πού πάει: Μα στον Πόρο, φυσικά. Εφτασε κι όλας, και έχουμε την αίσθηση ότι αυτό το νησί μάς κυκλώνει. Η θέα από το κατάστρωμα είναι μαγευτική. Τα γαλάζια νερά μοιάζουν μεταξένια, σχεδόν ακίνητα. Ονειρικά. Η ακτή του Γαλατά, το Λεμονοδάσος, το Νεώριο από εκεί, και το μοναστήρι από την άλλη μας προκαλούν, όπως πάντα άλλωστε, μια παράξενη, καταπληκτική όμως, εντύπωση. Στην αρχαιότητα ο Πόρος (Καλαυρεία) ήταν η έδρα της Αμφικτυονίας της Καλαυρείας, που την αποτελούσαν η Αθήνα, η Επίδαυρος, η Τροιζήνα, η Ερμιόνη, η Ναυπλία, η Πρασία και ο Βοιωτικός Ορχομενός. Επί Τουρκοκρατίας ο Πόρος παρέμεινε σχεδόν ανεξάρτητος, όμως στην Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι βοήθησαν τους Υδραίους και τους Σπετσιώτες. Το 1830 εγκαταστάθηκε στο νησί ο πρώτος ναύσταθμος που διατηρήθηκε έως το 1877. Το 1831 οι κάτοικοι του νησιού με την αρχηγία της Υδρας ίδρυσαν σε αντιπερισπασμό προς την κυβέρνηση Καποδίστρια τη Συνταγματική Επιτροπή και τον ίδιο χρόνο ο ναύαρχος Μιαούλης, που εκτελούσε διαταγές της υδραϊκής κυβέρνησης ανατίναξε στο λιμάνι του Πόρου της φρεγάτα «Ελλάς». Οσο σκεφτόμαστε όλα αυτά, το πλοίο συνέχιζε να κόβει στα δύο τα φιλικά νερά του Αργοσαρωνικού και χωρίς να το πάρουμε είδηση βρεθήκαμε στην..

Το νησί που έχει πολλά κοινά με την κινηματογραφική ταινία η «Ωραία της Ημέρας. Το πρωί είναι ήρεμη, ήσυχη, σχεδόν αγία, ενώ το βράδυ μετατρέπεται σε μια αισθησιακή ακόλαστη ύπαρξη. Στην προκειμένη περίπτωση νησί!.

Εδώ δεν είναι για κολύμπι, επειδή οι παραλίες είναι λιγοστές και οι ακτές πολύ απότομες, αλλά και τα νερά δεν είναι πεντακάθαρα. Εδώ είναι για να περπατήσεις στα πλακόστρωτα γραφικά σοκάκια, να πιεις καφέ ατενίζοντας τη θάλασσα, να γευτείς τη γαλήνη που προσφέρει η ωραία της ημέρας, να θυμηθείς τη μεγάλη ιστορία της και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι να του δίνεις. Στην αρχαιότητα η Υδρα ανήκε στους κατοίκους της Ερμιόνης, που με τη σειρά τους την πούλησαν σε εξόριστους από τη Σάμο. Ο εμπορικός στόλος της άνθησε ιδιαίτερα όταν οι Υδραίοι μονοπωλούσαν την τροφοδοσία στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων από το 1783 έως το 1815. Στις παραμονές της Επανάστασης, η Υδρα είχε 40.000 κατοίκους και ο στόλος της αριθμούσε 150 πλοία. Διέθετε ναυτική σχολή και άλλες σχολές όπου εδίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι, όπως ο Νεόφυτος Βάμβας και ο Ανθιμος Γαζής. Με την έναρξη του Αγώνα οι Υδραίοι έθεσαν τα πλοία τους και τους καπεταναίους τους, όπως ο Κουντουριώτης, ο Τσαμαδός, ο Βούλγαρης, ο Τομπάζης και ο Μιαούλης στην υπηρεσία της Επανάστασης. Αν παρατηρήσει κανείς τα σπίτια που είναι σκαρφαλωμένα πάνω στους βραχώδεις λόφους θα δει την ανάμνηση του παρελθόντος που είναι διατηρητέα, όπως άλλωστε όλο το νησί. Φύγαμε. Για πού; Για...

Ξαφνικά το τοπίο αλλάζει, πρασινίζει, τα μικρά πευκοδάση μας ξαφνιάζουν, καθώς το μάτι μας είχε «στεγνώσει» στην ειδυλλιακή αλλά ξερή Υδρα. Νεοκλασικά αρχοντικά εντελώς διαφορετικά από τα αυστηρά της Υδρας δίνουν μια αίσθηση ξεχωριστή. Η γοητεία που ασκεί στον επισκέπτη τούτο το νησί είναι μοναδική. Γιατί; Μα υπάρχουν λόγια, για να περιγράψει και να εξηγήσει κανείς σε τι συνίσταται η γοητεία; Δε νομίζω, ή τουλάχιστον εγώ είμαι ανίκανη να προσδιορίσω το απροσδιόριστο. Ενα είναι σίγουρο ότι εδώ κατεβαίνουμε. Για λίγο φυσικά. Καφέ και αμυγδαλωτό στην «Ντάπια», έπειτα θα κάνουμε έναν περίπατο. Θα χωριστούμε σε δυο ομάδες, εκείνοι που προτιμούν να πιουν ουζάκι προς το Παλιό Λιμάνι, και εμείς που και στρίβουμε αριστερά, περνάμε μπροστά από το πανέμορφο ξενοδοχείο «Ποσειδώνειο», δεν μπαίνουμε μέσα στο ωραίο μόνιππο που μας προσπερνά, προτιμούμε να συνεχίσουμε μέχρι τη σχολή πεζή. Αναφερόμαστε στην «Αναργύρειο και Κοργιαλένειο» Χχολή που χτίστηκε στα 1927. Μόλις φτάσουμε έξω από τη σχολή, θα καθίσουμε σ' ένα παγκάκι και θα αναπολήσουμε, θα νοσταλγήσουμε, θα θυμηθούμε: Μα τι; Ο,τι θέλει ο καθένας, δεν είναι ανάγκη να το πει. Τις αναμνήσεις δεν μπορείς πάντα να τις μοιράζεσαι, έτσι δεν είναι; Ευλογημένος τούτος ο τόπος είναι.